Μιρτσέα Λουτσέσκου: «Έτσι γλίτωσα από τον πόλεμο στην Ουκρανία»

Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου έχει φύγει από το Κίεβο και βρίσκεται ήδη στην Ρουμανία. Έζησε τις πρώτες ώρες της «κόλασης» από την ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία και τελικά αποφάσισε οδικώς να αποχωρήσει και να επιστρέψει στο Βουκουρέστι.

Ο πολύπειρος Ρουμάνος τεχνικός που έχει διατελέσει μεταξύ άλλων προπονητής στη Σαχτάρ Ντόνετσκ, μίλησε στην ιταλική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport» για όσα βίωσε.

Η περιγραφή του είναι συγκλονιστική.

Αρχικά σχολίασε: «Είδα αρκετούς άνδρες να αφήνουν τις οικογένειές τους στα σύνορα και να επιστρέφουν πίσω. Τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι για τα αγόρια της Ουκρανίας. Δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα, έχουν οικογένειες και μικρά παιδιά...».

Εσείς πώς το ζήσατε;

Είχαμε χειμερινή διακοπή στο πρωτάθλημα και σε λίγες μέρες θα ξεκινούσε. Πήγαμε Ισπανία και Αττάλεια με όλες σχεδόν τις ουκρανικές ομάδες και κάναμε ένα είδος μίνι πρωταθλήματος. Μετά επιστρέψαμε στην Ουκρανία, το απόγευμα της Πέμπτης προπονηθήκαμε για τον αγώνα Κυπέλλου και μετά συνέβη αυτό που δεν περιμέναμε….

Πώς ήρθε ο πόλεμος στο Κίεβο;

Κάποια στιγμή ξυπνάω τη νύχτα και η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν το καλοκαίρι. Ξέρετε, αυτές τις καλοκαιρινές καταιγίδες που είναι γεμάτες αστραπές και πολύ δυνατές βροντές; Όμως όχι, δυστυχώς όχι. Μας είπαν ότι ο πόλεμος άρχισε και ότι έφτασε μέχρι τις πύλες της πόλης.

Το περίμεναν αυτό στο Κίεβο;

Όχι, κανείς δεν το περίμενε. Θεωρήθηκε ότι θα υπήρχε το πολύ κάποια αψιμαχία στο Ντονμπάς. Κανείς δεν πίστευε σε μια εισβολή σαν αυτή που έχουμε δει.

Τί σας είπαν οι αρχές;

Ότι έπρεπε να περιμένουμε. Και περίμενα μια μέρα. Στο μεταξύ, είχα τη δική μου πρεσβεία και την ομοσπονδία που με πίεζε να φύγω από την Ουκρανία. Έτσι μίλησα με τον πρόεδρό μου, καθησύχασα τους παίκτες, φροντίσαμε να είναι ασφαλείς και οι οικογένειές τους. Τότε το προσωπικό μου και εγώ ξεκινήσαμε.

Μιλήστε μας για το ταξίδι.

Δεκαεπτά δύσκολες ώρες, μεταξύ τελωνείου και σημείων ελέγχου. Για να φύγουμε από την πόλη οδηγούσαμε πολλές ώρες, οι δρόμοι ήταν πηγμένοι με αυτοκίνητα. Έξω από το Κίεβο ξεκινήσαμε να παίρνουμε άλλους δρόμους, ενώ στο δρόμο συναντήσαμε τις πομπές των στρατιωτών που κατευθύνονταν νότια, γιατί είχαν αρχίσει ήδη οι βομβαρδισμοί από τη Μαύρη Θάλασσα. Φτάσαμε λοιπόν στα σύνορα με τη Μολδαβία, όπου υπήρχαν ατελείωτες ουρές. Και εκεί είδα άσχημες σκηνές, με άνδρες να συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά μέχρι τα σύνορα, φροντίζοντας να περάσουν και μετά να επιστρέψουν. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πραγματικά το δράμα του πολέμου.

Τι κάνατε όταν φτάσατε στο Βουκουρέστι;

Μίλησα με τον Ραζβάν Μπουρλεάνου, τον πρόεδρο της ρουμανικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, και μας ενδιέφερε να διευκολύνουμε την αποχώρηση άλλων ξένων παικτών, όχι μόνο αυτών της Ντιναμό.

