Ολυμπιακός: Εμπειρία ζωής, ευλογία Θεού, τώρα αρχίζουν όλα!

Ο Τζολάκης τα έπιασε όλα, ο Μασούρας τα είπε όλα. Ήταν μία απάντηση για τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος. Για όσα είχε ζήσει αυτή γενιά και οι προηγούμενες του Ολυμπιακού και δεν είχαν καταφέρει για λίγο να κάνουν ό,τι πέτυχε αυτή η ομάδα στην Κωνσταντινούπολη.

Ήταν ένα ταξίδι αλησμόνητο, εμπειρία ζωής, απόλυτη ποδοσφαιρική ευτυχία, ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης, ένας σύλλογος εκατό ετών ζωής και ο κόσμος του δικαιώνονται. Οι παράγοντές του, οι παλιοί άσοι του, οι άνθρωποι που τον γέννησαν, τον μεγάλωσαν, τον έκαναν Θρύλο, όλοι όσοι έχουν συνδέσει με κάθε τρόπο στη δική τους ζωή αυτή την ομάδα και είτε πρόλαβαν είτε όχι να τη δουν σε αυτό τον κορυφαίο θρίαμβο της διεθνούς πορείας της, γιορτάζουν και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν. Όπως δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν. Κανείς τους.

Ο καλός φίλος μου και συνάδελφος από εκείνα τα παλιά, τα περασμένα, τα πέτρινα χρόνια, ο Μπάμπης Παπάζογλου ήρθε στην πρώτη αγκαλιά, εκεί στην είσοδο του Σουκρού Σαράτσογλου, μετά τη θρυλικότερη βραδιά της ιστορίας, να μου θυμίσει. «Τι έχουμε περάσει, πόσα έχουμε ζήσει από κοντά, πόσα ταξίδια, πόσες στιγμές που δεν ολοκληρώθηκαν». Δεν τα είπε όλα αυτά, τα εννοούσε με μια απλή κουβέντα. «Το αξίζαμε κι εμείς αυτό ρε φίλε».

Λίγο νωρίτερα, στον χαμό να τα προλάβουμε να τα πούμε και να τα γράψουμε όλα, ξημερώματα στο γήπεδο της Φενέρμπαχτσε, κάπως βρέθηκα στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου. Δεν ξέρω πώς. Οι υπόλοιποι ήταν πιο μακριά για να μιλήσουν με τους πρωταγωνιστές στη μικτή ζώνη, εκεί όπου γινόταν το πρώτο μεγάλο πάρτι απ'όσα ακολούθησαν μέχρι την επιστροφή και τη μεγάλη υποδοχή. Τότε έβγαινε ο Καρτάλ κατακόκκινος από την πίκρα του αποκλεισμού και από τις έντονες ερωτήσεις και την κριτική των Τούρκων.

Τότε μπήκε ο Μεντιλίμπαρ με την Μαρίνα και τον Δημήτρη. Οι Τούρκοι είχαν μείνει την αίθουσα, πιο πολύ αποσβολωμένοι, παρά για να ρωτήσουν κάτι τον Βάσκο. Είδα το βλέμμα του Μεντιλιμπαρ και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όταν με έπιασε μια υστερία να τον ρωτήσω τα πάντα. Ήταν τόσο χαρούμενος και τόσο ψύχραιμος. Και τόσο γελαστός όταν απλά τον ρώτησα εάν έχει καταλάβει, εάν έχει συνειδητοποιήσει τί έχει πετύχει για τον Ολυμπιακό μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα. Και ναι, απάντησε πολλά, μα αυτό που έμεινε ήταν ότι δεν έχει τελειώσει ακόμη αυτό που μπορεί να συμβεί. Άρχισα να λέω για τον Γκουαρντιόλα, τα πέναλτι, τον Κρόιφ, ο «Μέντι» χαμογελούσε και απαντούσε. Για τον Τζολάκη, για όλα μέσα σε λίγα λεπτά. Η Μαρίνα μέσα στη ζάλη της στιγμής, προσπαθούσε να θυμηθεί τι είχα ρωτήσει για να μεταφράσει, τί είχε απαντήσει ο προπονητής για να κάνει τα ισπανικά του λόγια ελληνικούς γλυκούς ήχους στα δικά μου αφτιά. Κι η Μαρίνα πόσα έχει ζήσει και πόσο άξιζε όλο αυτό, όλη τη χαρά αυτής της τρομερής νίκης.

Ας συγχωρεθεί το παραλήρημα, αλλά είναι πράγματι εμπειρία ζωής, ευλογία Θεού και αναμονή για ό,τι έρχεται. Ό,τι μπορεί να ακολουθήσει. Για όλους τους ανθρώπους αυτής της ομάδας, παλιούς και νέους, από τον ιδιοκτήτη μέχρι τον κάθε φίλαθλο, από όσους εργάζονται για το κλαμπ και όσους είναι δίπλα του παντού και πάντα. Λίγο παραπάνω για εκείνους που ενώ δεν ήξεραν εάν και πώς θα μπορούσαν να μπουν στο γήπεδο, έκαναν το ταξίδι μέχρι και οδικώς στην Πόλη για να είναι εκεί. Δίπλα. Μέσα.

Ένα βιβλίο μπορεί να γραφτεί και θα γραφτεί για αυτό το μοναδικό, ξεχωριστό κεφάλαιο της ιστορίας του Ολυμπιακού. Αυτό το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Η ζωή συνεχίζεται και η Άστον Βίλα θα βρει τον Τζολάκη απέναντί της και όχι τον Ντζέκο που πλήρωσε την έπαρση και τη συμπεριφορά στο πρώτο ματς ή τον Λιβάκοβιτς που αποκλείστηκε φέτος δυο φορές στην Ευρώπη από ελληνικές ομάδες κι ας έπιασε δύο πέναλτι. Το ένα του Ελ Αραμπί, αλλά δεν θα γινόταν να μείνει έξω από αυτό το θρίαμβο ο Ολυμπιακό από χαμένο πέναλτι του Ελ Αραμπί. Δεν το ήθελε κανένας Θεός.

«Το αξίζαμε φίλε». Το ΑΞΙΖΕ ο Ολυμπιακός. Ο κάθε Ολυμπιακός...