Η Πόλη και ο Μπρινιόλι

Ο Ολυμπιακός το ξέρει ότι αυτή η χρονιά θα κυλήσει κάπως έτσι. Και θα είναι δύσκολη και απαιτητική. Μαθημένος είναι, έχει τους μηχανισμούς ως ομάδα να το διαχειριστεί. Θα έρχονται μεγάλες επιτυχίες όπως η νίκη στην Τουρκία και μπορεί αμέσως να ακολουθούν αρνητικά αποτελέσματα όπως η ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να ξαναγίνει και αλλιώς. Αποτυχίες στην Ευρώπη και μεγάλες νίκες στο πρωτάθλημα. Δεν αποκλείεται, ας πούμε, κάτι τέτοιο να συμβεί στην επόμενη «καυτή» τριάδα. Με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα (τη μοναδική ομάδα μαζί με τον Ολυμπιακό που παραμένουν αήττητες), το ταξίδι στην Γερμανία για την ανεβασμένη Άιντραχτ που πέρασε με ανατροπή από το Μόναχο, κάνοντας κόντρα στην Μπάγερν την τεράστια έκπληξη κι ενώ λίγο νωρίτερα είχε νικήσει στο Βέλγιο την Άντβέρπ. Και αμέσως μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο που δεν θα κρίνει και πάρα πολλά, αλλά θα είναι πολύ κρίσιμο.

Όλα μέσα στο ποδόσφαιρο είναι σε τέτοιο επίπεδο και με τις διεθνείς φιλοδοξίες να παραμένουν μεγάλες. Τα καρπούζια πρέπει να χωρέσουν στην ίδια μασχάλη. Αυτό που έχει να κάνει ο Μαρτίνς με τους παίκτες του είναι να προσπαθούν πολύ σε όλα. Στο πολύ δύσκολο γκρούπ στην Ευρώπη και στο πολύ δύσκολο φετινό πρωτάθλημα.

Στην Τουρκία ο Ολυμπιακός έκανε το τέλειο ματς, με τον Παναθηναϊκό αρκετά λάθη. Και από προπονητή και από παίκτες, οι οποίοι είχαν ξεμείνει όχι τόσο από φυσικές δυνάμεις αλλά και από πνευματικές. Με επιλογές μέσα στο ματς που διευκόλυναν τον Παναθηναϊκό να πάρει το αποτέλεσμα. Σε ένα ντέρμπι στο οποίο αναμενόταν η επιθετικότητα του Ολυμπιακού (αλλά με πιο ορθολογικό τρόπο και περισσότερες ευκαιρίες, ασχέτως με τις 18 τελικές), όπως επίσης αναμενόταν και καλύτερη εμφάνιση από τον Παναθηναϊκό που έπαιξε για να δημιουργήσει περίπου ένα μισάωρο και στη συνέχεια κατενάτσιο. Με πρωταγωνιστή έναν πολύπειρο του είδους, όπως είναι πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις ένας καλός Ιταλός τερματοφύλακας.

Ο Πέδρο ίσως δεν έπρεπε να βάλει από την αρχή και τους δύο φορ, αλλά εάν δεν το έκανε πάλι θα δεχόταν κριτική. Πολύ πιο έντονη εφόσον δεν κέρδιζε. Εκ του αποτελέσματος και της εικόνας του Ολυμπιακού με τη δυσκολία να απειλήσει από τον άξονα αλλά και να «ανοίξει» το γήπεδο, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν σωστή απόφαση. Όμως πώς θα μπορούσε να βγάλει τον Τικίνιο που είχε τη φόρα με τα τέσσερα γκολ σε τρία ματς ή να μην βάλει τον Ελ Αραμπί για ακόμη ένα ματς και ειδικά με την παράδοση που έχει σε αυτά τα ντέρμπι. Τους θέλει ζεστούς ο Πορτογάλος τους δύο σημαντικούς επιθετικούς του, επέλεξε να τους βάλει μαζί, δεν του βγήκε ξανά όπως με τον Ατρόμητο. Σε δύο παιχνίδια στα οποία ο Ολυμπιακός με όλα τα λάθη του είχε τη δυνατότητα να τα κερδίσει με λίγη από την τύχη που είχε στους αγώνες με την Αντβέρπ ή την Φενέρ.

Οι αναλύσεις είναι καλές και συνήθως γίνονται εκ του αποτελέσματος. Δεν είναι ακριβώς έτσι, βέβαια, αλλά έτσι γίνεται. Με 31 ματς να απομένουν στο πρωτάθλημα, εκ των οποίων τα μισά να είναι ντέρμπι, ο Ολυμπιακός έχει την ποιότητα να επικρατήσει στα περισσότερα. Έχοντας καλύτερους τρόπους διαχείρισης από το συγκεκριμένο με τον Παναθηναϊκό. Γι' αυτό το 0-0 έπαιξαν ρόλο αρκετά πράγματα που είχαν να κάνουν με τις διακοπές, τον εκνευρισμό με τη διαιτησία, την καλή κατάσταση του Μπρινιόλι ή το αμυντικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο δεύτερο μέρος με όλη την ενδεκάδα του πίσω από την μπάλα. Τα βασικότερα πάντως είχαν να κάνουν με την ίδια την εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, την κόπωση που έβγαλε και τις ιδέες που δεν είχε. Αυτά έχει αποδειχτεί ότι με ψυχραιμία (ΑΠ ΟΛΟΥΣ) διορθώνονται στην κορυφαία ελληνική ομάδα...