Καλαντζής: Η αρπαγή στο αεροδρόμιο, η γκολάρα με τον Παναθηναϊκό και η έκπληξη του Βαρδινογιάννη

Με αυτά που έζησε ο Κρις Καλαντζής στην Ελλάδα θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο και να γίνει best seller! Ήρθε παιδάκι 20 ετών στη χώρα μας από την Αυστραλία για λογαριασμό του Ολυμπιακού, αλλά τελικά στο αεροδρόμιο των Αθηνών τον… απήγαγαν οι Παναθηναϊκοί! Πήγε μετά στους «ερυθρόλευκους» και έκανε «κηδεία» στο «τριφύλλι». Λατρεύει τον Ολυμπιακό και δεν το κρύβει. Πλέον, ζει μόνιμα στο Σίδνεϊ εδώ και πολλά χρόνια και επειδή είναι ένα παιδί-χρυσάφι έχει βοηθήσει πολλούς Έλληνες μετανάστες για να σταθούν στα πόδια τους όταν αποφάσισαν να βγάλουν το ψωμί τους στην Αυστραλία. Όταν τον εντοπίσαμε τηλεφωνικά στο σπίτι του, είχε καλεσμένο έναν «βαμμένο» Ολυμπιακό που τον είχε γνωρίσει όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα το μακρινό 1987! Μιλάμε για μία φιλία 33 ετών! Η μοίρα τα έφερε έτσι και ο φίλος του Κώστας Μπανιώκος μετακόμισε στην Αυστραλία. Ο Καλαντζής τού άνοιξε δέκα πόρτες για να τον στηρίξει και να τον βοηθήσει.

Στο «ΦΩΣ» λοιπόν σήμερα θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε αρκετές ανέκδοτες ιστορίες. Ο 53χρονος πλέον Κρις (είναι και παππούς πλέον!) ανοίγει την καρδιά του στην εφημερίδα μας και λέει πράγματα που δεν έχει ξαναπεί. Για το πώς έφυγε από τον Παναθηναϊκό, για το ότι «δεν θα καθόμουν σαν κότα μπροστά σε κανέναν Βαρδινογιάννη» όταν «ψηνόταν» η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό τα Χριστούγεννα του 1992, για την γκολάρα επί του «τριφυλλιού» στο ΟΑΚΑ με το ιστορικό ψαλιδάκι-βολ πλανέ που «εκτέλεσε» τον Βάντσικ. Μιλά επίσης και για το έμφραγμα που υπέστη πρόσφατα. Το θρυλικό «καγκουρό» λοιπόν αποκαλύπτεται στο «ΦΩΣ»… Απολαύστε τον!

Κρις, πώς είναι τα πράγματα στην Αυστραλία;

Κλεισμένοι μέσα όπως όλοι μας… Εδώ και μία εβδομάδα επιτρέπουν την επίσκεψη των παιδιών μας. Να έρχονται σπίτι να μας βλέπουν. Τώρα που μιλάμε έχω και έναν φίλο μου από την Ελλάδα, τον Κώστα Μπανιώκο, που ήρθε πριν από δύο χρόνια στο Σίδνεϊ. Τον γνώρισα όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα. Δούλευε στο «Κοράλι» στην Αγία Παρασκευή. Πηγαίναμε μαζί στα μπιλιαρδάδικα.

Ακούω και ελληνική μουσική στο βάθος…

Εδώ, καθόμαστε και ακούμε τον Αντύπα. Ελληνική μουσική πάντα!

Πάμε να θυμηθούμε παλιές ιστορίες; Πράγματα όμως που δεν έχεις πει…

Ξεκινάμε… Και θέλω να σας ευχαριστήσω στο «ΦΩΣ» που θυμάστε τους παλιούς παίκτες.

Ξέρουμε ότι ο Παναθηναϊκός το 1987 σε απήγαγε από το αεροδρόμιο. Για τον Ολυμπιακό ερχόσουν από την Αυστραλία.

