Η βαθμολογία (δεν) δείχνει την πραγματική διαφορά!

Σε κάθε αγωνιστική ο Ολυμπιακός συνεχίζει ασταμάτητος. Είτε πριν από τις γιορτές είτε μετά από αυτές. Είτε όταν έχει Ευρώπη να παίξει είτε όταν δεν έχει διεθνείς υποχρεώσεις μπροστά του. Είτε είναι ντέρμπι είτε όχι. Και η διαφορά του από τις άλλες ομάδες στη βαθμολογία συνεχώς μεγαλώνει. Αντί να τον πλησιάζουν, τους ξεφεύγει. Κι ας έχει μπροστά του την Αϊντχόφεν. Κι ας μεσολαβούν αγώνες με τον δεύτερο καλύτερο (φέτος) του ελληνικού πρωταθλήματος, τον Άρη ή με τον φορμαρισμένο Παναθηναϊκό που φιλοδοξεί να κόψει την κόκκινη κούρσα και τα μεγάλα ρεκόρ της ομάδας του Μαρτίνς.

Δεν ξέρω πώς το είδε ο πολύς κόσμος από την τηλεόραση, αλλά από το γήπεδο η απόδοση του Ολυμπιακού στο πρώτο 45λεπτο ήταν - το λιγότερο - απολαυστική. Μπορεί ο ΟΦΗ να μην είναι τόσο δυνατός ή σε καλή κατάσταση. Αλλά αυτό που φάνηκε από τον Ολυμπιακό ήταν τρομερό πάθος (ίσως και λόγω της ιδιαιτερότητας που είχε η μέρα), σούπερ ταχύτητα στην κυκλοφορία, μαχητικότητα, ποιότητα, σωστές επιλογές. Με τον τρόπο που παίζει ο Εμβιλά να σε κάνει να τρίβεις κάθε φορά τα μάτια σου για την ευλογία της επιλογής αυτού του παίκτη για τη θέση του (επίσης σπουδαίου) Γκιγιέρμε. Γρήγορες πάσες, πάντα εύστοχες, άνοιγμα του παιχνιδιού στα πλάγια, κάθετη κίνηση. Και πάντα έτοιμος για το γκολ, μέσα στην περιοχή και έξω από αυτήν. Κάτι που ποτέ δεν ήταν το δυνατό σημείο του, στον Ολυμπιακό μπορεί και το κάνει και αυτό.

Ο Βαλμπουενά και ο Φορτούνης (κι ας έχασε το πέναλτι) είναι σε ιδανική φάση. Και μαζί και χώρια. Όπως το βλέπει καλύτερο ο καθένας μας, μα πάνω απ' όλα ο προπονητής. Ο Μασούρας και ο Μπρούμα έκαναν έξοχο ματς, αλλά αυτός που συνεχώς γίνεται καλύτερος και δείχνει τη σημασία της μεταγραφής του είναι ο Ρέαμπτσιουκ. Σε μερικές φάσεις είναι...άλογο. Και η μπαλιά του στο γκολ του Ελ Αραμπί που δεν μέτρησε ήταν υποδειγματική.

Κι άλλα πολλά μπορεί να πει κανείς για το ματς του Ολυμπιακού. Και θετικά, αλλά και αρνητικά. Αλλά θα είναι άδικος με την ομάδα, τον προπονητή και την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, αν σταθεί σε λεπτομέρειες. Διότι αυτός ο Ολυμπιακός, έτσι όπως εμφανίστηκε σε διάρκεια ποιότητας μέχρι τη γκολάρα του Μαροκινού που δεν μέτρησε, ήταν αυτό που ονειρεύεται ο κάθε φίλος του να βλέπει. Κι ας νίκησε τελικά 3-0, ενώ θα μπορούσε να είχε βάλει 6-7 γκολ με 21 τελικές, 7-1 κόρνερ, χαμένο πέναλτι και 68-32% κατοχή μπάλας. Με τέτοια εικόνα, το αποτέλεσμα της νίκης (που πάντα είναι το πρώτο ζητούμενο) μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Και σίγουρα θα είναι πολύ ωραίο το ματς της Τετάρτης (10/2) με τον Άρη για το Κύπελλο. Όποιος έχει την τύχη να πηγαίνει στο γήπεδο σε αυτές τις εποχές της απαγόρευσης και ήταν στο Ολυμπιακός-ΟΦΗ, απλά παρακαλεί να περάσουν οι μέρες να βρεθεί στο Ολυμπιακός-Άρης...