3/10/2007: Ένα 24ωρο στη Βρέμη, στο πρώτο «διπλό» του Ολυμπιακού!

Μέσα Σεπτεμβρίου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο. Τον Ντένη. "Θοδωρή, πάμε Γερμανία να δούμε τον Ολυμπιακό;", με ρώτησε ορθά - κοφτά. Σύντομη ήταν η ερώτηση, ακόμη πιο σύντομη η απάντηση. "Ναι, κανόνισέ το". Εξασφάλισα άδεια από τη δουλειά. Ήθελα πολύ να ζήσω ένα τέτοιο παιχνίδι, ένα τέτοιο ταξίδι, απαλλαγμένος από επαγγελματικά καθήκοντα. Κανονίσαμε να πάμε με την ημερήσια εκδρομή που διοργάνωναν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού.

Ξημερώματα 3ης Οκτωβρίου, είχαμε δώσει ραντεβού σε μία από τις πλατείες της Ηλιούπολης. Εκεί περίμενε ο Σάκης. Μας είχε υποσχεθεί ότι θα μας πήγαινε εκείνος στο αεροδρόμιο. "Για γούρι", είπε. Ετσι κι έγινε. Πολύ νωρίς το πρωί φύγαμε με προορισμό το "Ελ. Βενιζέλος". Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και παντού έβλεπες κόκκινο. Υπάλληλοι του αεροδρομίου, με τον καφέ στο χέρι, περνούσαν δίπλα μας και, με χαμόγελο, εύχονταν καλή επιτυχία. "Να δεις που αυτός δεν το εννοούσε. Ηταν βάζελος", έλεγε ο πάντα καχύποπτος Ντένης.

"Αντε, με το διπλό. Και αν κερδίσουμε, θα έρθω πάλι εγώ να σας πάρω από το αεροδρόμιο", μας αποχαιρέτησε ο Σάκης. Τσεκ ιν και βουρ για το αεροπλάνο. Η αλήθεια είναι ότι μόλις αντικρίσαμε το αεροσκάφος, ένας κόμπος έδεσε το στομάχι μας. Το ξεπεράσαμε με θετικές σκέψεις και την εικόνα του προορισμού. Ακόμα κι όταν "ίδρωναν" τα τζάμια από τα παράθυρα ή στα κενά αέρος.

Μόλις ο πιλότος προσγείωσε το αεροπλάνο, ακούστηκε ένα παρατεταμένο "γκοοοολ", που συνοδεύτηκε από χειροκρότημα ανακούφισης. Είχαμε πατήσει στη Βρέμη και όλα ήταν υπέροχα. Ακόμα και ο καιρός. Περιμέναμε τα πούλμαν για τη μεταφορά μας στο ξενοδοχείο. Κατά την αναμονή πολλοί άρχισαν να ξεδιπλώνουν πανό και κασκόλ και να φωτογραφίζονται έξω από το αεροδρόμιο της πόλης. Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε η ώρα και ήρθαν τα πούλμαν. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και με ευγενικό τρόπο μας ζήτησαν να περιμένουμε μέχρι να ετοιμαστούν τα δωμάτια. Ενα - δυο τσιγάρα υπόθεση. Αφού μας ειδοποίησαν, μπήκαμε. Κατά την είσοδο ακουγόταν ένας θόρυβος δυνατός. Σαν κάτι να έπεφτε. Μέχρι που περάσαμε από την κεντρική είσοδο και αντιληφθήκαμε τι ήταν: δεκάδες αυτοκόλλητα από διάφορα μέρη της Ελλάδας «κοσμούσαν» πλέον την περιστρεφόμενη πόρτα.

Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μάς ευχήθηκαν καλή διαμονή και μας ενημέρωσαν ότι η 3η Οκτωβρίου είναι επίσημη αργία στη Γερμανία και όλα τα καταστήματα είναι κλειστά! Πράγματι, στις 3 Οκτωβρίου του 1990 είχε γίνει η επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Μια υπάλληλος του ξενοδοχείου, όμως, αποκατέστησε αμέσως την... τάξη, μετά τη δυσαρέσκεια στο άκουσμα ότι τα πάντα είναι κλειστά: "Μόνο οι μπιραρίες και τα εστιατόρια ανοίγουν σήμερα", μας είπε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους σαν μικρά παιδιά.