Ο Ολυμπιακός είχε κλείσει τα αεροπορικά εισιτήρια. Θα σου τα πω όμως από την αρχή πώς έγιναν τα πράγματα. Ήταν εδώ στην Αυστραλία ένας αθλητής στίβου για κάτι αγώνες και λειτουργούσε παράλληλα και ως σκάουτ του Ολυμπιακού. Τότε είχε έρθει και ο Γιάννης Καλογεράς, επί χρόνια «κατάσκοπος» του Παναθηναϊκού, και με είχε δει. Με παρακολουθούσαν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός για περίπου 5-6 μήνες προτού πάω στην Ελλάδα.

Και πώς σε έπεισαν;

Ψάξε να δεις στο YouTube ένα παιχνίδι της τότε ομάδας μου, της Σίδνεϊ Ολίμπικ, με το Σεντ Τζορτζ. Παίζαμε λοιπόν τότε τελικό και κερδίσαμε 3-2. Είχα βάλει το τρίτο γκολ (σ.σ. πράγματι, είχε περάσει όλη την άμυνα του Σεντ Τζορτζ). Από τότε τους άρεσα. Ήρθαν λοιπόν και οι δύο στην Αυστραλία και μου πρόσφεραν συμβόλαιο μετά από εκείνο το παιχνίδι. Μου έλεγε ο πρωταθλητής του στίβου (σ.σ. ο Λάμπρος Παπακώστας πίστευε ότι ήταν, αλλά το έλεγε με επιφύλαξη) «έλα στον Ολυμπιακό». Μετά με έπιανε ο Καλογεράς και μου έλεγε «άσε τον Ολυμπιακό, έλα στον Παναθηναϊκό». Τελικά, μου έκλεισε το εισιτήριο ο Ολυμπιακός και μου είπε ο «κατάσκοπός» του «έλα γρήγορα στην Ελλάδα για να μιλήσουμε να κλείσουμε τη συμφωνία».

Και τι έγινε με το που φτάσατε στην Αθήνα;

Εγώ ήμουν 20 ετών τότε, το 1987. Ταξίδεψα μαζί με τον πρόεδρό μας στην Ολίμπικ Σίδνεϊ, τον κ. Δουμάνη. Φτάνουμε λοιπόν στο αεροδρόμιο στην Αθήνα, περιμένω υπομονετικά στη γραμμή μου στον χώρο των διαβατηρίων για να με ελέγξουν και κάποια στιγμή έρχεται ένας τύπος από πίσω και μου χτυπάει τον ώμο. «Ποιος είσαι ρε φίλε;» του λέω. «Ελάτε μαζί μου» μου απαντάει. «Ρε αδερφέ, πρέπει να μου ελέγξουν το διαβατήριο, να περάσω από έλεγχο» του απάντησα. «Μη σε ανησυχεί τίποτα» επέμενε εκείνος. Τελικά, βγήκα από άλλη πόρτα! Μπήκα σε μία Μερτσέντες και μέσα ήταν ο Καλογεράς του Παναθηναϊκού.

Τόσο απλά;

Αυτό συνέβη… Εγώ νόμιζα ότι ήταν του Ολυμπιακού. Το πιο φοβερό πάντως είναι ότι όταν περίμενα στη γραμμή των διαβατηρίων, έβλεπα έξω κασκόλ, σημαίες, όλα ερυθρόλευκα! Με περίμενε ο κόσμος του Ολυμπιακού.

Και τελικά με τον Καλογερά πού πήγατε;

Έφυγε σφαίρα η Μερτσέντες και φτάσαμε σε ένα κότερο. Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Βαρδινογιάννη.

Τι σου είπε;

«Γεια σου Χρήστο, σε αγαπάμε εδώ…». Αλλά μετά μου έκανε μία έκπληξη.

Δηλαδή;

Εκεί ήταν ήδη οι γονείς μου! Μέσα στο κότερο! Τους λέω «τι κάνετε εδώ, ρε παιδιά;» και μου απάντησαν ότι τους κάλεσε ο Βαρδινογιάννης.

