Ο Ανρί και η προπονητική «κατάρα» των μεγάλων παικτών!

Η εποχή Τιερί Ανρί ξεκίνησε ήδη στη Μονακό με τον 41χρονο πια “Τιτί” να διευθύνει την παρθενική του προπόνηση ως πρώτος προπονητής, όχι μόνο στην ομάδα του Πριγκηπάτου, αλλά και στην καριέρα του!

Ο Γάλλος παλαίμαχος μέχρι το περασμένο Σάββατο, που ανακοινώθηκε, επίσημα, από την ομάδα του Μόντε Κάρλο, η μοναδική προϋπηρεσία του ως τεχνικός ήταν ως βοηθός του Ρομπέρτο Μαρτίνες, στην Εθνική ομάδα του Βελγίου, την τελευταία 2ετία. Παρά ταύτα οι διοικούντες τους Μονεγάσκους έδωσαν σ’ εκείνον το χρίσμα του “αντί – Ζαρντίμ”.

Στην Μονακό, προφανώς, ευελπιστούν πως το έλλειμμα εμπειρίας του Γάλλου θ’ αντισταθμιστεί από τον ενθουσιασμό, την όρεξη για δουλειά, τη φιλοδοξία και τις παραστάσεις του, αφού είχε την τύχη να συνεργαστεί με δύο από τους κορυφαίους της προπονητικής τα τελευταία χρόνια.

Τον Αρσέν Βενγκέρ (1999-2007) στην Άρσεναλ –που του άλλαξε τον ρου της καριέρας- μετά από 6, καταστροφικούς, μήνες στην Γιουβέντους και τον Πεπ Γκουαρντιόλα (2008-10), ο οποίος τον βοήθησε με τις, επαναστατικές, τακτικές μεθόδους του να κατακτήσει τον τίτλο – φετίχ που έλειπε από το παλμαρέ του: το Champions League.

Παρότι δίχως, προπονητικό, δείγμα γραφής από τον Ανρί, παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε αν αποπειραθεί ναεφαρμόσει τη φιλοσοφία τους στην προτελευταία ομάδα του φετινού Σαμπιονά. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως ο Ανρί, πέραν του ελλείμματος εμπειρίας, καλείται ν’ αντιπαρέλθει το ποδοσφαιρικό θέσφατο πως ο μεγάλος παίκτης γίνεται σπάνια σπουδαίος τεχνικός. Τα παραδείγματα πολλά…

Ο Πελέ ούτε καν ασχολήθηκε με το αντικείμενο.

Ο Μαραντόνα, που το παλεύει, απέτυχε παντού, ενώ προ ημερών ανέλαβε ομάδα της 2ης Κατηγορίας Μεξικού…

Ένας συμπατριώτης του “πίμπε ντ’ όρο”, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, παρότι για 25 περίπου χρόνια (1967-1991) κάθισε στους πάγκους, παρότι προπόνησε ομάδες όπως οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μπόκα Τζούνιορς, Ρίβερ Πλέϊτ, Βαλένθια και κατέκτησε μαζί τους πρωταθλήματα Αργεντινής και Ισπανίας (με τις “νυχτερίδες”) και Ισπανικά Σούπερ Καπ (με τους “μερένγκες”), όλοι τον θυμούνται ως “Χρυσή Σαϊτά”! Αγωνιζόμενο.

Το ίδιο και τον συμπαίκτη του, σ’ εκείνη την Ρεάλ των 50'ς, Φέρεντς Πούσκας. “Καλπάζων Συνταγματάρχης” εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά όσους προπόνησε είχαν να λένε για το πόσο καλός ψυχολόγος ήταν. Όχι τεχνικός. Χαρακτηριστική η ρήση του: “11 αυτοί, 11 κι εμείς…”

Ο Κρόιφ κι άλλες εξαιρέσεις

Αντίθετα με τους προαναφερθέντες, ο μοναδικός από τους μεγάλους του ποδοσφαίρου που ήρθη στο αγωνιστικό του ύψος, ως τεχνικός, ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ. Ο, κατά πολλούς, επιδραστικότερος ποδοσφαιράνθρωπος στα χρονικά.

Αφού δεν ήταν μόνο ο τελειότερος εκφραστής του “Ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου”, αλλά εκείνος που το εξέλιξε προπονώντας Άγιαξ και Μπαρτσελόνα, αφήνοντας την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία κληροδότημα στον Γκουαρντιόλα κι επηρεάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού και τη δομή του Καταλανικού συλλόγου και συνολικά του σύγχρονου φούτμπολ.

Μεγάλοι παίκτες που έγιναν κορυφαίοι προπονητές είναι οι Μάριο Ζαγκάλο (πρώτος που κατέκτησε Μουντιάλ ως παίκτης και προπονητής), Νιλς Λίντχολμ και Γιουπ Χάινκες, αλλά μάλλον αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σ' αυτό το "κλαμπ δια ολίγους" θέλει να βρεθεί κι ο Ζινεντίν Ζιντάν, αλλά κριτήριο θ' αποτελέσουν τα πεπραγμένα στην επόμενη δουλειά του.

Κατά τα λοιπά, η προπονητική ελίτ, συνήθως, αποτελείται από ανθρώπους με μέτρια (Γκουαρντιόλα, Κόντε) ή ανάξια λόγου πορεία ως παίκτες (Κλοπ, Μουρίνιο, Βενγκέρ). Για να φτάσουμε στο προπονητικό “υβρίδιο” Γιούλιαν Νάγκελσμαν που στα 28 του ανέλαβε την Χόφενχαϊμ και θεωρείται το επόμενο μεγάλο όνομα της προπονητικής!

Και στο πρόσφατο παρελθόν το ίδιο συνέβαινε με τους Λίπι, Καπέλο κι ακόμη περισσότερο τον αναμορφωτή της Μίλαν, Αρίγκο Σάκι. Μια από τα ίδια και στην Αγγλία με τους Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, Σερ Μπόμπι Ρόμπσον, Μπιλ Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι. Ο Μπράιαν Κλαφ ίσως θα μπορούσε να κάνει καλύτερη, αν δεν τραυματιζόταν…

Από το «EΓΩ» στο «εμείς»...

Γιατί, όμως, κορυφαίοι παίκτες δεν γίνονται μεγάλοι προπονητές συνήθως;
Ίσως γιατί έχοντας συνηθίσει να λειτουργούν με γνώμονα το υπερμεγέθες “ΕΓΩ” τους δυσκολεύονται να κινηθούν με βάση το “ΕΜΕΙΣ” και να συγκεράσουν εκείνα 25 διαφορετικών προσωπικοτήτων. Δύσκολα αλλάζουν θέση. Ίσως γιατί, υποσυνείδητα, δεν έχουν “σκοτώσει” τον παίκτη μέσα τους.

Όπως και να’χει ο Τιερί Ανρί καλείται να διαψεύσει το ποδοσφαιρικό θέσφατο επιβεβαιώνοντας τον Ρομπέρ Πιρές που δήλωσε για κείνον: “Ξέρει τα πάντα για το ποδόσφαιρο. Παρότι εντελώς διαφορετικό το να' σαι παίκτης και προπονητής, πιστεύω θα πετύχει στην Μονακό…”.