Μια πόλη καταπληκτική, ήσυχη (ενδεχομένως και λόγω της ημέρας) με πολλά πλακόστρωτα, και τον ποταμό Βέζερ να τη διασχίζει. Είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας μέχρι την έναρξη του αγώνα, Βέρντερ - Ολυμπιακός, για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Τόσες, όσα τα λουκάνικα και οι μπίρες που "κατεβάσαμε". Μέχρι και μπίρα με σπράιτ, που πίνουν πολύ εκεί, μας σέρβιραν. Shandy τη λένε. Βγαίναμε από το ένα μαγαζί και μπαίναμε στο άλλο. Η μπίρα ήταν καλή, φθηνή και τα λουκάνικα (ακόμα και τα λευκά βραστά) πεντανόστιμα.

Στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου βρίσκεται το επιβλητικό Δημαρχείο, οι Ολυμπιακοί είχαν στήσει πραγματικό γλέντι. Ατελείωτο φαγοπότι και τραγούδια για την αγαπημένη τους ομάδα. Η ώρα πέρασε γρήγορα και -όπως αντιλαμβάνεστε- ευχάριστα. Δύο ώρες πριν ξεκινήσει το παιχνίδι ξεκινήσαμε για το γήπεδο. Πάνω από 3.000 Έλληνες είχαν δώσει έναν μοναδικό παλμό στη Βρέμη. Πώς θα πάμε στο "Βέζερστάντιον"; Απλό. Με το μετρό. Φίλαθλοι και των δύο ομάδων μαζί! Φωτογραφίζονταν και έπιναν μπίρες καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής. Η διαδρομή ήταν μοναδική. Παράλληλα του ποταμού. Μέχρι που κατεβήκαμε από το τραμ και περπατήσαμε σε ένα δρομάκι που χώρισε τον Βέζερ με μια μεγάλη έκταση από γρασίδι.

Στο δρόμο, ήρθε η πρώτη έκπληξη: "Έι, αμίγκο". Γυρίσαμε και ήταν πίσω μας δύο 25-30άρηδες με φανέλα του Ολυμπιακού. Ξαφνιαστήκαμε από την ξενόγλωσση προσφώνηση, απορήσαμε και ξαναξαφνιαστήκαμε όταν μας είπαν ότι είναι δύο Ισπανοί φίλοι (φωτό) από την Τενερίφη, που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό και όταν τους δίνεται η ευκαιρία πηγαίνουν στην Ευρώπη και τον βλέπουν! Ήθελαν μια φωτογραφία με φόντο το γήπεδο. Λίγα μέτρα είχαν μείνει για να φτάσουμε έξω από τις θύρες. Ο έλεγχος ήταν εξονυχιστικός και τα σκυλιά της αστυνομίας σε ανάγκαζαν να στέκεσαι... σούζα.

Άνδρες της ασφαλείας του γηπέδου μας περίμεναν για να μας δώσουν οδηγίες - κατευθύνσεις. Μια από αυτές: "Απαγορεύεται να είστε όρθιοι κατά τη διάρκεια του αγώνα"! Όσο καλή διάθεση (και κούραση από την ορθοστασία) κι αν υπήρχε, άντε να πείσεις τον Έλληνα να δει παιχνίδι στο γήπεδο καθιστός.

Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι ο Οτο Ρεχάγκελ να στέκεται στα κουλουάρ του γηπέδου και να σχολιάζει για λογαριασμό της γερμανικής τηλεόρασης. Η δεύτερη ένα πανό που σήκωσαν οι φίλοι της Βέρντερ, που έγραφε κάτι για το πράσινο χρώμα (παραπέμποντας στον Παναθηναϊκό), θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να πικάρουν τους Ολυμπιακούς.