Και υπέγραψες τότε όπως λέει ο μύθος;

Όχι. Δεν υπέγραψα. Και δεν υπέγραψα γιατί ο Ολυμπιακός είχε πληρώσει τα εισιτήριά μου. Ζήτησα από τον Βαρδινογιάννη να πάω να ξεκουραστώ και να μιλήσουμε σε λίγες μέρες.

Οι γονείς σου τι σου είπαν;

Να πάμε στον θείο μου να ξεκουραστούμε. Έμενε στο Περιστέρι στην οδό Σαραντοπούλου. Συμφωνήσαμε λοιπόν να πάμε για λίγες μέρες εκεί να ηρεμήσουμε. Ήταν πρωτόγνωρα για εμένα όλα αυτά. Σου λέω ήμουν μόλις 20 ετών. Κι εκεί που κάθομαι στο σπίτι του θείου μου, ξαφνικά βλέπω έξω να έρχεται κόσμος με ερυθρόλευκες σημαίες πάλι! Με πιάνει ο θείος μου και μου λέει «πάμε κάτω στον δρόμο». Εκεί συναντώ την κυρία Λόλα Νταϊφά. Δεν ήξερα ποια ήταν. Ξαναπάμε πάνω στο σπίτι και με αρχίζει η Λόλα. «Πρέπει να μιλήσουμε, να σε φέρουμε στην ομάδα, πάμε να τελειώνουμε» και άλλα τέτοια… Της είπα ότι ήθελα λίγο να ξεκουραστώ και το σεβάστηκε.

Και τελικά τι συνέβη;

Μίλησα με τους γονείς μου και πήγαμε μετά από δύο μέρες στα γραφεία του Βαρδινογιάννη. Άρχισε να μου λέει ότι «στον Ολυμπιακό μπορεί να σου πουν ότι θα πάρεις τόσα λεφτά, αλλά στο τέλος να μην πάρεις τίποτα». Μετά μου έλεγε ότι «εμείς θα σε έχουμε σαν παιδί μας, θα σε προσέχουμε». Εγώ ήμουν μαζί με τους γονείς μου, τους έβλεπα και ευτυχισμένους με αυτά που άκουγαν και έτσι δεν είχα άλλη επιλογή και υπέγραψα. Θέλω όμως να είμαι ειλικρινής. Δεν ένιωθα καλά εκείνη την ημέρα. Είχα δει τον κόσμο του Ολυμπιακού και την προσπάθεια που είχε κάνει ο σύλλογος να με αποκτήσει. Ένιωθα από τότε πολλά πράγματα για τον Ολυμπιακό.

Ο ρόλος του Βαμβακούλα, «καπνούς» έβγαζε ο Βαρδινογιάννης!

Πάμε τώρα στο… ζουμί. Ο Νίκος Βαμβακούλας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να πιάσει τελικά λιμάνι ο Καλαντζής, ο οποίος αναγκάστηκε να πάει στις Σπέτσες για να μην τον βρει ο Βαρδινογιάννης! Διαβάστε και θα καταλάβετε:

Έμεινες τελικά πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό και τελικά τον Γενάρη του 1993 πήγες στον Ολυμπιακό.

Μεγάλη ιστορία… Εκείνη την περίοδο συζητούσαμε με τον Παναθηναϊκό για το συμβόλαιό μου. Δεν ήμουν ευχαριστημένος με αυτά που άκουγα. Ξαφνικά έρχεται ο Βαμβακούλας, που τον είχαν βάλει από τον Ολυμπιακό, στο σπίτι μου στις τρεις το πρωί. Τότε ήμουν ακόμα παίκτης του Παναθηναϊκού. «Τι σου είπε ρε ο Βαρδινογιάννης;» με ρώτησε και του απάντησα ότι δεν ήμουν ευχαριστημένος με την πρόταση. Και πάντοτε έλεγα μέσα μου ότι έπρεπε να κοιτάξω την οικογένειά μου, τον γιο μου, το μέλλον μου. Ο Βαμβακούλας μού λέει ότι άξιζα κάτι καλύτερο. Και μου τόνισε ότι έπρεπε να μείνω ήρεμος στο σπίτι και με αγκάλιασε. Πέρασαν οι μέρες και με ξαναπήρε τηλέφωνο ο Βαμβακούλας. Του είπα ότι δεν έγινε τίποτα με τον Παναθηναϊκό, ότι ο Βαρδινογιάννης δεν μου είπε τρομερά λεφτά. Και τότε μου είπε ο Νικόλας «εμείς θα σου δώσουμε τα διπλά από αυτά που σου προσφέρει ο Παναθηναϊκός». Κι εκεί συνέβη το εξής φοβερό.

