Στέλιος Ψύχος: «Είμαι ο μεγαλύτερος αντι-Παναθηναϊκός - Τιμωρήθηκα 2 χρόνια για να πάω στον Θρύλο!»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Μου είπε τρομερές ιστορίες. Τελευταία φορά που εμφανίστηκε στο Καραϊσκάκη ήταν λίγο πριν από τον κορονοϊό, στον αγώνα του Ολυμπιακού με τον Άρη, στο 4-2, στις 19/1/2020, μαζί με τον Δαρίβα, τον Σάββα Θεοδωρίδη, τον Ηλία Υφαντή για να τιμήσουν την οικογένεια του Ηλία Ρωσσίδη.

Ο Στέλιος Ψύχος είναι από τους λίγους που απέμειναν, οι οποίοι αγωνίστηκαν στο πρώτο ματς του Ολυμπιακού στα Κύπελλα Ευρώπης με τη Μίλαν το 1959. Διαβάστε τις διηγήσεις του. Δηλώνει ο μεγαλύτερος μάλλον αντι-Παναθηναϊκός εν ζωή στην Ελλάδα και ότι όχι μόνο δεν πήγαινε στον Παναθηναϊκό που τον είχε κλείσει από το σωματείο του αλλά και για να πάει στον Ολυμπιακό έφαγε τιμωρία δύο χρόνια! Τον είχε φυγαδεύσει ο Ολυμπιακός σε ένα χωριό με απίθανο τρόπο...

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 30/12/2020

Τι θυμάστε από εκείνους τους αγώνες με τη Μίλαν; Κάτι σπαρταριστό, κάτι ξεχωριστό.

Όταν πήγαμε στο Μιλάνο να παίξουμε και γυρίσαμε στο β’ ημίχρονο από τα αποδυτήρια, πήγαμε στην ίδια πλευρά να παραταχθούμε που είχαμε παίξει και στο α’ ημίχρονο! Ήμασταν άμαθοι σε αυτά. Παρ’ όλα αυτά στον αγώνα στην Ελλάδα ήρθαμε 2-2 με τη μεγάλη τότε Μίλαν. Εγώ είχα μία ιδιαιτερότητα, ενώ ήμουν έξω αριστερά, φορούσα και άλλους αριθμούς στη φανέλα, ενώ τότε η κάθε θέση είχε τον αριθμό της. Σε τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό που νικήσαμε 3-0 φορούσα τον αριθμό 7. Σε φιλικό με τον Παναθηναϊκό έχω φορέσει και τον αριθμό 9 και όταν έσπασε το πόδι του ο Ηλίας Υφαντής έπαιζα πιο μέσα και φόρεσα το 8, φόρεσα και το 10. Σάρωνε ο Ολυμπιακός τότε. Και πρωταθλήματα και Κύπελλα. Τολμούν να αμφισβητούν εκείνα τα πρωταθλήματα...

Πείτε μου για αυτό.

Τους παίρναμε τα πρωταθλήματα μέσα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας! Να το γνωρίζει ο κόσμος αυτό. Έτσι κέρδισε ο Ολυμπιακός τον περισσότερο κόσμο στη χώρα. Εκτός έδρας παίζαμε, γιατί το Καραϊσκάκη ήταν καρβουνιάρικο, πραγματικό καρβουνίδι έριχναν από τα γύρω εργοστάσια μαζί με χώμα και ήταν υπό κατασκευή. Τα μεγάλα ματς τα παίζαμε στη Λεωφόρο και τους τελικούς Κυπέλλου στη Λεωφόρο. Πέντε συνεχόμενα Κύπελλα πήραμε τότε! Τους πιο πολλούς τελικούς τους παίξαμε στη Λεωφόρο. Θυμάμαι τελικό με τη μεγάλη τότε Δόξα Δράμας στη Λεωφόρο το 1959 που νικήσαμε και μπήκε μέσα στο γήπεδο να μας συγχαρεί ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο γέρος Καραμανλής!

Πριν πάμε παρακάτω, θέλω να θυμηθείτε κάτι άλλο ξεχωριστό από εκείνα τα πρώτα ματς του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.

Όταν πήγαμε στο Μιλάνο για να παίξουμε, έβρεχε και οι Ιταλοί είχαν παπούτσια καλά, με τάπες καλές, ενώ εμείς δεν είχαμε καν καλά παπούτσια. Μάλιστα δεν ταξιδέψαμε με κανονικό αεροπλάνο, αλλά είχαμε κάνει έγγραφο στο υπουργείο Αμύνης και μας παραχώρησε μία Ντακότα! Φύγαμε από την Ελευσίνα και κούναγε πολύ εκείνο το αεροπλάνο, είχαμε τρομάξει. Στον γυρισμό ο Σάββας Θεοδωρίδης και ο Υφαντής δεν γύρισαν με το στρατιωτικό αεροπλάνο, αλλά με την Ολυμπιακή!