Το παιχνίδι ξεκίνησε. Μαζί και η βροχή. Ευτυχώς δεν έκανε κρύο. Με τον Ντένη δεν είχαμε πει κουβέντα. Κάποια στιγμή τον έψαχνα. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο έβρεχε. Και όταν ήρθε το γκολ του Ούγκο Αλμέιδα "πάγωσε" η κόκκινη εξέδρα. Ο Ολυμπιακός δεν στεκόταν καλά στο παιχνίδι, αλλά όλοι ήλπιζαν ότι μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό. Σημειώστε αυτό: Ήταν περίπου το 70ο λεπτό, όταν ο τότε προπονητής των ερυθρόλευκων, Τάκης Λεμονής, ετοιμάζεται να ρίξει στο παιχνίδι τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Όταν σηκώθηκε η πινακίδα με το 7 (Γκαλέτι), ξεσπάει η εξέδρα. "Τι κάνεις μωρέ; Τον Γκαλέτι βγάζεις; Γκολ ψάχνεις!", αναφώνησαν κάποιοι. Αρκετοί. Πάρα πολλοί.

Η δικαίωση για τον Έλληνα τεχνικό ήρθε δευτερόλεπτα μετά. Στο 71' μπήκε ο Σέρβος και στο 72' ο Στολτίδης ισοφάρισε 1-1 και έβαλε "φωτιά" στο ελληνικό πέταλο. Δέκα λεπτά αργότερα, στο 82' ο Πατσατζόγλου, πιάνει "κεραυνό" έξω από την περιοχή και κάνει το 1-2 μέσα σε ντελίριο. Η αγωνία έχει φτάσει στο κατακόρυφο και κορυφώνεται σε μια απόκρουση του Νικοπολίδη. Μέχρι που φτάσαμε στο 87' και ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς έβαλε τον ιδανικό επίλογο, με ένα μαεστρικό πλασέ. «Γκοοοοοοοολ», φωνάζει ο Ντένης και με σηκώνει ψηλά: «Στο είπα, στο είπα». Τίποτα δεν μου είχε πει. Τον Λεμονή έβριζε επειδή έβγαλε τον Γκαλέτι. Δεν είχε όμως καμία σημασία. Όλοι ήταν στον κόσμο τους. Βέρντερ - Ολυμπιακός 1-3 και όσοι είχαν παραμείνει ψύχραιμοι φωτογράφιζαν τον φωτεινό πίνακα.

Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ήρθαν προς το μέρος μας και πατώντας τα πανό που είχαν απλωθεί στα κουλουάρ, πέταξαν τις φανέλες τους στον κόσμο, ευχαριστώντας τον για τη συμπαράσταση. Ήταν ημέρα γιορτής και δικαίωσης της προσπάθειας πολλών ετών. Το πρώτο "διπλό" του Ολυμπιακού σε φάση ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν γεγονός.

Οι πανηγυρισμοί και τα συνθήματα συνεχίστηκαν μέσα στο γήπεδο, μισή ώρα μετά το τέλος του αγώνα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού αρνούνταν να αποχωρήσουν. Ηθελαν να γευτούν κάθε στιγμή της επιτυχίας. Και είναι αλήθεια, ήταν τόση μεγάλη που κανείς δεν έψαξε μεταφορικό μέσο μετά για να επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Πήραμε κατά μήκος τον ποταμό Βέζερ για να προσανατολιστούμε. Στο δρόμο στάση για φαγητό και μπίρα και πίσω για ξεκούραση. Θα επιστρέφαμε νωρίς το πρωί στην Ελλάδα. Σηκωθήκαμε, πήραμε ένα ψευτοπρωϊνό, μια εφημερίδα, στην οποία το μόνο που καταλαβαίναμε ήταν το 1-3 και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Κανέναν πλέον δεν ένοιαζε ότι το αεροπλάνο ήταν το... ίδιο. Μπήκαμε μέσα και το αεροσκάφος έγινε μικρό Καραϊσκάκη μέχρι να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος». Εκεί μας περίμενε ο Σάκης. Το είχε υποσχεθεί…

• Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ΦΩΣ το 2019