Είμαι όλος αυτιά!

Ο Βαμβακούλας μού είπε να εξαφανιστώ και να μη σηκώνω τηλέφωνα. Δεν υπήρχαν κινητά τότε. Οπότε έπρεπε να εξαφανιστώ από το σπίτι μου. Πήγα τελικά με την οικογένεια στις Σπέτσες. Φορούσα καπέλα, είχα και μακριά μαλλιά τότε και έπιανα τα μαλλιά μου πάνω για να μη με αναγνωρίζει ο κόσμος. Ήμουν κρυμμένος στις Σπέτσες. Και τότε μου λέει ο Βαμβακούλας ότι θα έρθει με μία φανέλα του Ολυμπιακού και θα βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες! Θα τις έδιναν στις εφημερίδες για να έδειχναν στον Παναθηναϊκό ότι ο Καλαντζής πήγε στον Ολυμπιακό! Συμφώνησα αμέσως και αυτό συνέβη τελικά!

Έξαλλος θα έγινε φαντάζομαι ο Βαρδινογιάννης…

Εγώ κοιτούσα το μέλλον μου και όχι την αντίδραση του Βαρδινογιάννη όταν θα έβλεπε τις φωτογραφίες. Γυρίζω λοιπόν σπίτι και αφού έχουν δημοσιευτεί οι φωτογραφίες, ανοίγω τον τηλεφωνητή και τότε ακολούθησε ένας χαμός από μηνύματα. Ήταν ο Σκιάνης από τον Παναθηναϊκό. «Πού είσαι; Τι κάνεις; Ο πρόεδρος έχει τρελαθεί! Γιατί δεν του απαντάς;»! Αλλά τι να του απαντούσα; Ότι ήμουν πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, έδωσα την ψυχή μου, ήμουν σχεδόν τσάμπα στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια και ότι δεν έπρεπε να πάρω κάποια χρήματα παραπάνω; Τι να του έλεγα; Ότι έχω ένα σωρό προσφορές; Δεν θα μου έδινε τίποτε. Μου έλεγε ο Σκιάνης ότι θα το πληρώσω, αλλά να ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι σοφτ. Η μαγκιά με τα λόγια είναι ένα τίποτα. Είχα δει και τις εφημερίδες και μου άρεσε που φορούσα τα ερυθρόλευκα!

Φοβήθηκες καθόλου;

Όχι. Έτσι μεγάλωσα. Δεν μου έκανε βέβαια τίποτα ο Βαρδινογιάννης. Απλώς ήθελαν να μου κάνουν μαγκιές για να υπογράψω στον Παναθηναϊκό. Δύο φορές είχα δει τον Βαρδινογιάννη τότε και ήταν λες και μου έκανε χάρη που με δέχτηκε στο γραφείο του. Εγώ δεν είμαι βουτυρόπαιδο όπως κάποιοι άλλοι (σ.σ. είπε ονόματα, αλλά δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε γιατί είναι και φιλαράκια του). Εγώ ήμουν γεννημένος στο Σίδνεϊ. Είναι σαν να είσαι από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Έτσι μεγάλωσα. Ήμουν πολύ τσαμπουκάς και το έδειχνα και στο γήπεδο. Αν είσαι πολύ σοφτ, δεν θα πετύχεις τίποτα σπουδαίο. Πρέπει να έχεις αρχ… Αν δεν έχεις αρχ…, δεν θα προχωρήσεις. Πρέπει να είσαι διαφορετικός από τους άλλους. Ειδικά σε αυτήν την ηλικία, ποτέ δεν θα καθόμουν σαν κότα για να μου πει κάποιος το οτιδήποτε, είτε λέγεται Βαρδινογιάννης είτε Σκιάνης είτε οποιοσδήποτε.