Ποιον άλλο θα θέλατε να ευχαριστήσετε;

Τον Τσέφεριν και τους προέδρους των ομοσπονδιών της Ουκρανίας, της Μολδαβίας και της Ρουμανίας. Τώρα πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Αν ο πόλεμος συνεχιστεί, ελπίζω η UEFA να δώσει στους παίκτες την ευκαιρία να απελευθερωθούν ή τουλάχιστον να πάνε δανεικοί για να τελειώσουν τη σεζόν. Μιλάμε για νέα παιδιά με οικογένειες, πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι η δουλειά τους. Και έχει τεράστια δύναμη...

Τι δύναμη;

Χωρίς ποδόσφαιρο ο κόσμος είναι πιο σκληρός. Είδατε τι έγινε με την πανδημία; Τα θέατρα, οι κινηματογράφοι και οι άλλες μορφές διασκέδασης ήταν σε αδιέξοδο και το ποδοσφαιρικό κρατούσε το ενδιαφέρον του κόσμου σε εγρήγορση ακόμα και χωρίς κοινό και με μεγάλη δυσκολία. Και μόλις άνοιξαν ξανά τα γήπεδα, ο κόσμος επέστρεψε αμέσως. Καταλαβαίνετε ποια είναι η δύναμή του; Είναι ένα αγαθό που πρέπει να διατηρηθεί.

Για να διασφαλιστεί η συνέχιση του ποδοσφαίρου, γίνεται επίσης λόγος για γειτονικές χώρες που είναι πρόθυμες να φιλοξενήσουν το πρωτάθλημα της Ουκρανίας. Ξέρεις τίποτα γι' αυτό;

Ναι, είναι μια πρόταση στο τραπέζι. Η Ρουμανία είναι πρόθυμη, η Πολωνία και η Ουγγαρία επίσης, ξέρω ότι ο Τσέφεριν το σκέφτεται. Δεν θα είναι δύσκολο να οργανωθεί.

Είστε προπονητής στην Ουκρανία από το 2004, μοιάζει λίγο με τη δεύτερη πατρίδα σας, έχετε βιώσει επίσης την προηγούμενη σύγκρουση στο Ντονμπάς. Πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι τώρα;

Eίναι η πατρίδα τους και η Ιστορία τους. Τώρα οι Ρώσοι εισέβαλαν. Στο πέρασμα των αιώνων ήταν οι Πολωνοί, οι Μογγόλοι, οι Τάρταροι, οι γερμανικοί λαοί. Οι Ουκρανοί δεν είχαν καταφέρει ποτέ να σχηματίσουν ένα ισχυρό και ανεξάρτητο κράτος. Τώρα που το έκαναν λοιπόν, έρχεται η ρωσική εισβολή. Ακριβώς αυτό, ωστόσο, συνέβαλε στο να γίνουν εξαιρετικά περήφανοι που είναι Ουκρανοί.

Πράγματι, πολλοί δεν περίμεναν μια τέτοια αντίσταση.

Ακριβώς: Είναι μια νέα, ενθουσιώδης πολιτεία, που χρησιμοποιεί περήφανα τη δική τους γλώσσα, κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Θεωρούν τους εαυτούς τους το λίκνο της Ανατολικής Ευρώπης, από τον πολιτισμό μέχρι τη θρησκεία, και δεν είναι ένας λαός που θα δεχτεί εύκολα να κατακτηθεί.

Πώς φαντάζεστε να τελειώσει η ιστορία;

Ελπίζω ότι θα επιτευχθεί μια πολιτική συμφωνία και πάνω από όλα να συνειδητοποιήσουμε την πρώτη ανάγκη: να μην αφήσουμε άλλους ανθρώπους να πεθάνουν. Επαναλαμβάνω: κανείς δεν περίμενε τέτοια τραγωδία, οι Ουκρανοί άκουσαν τον Πούτιν και νόμιζαν ότι ήταν λεκτικές αψιμαχίες, απειλές. Η ιστορία θα μας λέει πάντα αυτό που συνέβη, καθώς μια αδελφή χώρα που επιτίθεται σε μια άλλη, είναι μια απίστευτη πληγή. Όταν ανοίξουν τα μάτια τους για τη ζημιά που κάνουν, ίσως σταματήσουν. Τώρα ας σκεφτούμε την ειρήνη, μετά θα σκεφτούμε και το ποδόσφαιρο.