Η καταγωγή σας;

Η ιστορία των γονέων μου είναι φοβερή. Η μάνα μου ήταν Μικρασιάτισσα, στο Αξάρ, και ο πατέρας μου είχε πάει εκεί για 1,5 χρόνο για τον πόλεμο στη Μικρά Ασία. Στον μαχαλά της μάνας μου ζούσε, οι ντόπιοι Έλληνες τότε μαγειρεύανε για τον ελληνικό στρατό, η μάνα μου τους μαγείρευε. Με την καταστροφή έβαλαν στο τρένο τους στρατιώτες και πήγαν τον πατέρα μου στη Σμύρνη και μετά στη Μυτιλήνη και μετά στα προσφυγικά, εκεί όπου είναι η Χαροκόπειος Σχολή, στα παλιά σφαγεία. Μετά από 2,5 χρόνια ο πατέρας μου είδε τη μάνα μου στη βόλτα του Ζαππείου που τότε ήταν «νυφοπάζαρο»! Και σμίξανε!

Τη θυμόταν;

Ε, βέβαια! Άκου περιπέτεια. Σου είπα ότι έβαλαν τον πατέρα μου στο τρένο από το μέτωπο για τη Σμύρνη και μετά στη Μυτιλήνη, αλλά ξέχασα να πω ότι πριν έρθει στα προσφυγικά, στη Χαροκόπειο Σχολή, τους είχαν πάει στη Χαλκιδική και εκεί τότε θέριζε ο δάγκειος πυρετός. Πέθαιναν άνθρωποι στα χέρια του πατέρα μου. Η καταγωγή του ήταν από την Καστανιά της Καλαμπάκας, αλλά ήταν περιπλανώμενος λόγω πολέμου. Μετά ήρθε στην Αθήνα και έπιασε δουλειά, έγινε τεχνίτης και χορδιστής πιάνων, έγινε ξακουστός σε όλη την Ελλάδα, όπου άκουγες πιάνο ήταν Ψύχος από πίσω. Μέχρι και η Γκεστάπο τον είχε καλέσει στην Κατοχή να τους χορδίσει το πιάνο!

Τι λέτε;

Περνούσε πολλή φτώχεια τότε ο κόσμος, το ζητούμενο ήταν να έχουν να φάνε. Μία φορά τον κάλεσε ο διοικητής της Γκεστάπο να κουρδίσει το πιάνο. Αντί να του δώσει λεφτά, του έδωσε έναν τενεκέ λάδι! Τότε με δύο τενεκέδες λάδι οι μαυραγορίτες έπαιρναν σπίτια! Άκου τώρα και μία άλλη ιστορία.

Ό,τι θέλετε, μου αρέσουν αυτά.

Η επίσημη αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα άρχισε στις 12/10/1944. Ήμουν τότε 8 χρόνων. Άκουγα τους μεγάλους που έλεγαν με χαρά «οι Γερμανοί φύγανε, οι Γερμανοί φύγανε». Έτρεξα στη Χαροκόπειο Σχολή όπου οι Γερμανοί είχαν βάλει αλυσίδες, λουκέτα και μεγάλα σύρματα. Έβλεπα τους μεγάλους που σκαρφάλωναν και πηδούσαν πάνω από τα σύρματα γιατί οι Γερμανοί είχαν μέσα εκτροφή κουνελιών και είχαν αφήσει κουνέλια στα κλουβιά! Να βλέπεις, φίλε μου, τον κόσμο να πηδάει μέσα και να κυνηγάει τα κουνέλια, πείναγε ο κόσμος! Ξέρεις τι ήταν τότε κουνέλι για εμάς μέσα στην πείνα; Τα θυμάμαι όλα. Κοίταγα μέσα από τις γρίλιες στην Κατοχή και έβλεπα Γερμανούς να βηματίζουν με τις αρβύλες και από πίσω κρεμόταν η γερμανική χειροβομβίδα, η οποία ήταν διαφορετική. Ήταν σαν ένα κουτί με ένα ξύλο γύρω στους 30 πόντους, πάταγαν το κουμπί και πέταγαν τη χειροβομβίδα πιάνοντάς την από το ξύλο.

Στον Ολυμπιακό τότε είχατε και αριστερούς και δεξιούς, σε χρόνια μίσους...