Η γκολάρα του επί του ΠΑΟ και η ατάκα του Βάντσικ!

Είναι ωραίος τύπος ο Καλαντζής και περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το ιστορικό γκολ που είχε πετύχει κόντρα στον Παναθηναϊκό τον Γενάρη του ‘94. Μετά τη σέντρα του Κρίστενσεν, ο Κρις σηκώθηκε στον αέρα και έκανε ένα ψαλιδάκι που ακόμα και τώρα το συζητούν οι φίλοι του Ολυμπιακού.

Ο κόσμος σε θυμάται για την γκολάρα με το ψαλιδάκι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (στις 5 Ιανουαρίου 1994). Πόσες φορές το έχεις δει;

Πολλές… Και ειδικά τώρα με το ίντερνετ. Και να ξέρεις μου το στέλνουν και πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού στα σόσιαλ μίντια.

Τι θυμάσαι από εκείνο το παιχνίδι; Πώς σε αντιμετώπισαν οι πρώην συμπαίκτες σου;

Ήταν λίγο περίεργα. Όταν ήμασταν στον διάδρομο του ΟΑΚΑ για να βγούμε έξω, έβλεπα δίπλα μου τον Καλιτζάκη, τον Λούη Χριστοδούλου, τον Βάντσικ, τον Βαζέχα. Παιδιά με τα οποία κάναμε προπονήσεις τόσα χρόνια. Εκεί όμως δεν λύγισα. Πείσμωσα! Εκεί έπρεπε να ξεχωρίσω. Άκουγα έξω τον κόσμο του Ολυμπιακού και έλεγα ότι αυτός ο κόσμος κάτι περιμένει από εμένα. Αυτός ο σύλλογος πλήρωσε για εμένα πολλά χρήματα, με προστάτευε όλη η οικογένεια του Ολυμπιακού. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να τους επιστρέψω όλη αυτήν την αγάπη που μου έδωσαν. Δεν στο κρύβω, Αλέξη. Γι’ αυτό το παιχνίδι ζούσα. Γούσταρα την πίεση αυτού του ματς.

Και βάζεις εκείνη τη φοβερή γκολάρα.

Από μικρός έκανα τέτοιες ενέργειες, από τις προπονήσεις. Ακόμα και ο πανηγυρισμός μου σε εκείνο το γκολ ήταν κάτι που το έκανα από μικρός. Έτρεχα σαν παλαβός στην εξέδρα. Ήταν το τέλειο για εμένα εκείνο το παιχνίδι! Αυτό ήταν το πικ. Αλλά έκανα ένα λάθος τότε, γιατί πίστευα ότι εκείνο το γκολ ήταν αρκετό για εμένα για την καριέρα μου στον Ολυμπιακό. Κακώς.

Τι σου έλεγαν οι πρώην συμπαίκτες σου μετά από εκείνο το ματς;

Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Θέλω όμως να προσέξεις στο βίντεο και βάλτο σε slow motion τι μου είπε ο Βάντσικ. Αν το βάλεις αργά αργά το στιγμιότυπο τότε θα δεις ότι μου φώναξε «fucking» (σ.σ. γαμώτο), όταν πέρασα από δίπλα του για να πάω προς τον κόσμο μας στην εξέδρα! Το είπε αυτό γιατί ήταν μία έκφραση που χρησιμοποιούσα καθημερινά στην προπόνηση μαζί με τον Λούη Χριστοδούλου όταν ήμασταν στον Παναθηναϊκό. Το άκουγε λοιπόν κάθε μέρα ο Βάντσικ και μου είπε τη συγκεκριμένη λέξη σε εκείνο το γκολ!

