Δεν μπορούμε να (το) ξεχάσουμε

Αξίζει στον Πέδρο Μαρτίνς των τεσσάρων σεζόν στον Ολυμπιακό, με τις άνετες επικρατήσεις στο πρωτάθλημα, τις μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη όπως με την Μίλαν και την Άρσεναλ, το δέσιμο που είχε με το κοινό της ομάδας και την εμπιστοσύνη εργατικότητας που παρείχε, τα ρεκόρ που κατέρριψε όλα αυτά χρόνια και έγινε ο μακροβιότερος και με τις περισσότερες νίκες προπονητής στην ιστορία της ομάδας, να φύγει έτσι; Με αυτό το σοκαριστικό - γιατί πάνω απ' όλα τέτοιο είναι - 0-4 από την Μακάμπι Χάιφα;

Αξίζει να φύγει από τον Ολυμπιακό αυτός ο προπονητής που αποθεώθηκε όσο λίγοι για τη δουλειά και το έργο του, με τη «στάμπα» του βαρύτατου αυτού σκορ; Όπως τότε που απολύθηκε από την Γκιμαράες μετά από ένα 0-5 από την Μπράγκα του Αμπέλ Φερέιρα και έφτασε στην Ελλάδα για να απολαύσει όση εμπιστοσύνη δεν είχε ποτέ κανείς άλλος;

Αξίζει στον Μαρτίνς να λένε οι δημοσιογράφοι από το Ισραήλ μετά το ματς ότι δεν έχουν δει τόσο κακοδουλεμένη ομάδα ξανά; Ότι με την μπάλα κάτω δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό; Κι ότι τόσο κακό κοουτσάρισμα δεν πίστευαν ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει;

Αξίζει εν τέλει στον Πορτογάλο να θεωρείται ο υπ' αριθμόν ένα υπεύθυνος για την ντροπιαστική σε σκορ ήττα, αλλά και ο υπ' αριθμόν ένα υπαίτιος της κακής εικόνας που εδώ και πολύ καιρό δείχνει αυτή η ομάδα;

Μπορεί κάποια από αυτή να μην αξίζουν. Ή να «αξίζουν». Σίγουρα στον Ολυμπιακό δεν αξίζει να έχει αυτή τη νοοτροπία στο γήπεδο, την απουσία κάθε είδους έμπνευσης, την αδυναμία να παίξει καλά και μοντέρνα, την αποκρουστική πολλές φορές εικόνα.

Η ζωή συνεχίζεται, αλλά για τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. Αν για όλα έφταιγε ο Μαρτίνς σχετικά με τη λειτουργία στο γήπεδο και τις υποσχέσεις που δεν υλοποιούνταν και απλώς έρχονταν νέες υποσχέσεις και δικαιολογίες, αυτό είναι κάτι που θα φανεί. Το πράγμα από καιρό είχε αρχίσει να φθίνει, σίγουρα ο Μαρτίνς δεν φταίει για όλα τα δεινά ή όλα τα καλά αυτής της ομάδας που έχει διαχειριστεί για χρόνια. Όμως στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να φύγουν όλοι και να μείνει ένας. Έστω κι αν στον Ολυμπιακό οι αποφάσεις για ραγδαίες και μαζικές αλλαγές έχουν επαναληφθεί.

Δεν μπορεί να ξεχαστεί ό,τι έγινε πριν από λίγες ώρες. Δεν μπορούν να ξεχαστούν όλα όσα έχουν γίνει για χρόνια. Όμως κάποιες φορές ο κόμπος φτάνει στο χτένι όσον αφορά τον έλεγχο ενός γκρουπ και την έμπνευση για το παραπέρα. Κι ο Ολυμπιακός απέναντι στην Μακάμπι δέθηκε κόμπο. Όπως και ο προπονητής του.

* Τελικά αυτό με τους αποκλεισμούς του Ολυμπιακού από τις ομάδες του Ισραήλ και τις άμεσες εξελίξεις με τους προπονητές, αν δεν μπόρεσε να το σταματήσει ούτε ο Μαρτίνς (που είχε φτάσει κι άλλες φορές σε δύσκολη θέση και πάντα έβρισκε την άκρη να συνεχίσει), τότε δεν το σταματήσει κανείς.

* Μετά την Λουντογκόρετς, ο Ολυμπιακός έγινε μέσα σε λίγες μέρες ομάδα και νίκησε την Σλόβαν με 3-0. Μετά την Μακάμπι μπορεί να το επαναλάβει;

* Όταν στο 12' ο «καμικάζι» Πολωνός δεν δίνει πέναλτι ή στο 25' βλέπει το χέρι του Μπουχαλάκη προτού σκοράρει, τότε θα μπορούσες να πεις ότι όλα θα κυλούσαν διαφορετικά. Μπορείς να το πεις; Όταν από το 25' μέχρι το τέλος δεν έχεις κάνει το παραμικρό παρά μόνο κάτι μακρινά σουτ χωρίς τύχη; Δεν μπορείς, όχι...

* Κάποιοι παίκτες αποδείχτηκε ότι δεν κάνουν για τον Ολυμπιακό. Ειδικά εκείνοι που είχαν ένα λόγο παραπάνω να παίξουν για τον προπονητή τους και δεν το έκαναν. Απλώς επειδή δεν μπορούν να το κάνουν...

* Είναι και οι άλλοι... Τρομερό, λέει, ο Ολυμπιακός πρώτη φορά δεν πάει ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη σερί χρονιά. Όταν δεν έχουν παίξει ΠΟΤΕ εκεί. Απίστευτοι...