Ναι, είχαμε, αλλά δεν τσακωνόμασταν για αυτά. Ο Μουράτης λόγου χάρη, που ήταν αριστερός, αγράμματος αλλά παικταράς, δεν είχε διενέξεις για αυτά. Θυμάμαι τον Μουράτη στην τελευταία του φορά που τσακώθηκε για άλλον λόγο με τον Βαγγέλη Χέλμη και δεν ξαναήρθε. Στο γήπεδο του Πανιωνίου. Να σου πω ότι τότε κάναμε προπόνηση για 1,5 χρόνο στο γήπεδο του Πανιωνίου! Γιατί έκαναν έργα στο Καραϊσκάκη.

Εσείς πώς πήγατε στον Ολυμπιακό;

Εγώ, παιδί μου, ίσως να είμαι ο μεγαλύτερος αντι-Παναθηναϊκός εν ζωή στην Ελλάδα!

Γιατί;

Έπαιζα στον Έσπερο Χαροκόπου. Ιδρύθηκε στον κεντρικό δρόμο επί της Λεωφόρο Χαροκόπου από έναν μπακάλη εκεί που τον έλεγαν Καρετζόπουλο και έναν ζαχαροπλάστη που τον έλεγαν Κοσμίδη. Μετά μπήκαν επιφανείς οικονομικά στη διοίκηση, εργοστασιάρχες, και δυνάμωσε η ομάδα. Έφτιαξαν και την ομάδα μπάσκετ. Όταν έφυγα εγώ το 1955 από την ομάδα, μετά από λίγο καιρό έγινε η ένωση του Εσπέρου με άλλες ομάδες της περιοχής και έτσι φτιάχτηκε η Καλλιθέα.

Πώς πήγατε στον Ολυμπιακό;

Όταν έπαιζα με τον Έσπερο, ερχόταν από πίσω μου μέχρι το σπίτι μου ένας Αυγερινός του Ολυμπιακού που τον έλεγαν «ψαρά» επειδή ψάρευε παίκτες για τον Ολυμπιακό! Μεγάλος ο Ολυμπιακός από τότε, ομαδάρα από τότε. Και μου έλεγε «Ψύχο, έλα στον Ολυμπιακό», μου το έλεγε συνεχώς, αλλά δεν ήμουν ελεύθερος. Η ομάδα μου, ο Έσπερος, είχε στενή σχέση με τον Παναθηναϊκό και ο αντιπρόεδρος του Εσπέρου, ο Βακαλόπουλος, ήταν μέλος του Παναθηναϊκού. Γενικώς ο Έσπερος ήταν με τον Παναθηναϊκό, είχαν συνεργασία και στο μπάσκετ. Παναθηναϊκοκρατούμενο σωματείο. Μας έκανε, όμως, βρομιά ο Παναθηναϊκός...

Τι σας έκανε;

Παίζαμε μπαράζ με τον Αστέρα, εμείς ως πρώτοι της δεύτερης κατηγορίας στην Αθήνα για να ανέβουμε και ο Αστέρας ως τελευταίος της πρώτης κατηγορίας για να σωθεί. Όμως ο Αστέρας ήταν ακόμα πιο φιλική ομάδα του Παναθηναϊκού! Τους είχε δώσει ο Παναθηναϊκός και δωματιάκι στη Λεωφόρο να αφήνουν τα παπούτσια τους, έκαναν την προπόνησή τους στο γήπεδο του ΠΑΟ. Ο Αστέρας είχε δώσει δύο σπουδαίους παίκτες στον Παναθηναϊκό, τον Λινοξυλάκη και τον Ραδίτσα. Τότε η εθνική ομάδα ήταν όλοι σχεδόν παίκτες του Ολυμπιακού και δύο του Παναθηναϊκού, αυτοί οι δύο, ο Λινοξυλάκης και ο Ραδίτσας! Και έκανε ο Βγενόπουλος μια διάταξη μόνο για 20 μέρες να παίξουν πάλι με τον Αστέρα ο Λινοξυλάκης με τον Ραδίτσα για να μας νικήσουν! Ο πατέρας του Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος έκανε κουμάντο τότε στην ΕΠΣΑ και πουλούσε στις ομάδες παπούτσια από μεγάλο μαγαζί που είχε στο κέντρο της Αθήνας. Από τότε τους μίσησα. Έλα, όμως, που με ήθελε ο Παναθηναϊκός!