Τα «πέτρινα χρόνια», η Τενερίφη και η Σεβίλη

Θυμάται τα όσα έγιναν σε δύο παιχνίδια με Τενερίφη και Σεβίλη όπου ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να γράψει ιστορία, αλλά από καθαρή ατυχία δεν πέρασε στην επόμενη φάση. Μιλά φυσικά και για τα «πέτρινα χρόνια».

Ήσουν και σε έναν Ολυμπιακό που έφτασε κοντά σε δύο ιστορικές προκρίσεις. Επί της Τενερίφης και της Σεβίλης. Άδικοι αποκλεισμοί.

Σίγουρα άδικοι. Όμως σε αυτά τα παιχνίδια πρέπει να είσαι συνεχώς στο τοπ, κάθε δευτερόλεπτο, σε κάθε σου κίνηση. Παίζουν ρόλο οι λεπτομέρειες. Μπορεί να παίζεις γκολφ, να σου φύγει λίγο από δεξιά το μπαλάκι και να μην κερδίσεις. Είναι σαν το Λόττο. Όλοι προσπαθούμε, όλοι βάζουμε το 100%, εγώ πάντοτε ήθελα να κερδίζω και δεν χαμπάριαζα με κανέναν αντίπαλο, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο και η τύχη.

Και η πονηριά παίζει ρόλο.

100%. Θυμάσαι το γκολ της Τενερίφης στο 4-3; Είχαμε ανοίξει το σκορ και οι Ισπανοί, ενώ εμείς ακόμα στήναμε το τείχος, εκτέλεσαν το φάουλ και ισοφάρισαν σε 1-1. Εμείς μπορούσαμε να πάμε στον διαιτητή και να διαμαρτυρηθούμε ότι δεν σφύριξε την εκτέλεση του φάουλ, αλλά τι θα κερδίζαμε. Ήταν πονηροί. Όπως και αυτό που συνέβη με τη Σεβίλη με το γκολ του Σούκερ στην παράταση. Τους είχαμε ισοπεδώσει. Το σκορ έπρεπε να είναι 3-0, 4-0 και έληξε 2-1.

Έπεσες επίσης πάνω στην περίοδο των «πέτρινων χρόνων». Τι συνέβη κατά τη γνώμη σου και ο Ολυμπιακός, πέρα φυσικά από τα εξόφθαλμα διαιτητικά λάθη εις βάρος του, δεν έπαιρνε πρωτάθλημα;

Για να αλλάξει μία… κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο! Είχαμε όντως πολλές διαιτησίες εις βάρος μας. Όμως, μία ομάδα δεν τη φτιάχνεις μόνο με τα χρήματα. Φτιάχνεις κορμό πρώτα και θέλει χρόνο. Αυτό είναι νόμος. Είδες τι έκανε η Ελλάδα στο Γιούρο. Ήταν ομάδα, ήξεραν τι ήθελαν. Πρέπει να χτίσεις χαρακτήρες και αυτό γίνεται με χρόνο. Να μάθεις ο ένας το παιχνίδι του άλλου, ακόμα και μέσα στα αποδυτήρια να βοηθήσεις τον συμπαίκτη σου αν έχει κάποιο προσωπικό πρόβλημα, να τον προστατέψεις μέσα στο χορτάρι. Τα λεφτά δεν τα αγοράζουν όλα αυτά.

Τα Βλάχικα, η Θύρα 7 Σίδνεϊ και ο Χατζίδης

Ο Κρις αναπολεί τις στιγμές που έζησε στην Ελλάδα. Τις βόλτες του στα νότια προάστια, τις ταβέρνες, τους φίλους του, τον κόσμο του Ολυμπιακού!

