Μιλάνοβιτς για Μιχαΐλοβιτς: «Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός - Μεγάλη απώλεια»
Δηλώσεις έκανε ο προπονητής πόλο του Ολυμπιακού, Ιγκόρ Μιλάνοβιτς, για τον εκλιπόντα Σίνισα Μιχαΐλοβιτς.
Ως άνευ προηγουμένου τσαμπουκά και κύριο χαρακτήρισε ο Ιγκόρ Μιλάνιβιτς τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού στο πόλο μίλησε στο sportklub.rs για τον θρύλο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που έχασε τη ζωή του σήμερα (16/12) μετά από μάχη με τη λευχαιμία.
Ολυμπιακός: Ψάχνοντας το εύκολο γκολ...
Οι δυο τους συνδέθηκαν λόγω της κοινής παρουσίας τους στη Ρώμη, τη σεζόν 1992/93, αφήνοντας αμφότεροι τον Ερυθρό Αστέρα για τη Ρόμα. Ο Μιλάνοβιτς ως πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας στο πόλο και ο Μιχαΐλοβιτς ως πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου στο ποδόσφαιρο.
Όπως εξηγεί ο προπονητής του Ολυμπιακού, παρότι δεν γνωρίζονταν προσωπικά από πριν, συνδέθηκαν άμεσα που κράτησε μέσα στα χρόνια, αν και βρέθηκαν σε διαφορετικές πόλεις τα επόμενα χρόνια. Για να βρεθούν ξανά το 2014, αυτή τη φορά στη Γένοβα ως προπονητές. Ο Μιχαΐλοβιτς για λογαριασμό της Σαμπντόρια και ο Μιλάνιβιτς για την Προ Ρέκο.
Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, είχε πάντα μια θέση δίπλα στον πρόεδρο της Σαμπντόρια στο γήπεδο.
Αναλυτικά οι συγκινητικές δηλώσεις του:
«Είναι δύσκολο να πεις κάτι που δεν έχουν ήδη πει άλλοι. Δεν χρειάζεται καν να ψάξουμε για πρόσθετες λέξεις για να περιγράψουμε τον Σίνισα ως έναν σπουδαίο άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης.
Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν κοντά, αλλά είδαμε ο ένας τον άλλον και αμέσως υπήρξε αμοιβαίος σεβασμός. Οι αθλητές βρίσκουν εύκολα μια κοινή γλώσσα και σε εκείνες τις συναντήσεις είδα το χάρισμά του, την αίσθηση του χιούμορ, την περηφάνια του, ό,τι θέλεις.
Αυτές ήταν συναντήσεις ανθρώπων που έχουν κάτι να προσφέρουν. Γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα όποτε μπορούσαμε. Αν μη τι άλλο, είχα πάντα μια θέση ακριβώς δίπλα στον πρόεδρο της Σαμπντόρια στο γήπεδο. Ήταν προνόμιο για εμένα. Επαναλαμβάνω, ήταν σπουδαίος άνθρωπος, αθλητής και άνθρωπος. Αλλά αυτό που θα έλεγα, ήταν ένας άνευ προηγουμένου τσαμπουκάς, ένας αληθινός κύριος. Η απώλεια είναι μεγάλη, νιώθω ένα κενό».