Και τι κάνατε;

Εγώ ήθελα να πάω στον Ολυμπιακό. Όμως το σωματείο μου ήθελε να με δώσει στον Παναθηναϊκό. Η επιλογή μου ήταν ή να πάω άνετα και ωραία στον Παναθηναϊκό χωρίς να τιμωρηθώ ή να πάω στον Ολυμπιακό και να τιμωρηθώ με δύο χρόνια αποκλεισμό! Έκανα, λοιπόν, αυτό που ήθελα. Με φυγάδευσε ο Ολυμπιακός σε ένα χωριό στους πρόποδες του Πάρνωνα!

Τρομερά πράγματα μού λέτε.

Έχεις ακουστά για έναν φροντιστή που ήταν στον Ολυμπιακό επί δεκαετίες, τον Τάκη Κτενά; Η γυναίκα του ήταν από τον Πραστό και γι’ αυτό με φυγάδευσαν σε εκείνο το χωριό επί πολλές μέρες, μέχρι να λήξουν οι μεταγραφές! Εμένα και τον Ποσειδώνα! Είχε μποστάνι εκεί και κότες και θυμάμαι ότι τρώγαμε πολλά αβγά. Με τα πόδια πήγαμε από τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας στον Πραστό επί 4,5 ώρες! Εγώ και ο Ποσειδώνας με τα πόδια, δεξιά και αριστερά από ένα γαϊδούρι, και πάνω στο γαϊδούρι η γυναίκα του Κτενά! Και κοφίνια στα πλευρά του γαϊδάρου γεμάτα με παξιμάδια. Μιλάμε για ιστορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ποιον αντίπαλο θαυμάζατε πιο πολύ από τον Παναθηναϊκό;

Τον Λινοξυλάκη. Μεγάλος αμυντικός, τι να λέμε. Σε ένα φιλικό που παίξαμε με τον Παναθηναϊκό, αν και ήμουν τιμωρημένος ακόμα, με έβαλε ο Χέλμης σέντερ φορ. Πηδάω για κεφαλιά και του την παίρνω του Λινοξυλάκη! 19 χρόνων εγώ τότε. Και του φώναξε ο Αγγελόπουλος «Κώστα, πρόσεξέ τον αυτόν, παίζει με τους αγκώνες». Ποιους αγκώνες, δεν περίμεναν ότι θα του έπαιρνα την κεφαλιά.

Από την ΑΕΚ ποιον θαυμάζατε;

Τον Νεστορίδη. Αυτός δεν έπεφτε κάτω, πατούσε πολύ καλά, ήξερε μπάλα, είχε και τα δύο πόδια. Και εγώ είχα τα δύο πόδια, μάλιστα ενώ έπαιζα έξω αριστερά ήταν το δεξί το καλό μου! Αλλά είχα βάλει απίθανα γκολ με το αριστερό.

Από τον Ολυμπιακό ποιος ήταν ο κορυφαίος για εσάς; Ο Μπέμπης ή ο Μουράτης;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Και οι δύο ήταν μεγάλοι παίκτες, όπως και ο Δαρίβας. Και ο Κοτρίδης λίγο πιο πίσω τους σε αξία, ο οποίος όμως ήταν η κολόνα της ομάδας για χρόνια και δεν έχανε πέναλτι με τίποτα! Πλήρης επιθετικός ήταν ο Υφαντής, ο οποίος είχε και τα δύο πόδια και κεφάλι και τεχνική. Ενώ ο Σιδέρης ήταν μεν δεινός γκολτζής, αλλά δεν είχε την τεχνική του Υφαντή, επίσης δεν είχε και τα δύο πόδια.

Σας έδινε τα πριμ του ο Σάββας Θεοδωρίδης;

Σε εμένα όχι, αλλά σε άλλους το είχε κάνει, ναι. Θυμάμαι ότι δεν έπαιρνε τα λεφτά που παίρναμε εμείς. Θυμάμαι ότι παίρναμε 1.000 δραχμές στη νίκη και 600 δραχμές στην ισοπαλία εκτός έδρας. Ήταν καλά λεφτά τότε.

Τον Ολυμπιακό τον παρακολουθείτε;

Πάντοτε! Ερχόμουν και στο Καραϊσκάκη, αλλά έκοψα τα τελευταία τρία χρόνια λόγω του ότι πέθανε η γυναίκα μου και με πόνεσε πολύ. Απομονώθηκα. Τελευταία φορά που ήρθα στο Καραϊσκάκη ήταν τον Γενάρη του 2020, λίγο πριν από τον κορονοϊό, για να τιμήσουμε οι βετεράνοι την οικογένεια του Ηλία Ρωσσίδη.

Τι σημαίνει Ολυμπιακός για εσάς;

Ωωωω. Τι να σου πω... Τα πάντα! Είμαι από τους πιο φανατικούς οπαδούς του Ολυμπιακού στην Ελλάδα!