Είσαι πάντως Ολυμπιακός με τα μπούνια! Έτσι μου λένε οι φίλοι σου…

Σέβομαι τον Παναθηναϊκό και τον έχω στην καρδιά μου. Μεγάλωσα μαζί με τον Χριστοδούλου, τον Δώνη, τον Καλιτζάκη. Δεν σβήνω το παρελθόν μου. Απλώς, όταν φεύγω από μία ομάδα και πάω σε ένα σπίτι που με αγαπάει, γιατί να μην αγαπήσω αυτό το σπίτι; Όποιος με αγαπάει, τα ίδια συναισθήματα τρέφω κι εγώ από την πλευρά μου. Και νομίζω τότε ότι 70% ήταν Ολυμπιακοί και 30% Παναθηναϊκοί στην Ελλάδα. Κάπως έτσι είναι και τώρα…

Τι σου έχει λείψει από την Ελλάδα;

Πρώτα οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, μετά οι προπονήσεις, το Καραϊσκάκη. Φυσικά ο ήλιος, η παραλία, η θάλασσα, τα μπάνια, οι ταβέρνες. Πηγαίναμε πολύ στα Βλάχικα. Μέναμε στην Άνω Βούλα. Όταν οδηγούσα στην Αθήνα και πηγαίναμε προς τη Βάρη, με ήξεραν και έβγαιναν έξω οι μαγαζάτορες και μου έλεγαν «έλα να φας κρέας». Μου έλειψαν και στον Πειραιά οι ψαροταβέρνες. Δεν μπορείς όλα αυτά να τα έχεις εδώ στην Αυστραλία, αν και το Σίδνεϊ έχει καλό καιρό, έχει πράσινο, έχει θάλασσα. Όμως, σε έναν που έχει ελληνική καρδιά η ζωή στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται...

Μελβούρνη πας;

Με τίποτα... Είναι σαν την Αγγλία. Μουντάδα.

Έχει και σύνδεσμο ο Ολυμπιακός στο Σίδνεϊ.

Ναι. Και είμαι και μέλος της Θύρας 7. Και η Μελβούρνη έχει σύνδεσμο.

Επαφές κρατάς με πρώην συμπαίκτες σου;

Με τον Χριστοδούλου. Από Ολυμπιακό μιλάμε πολύ με τον Χατζίδη. Ήταν ο αγαπημένος μου συγκάτοικος.

Με ποια άλλα παιδιά θα ήθελες να ξανανταμώσεις;

Είχα πολύ καλές σχέσεις με τον Κρίστενσεν, τον Ίβιτς, τον Σαββίδη, τον Ιωαννίδη, τον Αμανατίδη, τον Γιουσκόβιακ. Επίσης με τον Μπατίστα πολύ καλή σχέση. Και με τους Τσιαντάκη, Τσαλουχίδη, αλλά όχι όπως με τον Χατζίδη ή με τους άλλους που σου είπα. Και με τον μικρό, τον Ελευθερόπουλο, είχα εξαιρετικές σχέσεις. Όπως και με τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο, που, απ’ όσο ξέρω, τώρα είναι στη Γαλλία. Έχει παντρευτεί εκεί.

Είχες αναλάβει και την ακαδημία του Ολυμπιακού στην Αυστραλία το 2011.

Ναι… Είχαμε μία συνεργασία μαζί με τον Τοχούρογλου, αλλά εδώ έχει περισσότερο το ράγκμπι, το κρίκετ. Το ποδόσφαιρο έρχεται μετά.

Τι κάνουν τα παιδιά σου; Έχεις έναν γιο και μία κόρη.

Και δύο εγγόνες! Ο γιος μου έπαιζε μπάλα, αλλά τώρα είναι υψηλόβαθμος αξιωματικός στην αστυνομία. Η κόρη μου είναι συνοριακή δύναμη στο αεροδρόμιο.

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο;

Ευχαριστώ που με αγάπησαν και με υποδέχθηκαν τόσο γρήγορα από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Έχω πολλούς φίλους του Ολυμπιακού στα σόσιαλ μίντια και συνεχώς συζητάμε για τα γκολ μου. Και αυτό με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη που είχα πετύχει και το άλλο στη Ν. Φιλαδέλφεια με ένα φάουλ.

Βγήκε νικητής στην πιο δύσκολη μάχη της ζωής του!

Πριν από δύο χρόνια ο Καλαντζής έπαθε έμφραγμα ενώ ήταν διακοπές στην Ελλάδα. Είναι όμως γερός και δυνατός, έτοιμος να παίξει ποδόσφαιρο αν χρειαστεί!

Πες μου τι έγινε και με μία περιπέτεια υγείας που είχες. Πρώτα απ’ όλα είσαι καλά τώρα;

Όλα καλά... Πήγα διακοπές με τη γυναίκα μου για να γιορτάσω πριν από δύο χρόνια τα 50 μου. Πήγαμε στη Μύκονο. Διασκεδάσαμε, πίναμε, τρώγαμε και την άλλη μέρα δεν ένιωθα καλά. Την επόμενη μέρα πηγαίναμε Ρόδο, μπαίνω στην πτήση, παραγγέλνω έναν φραπέ, πάω να πιω τον καφέ και δεν μπορούσα να τον πιω. Είπα στη γυναίκα μου ότι δεν νιώθω καλά, ότι έχω πονοκέφαλο. Φτάνουμε στη Ρόδο, παίρνουμε το αμάξι και πάμε στο πρώτο φαρμακείο που βρήκαμε. Εκεί με αναγνωρίζει ο φαρμακοποιός, του εξήγησα τι συμπτώματα είχα και μου είπε ο άνθρωπος ότι έχει έναν φίλο καρδιολόγο. Πάω στον καρδιολόγο, βάζει τα καλώδια και αρχίζει να μου λέει: «Κλείσε τα μάτια σου και ηρέμησε». Δίπλα μου πάντα η γυναίκα μου. Όταν άνοιξα μετά τα μάτια μου, είδα τον γιατρό να έχει ανατριχιάσει. Τον ρωτάω τι έχω και μου λέει: «Τίποτα, ξανακλείσε τα μάτια σου». Όταν τα ξανάνοιξα, έδειχνε κάτι χαρτιά στη γυναίκα μου και μου λέει «θα καλέσω ασθενοφόρο, πας εντατική, παθαίνεις έμφραγμα». Είχα μικρά εμφράγματα. Μπήκα νοσοκομείο για οκτώ μέρες, έχω κάνει τέσσερις φορές μπαλονάκι. Ο γιατρός μού έλεγε σε χάσαμε και σε ξαναβρήκαμε. Στη Ρόδο έκανα 4 ώρες για να μου βάλουν το στεντ. «Έφευγα» και… ερχόμουν. Πήγαινα, ερχόμουνα, πήγαινα, ερχόμουνα. Όπως το λέω. «Αναπνοές» μου φώναζε ο γιατρός και εγώ του έλεγα ότι δεν ήθελα να μου δώσουν οξυγόνο. «Έλα ρε Κρις, σταμάτα» μου φώναζε. Τους άκουγα όλους να κλαίνε, αλλά ευτυχώς όλα καλά. Ο Θεός με ήθελε εδώ και με κράτησε...

Μπανιώκος: Δεν συναντάς τέτοιο φιλότιμο

Δεν γινόταν να μη μιλήσουμε για λίγο και με τον «τρελό» Ολυμπιακό, Κώστα Μπανιώκο, τον κολλητό του στην Αυστραλία τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και το 1987 όταν πρωτοήρθε στη χώρα μας ο Καλαντζής. Θέλαμε να βάλουμε δύο ατάκες του για να αντιληφθείτε τι ψυχάρα είναι ο Κρις: «Για εμένα, που είμαι οπαδός του Ολυμπιακού, είναι από τους παίκτες που απέδωσε και στις δύο ομάδες, γιατί πέρα από παικταράς είχε και πολύ φιλότιμο. Σεβόταν τον κόσμο και τον σύλλογο. Όσο για τις βοήθειες που μου έχει προσφέρει εδώ; Είναι ψυχάρα. Ο Κρις με βοήθησε πολύ εδώ στην Αυστραλία και θα του το χρωστάω για πάντα. Είναι παιδί-μάλαμα, είναι ένα απλό παιδί και καθόλου βεντέτα».