«Βρουσάι, μεγαλύτερο ταλέντο από Ρέτσο και Τσιμίκα!»

Έχω μιλήσει με τον Μάριο Βρουσάι μια φορά στο παρελθόν, όταν ήταν στις ακαδημίες στον Ρέντη και όλοι οι προπονητές μού έλεγαν ότι αυτός είναι ο καλύτερος. Μου είχε κάνει εντύπωση το θράσος του μικρού. Δεν μου έλεγε χαζομάρες, σοβαρό παιδί, αλλά είχε μεγάλο θάρρος και αυτοπεποίθηση. Τον είδαμε λοιπόν να μπαίνει από το πουθενά με τη Μάντσεστερ Σίτι και να στέκεται απέναντι σε πανάκριβους κολοσσούς, τον είδαμε να μπαίνει και στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και να κάνει ένα σλάλομ καταπληκτικό με ντρίμπλες που δεν βλέπουμε συχνά πλέον στο ελληνικό ποδόσφαιρο...

Σήμερα θα γράψω μία ιστορία σπάνια για το πώς δεν χάθηκε ο Βρουσάι από τον Ολυμπιακό. Ένα παιδί που αν του δοθούν ευκαιρίες μπορεί στο μέλλον να πουληθεί με εκατομμύρια- πως έγινε με άλλα παιδιά που ανέδειξε ο Ολυμπιακός -και αποκτήθηκε ξέρετε με πόσα λεφτά; Με 4 χιλιάρικα!

Κατ’ αρχάς να γράψω ότι και ο Βούζας που τον είχε ως προπονητής στην Κ19 στον Ρέντη και ο Αμανατίδης που ήταν ο επικεφαλής σκάουτινγκ έχουν πει ότι είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει βγει από τον Ρέντη εδώ και πολλά χρόνια. Πιο μεγάλο ταλέντο από τον Ρέτσο και τον Τσιμίκα.

Ο Βρουσάι σύμφωνα με Αμανατίδη και Βούζα έχει όλο το πακέτο, είναι ντριμπλέρ, είναι γρήγορος, έχει σωματικά προσόντα καλά, βλέπει το γκολ και μπορεί να παίξει σε πολλές θέσεις. Μια εποχή είχε παίξει μέχρι και σέντερ φορ και είχε φορτώσει με πολλά γκολ τους αντιπάλους, είχε βγει πρώτος σκόρερ. Παίζει και έξω δεξιά και έξω αριστερά, ενώ ο Αμανατίδης πιστεύει ότι μπορεί να παίξει και εσωτερικός χαφ στο 4-3-3. Το μεγαλύτερο ατού του; Πολύ καλός στο ένας εναντίον ενός, πράγμα που δεν το βρίσκεις εύκολα σήμερα. Είδαμε ότι και ο Βαγγέλης Μαρινάκης μίλησε για τον Βρουσάι μετά το ματς με τη Μάντσεστερ Σίτι.

Διαβάστε τώρα μία ιστορία που δεν είναι γνωστή. Τον Βρουσάι τον έφερε στον Ολυμπιακό ο Γιώργος Αμανατίδης, ο οποίος ήταν από την αρχή του Μαρινάκη στον Ολυμπιακό επικεφαλής σκάουτινγκ στον Ρέντη, έμεινε εκεί οκτώ χρόνια. Όμως ήταν και πριν από τον Μαρινάκη στον Ολυμπιακό, εργαζόταν ως επικεφαλής του δικτύου των σχολών του Ολυμπιακού σε όλη την Ελλάδα.

Πάει λοιπόν ο Αμανατίδης στη Ναύπακτο να δει ένα αλβανόπουλο που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, τον Βρουσάι. Ήταν 16 χρόνων. Δύσκολη περίπτωση γιατί το παιδί ήταν μόνο του εδώ, οι γονείς του Αλβανοί και μετανάστες στη Γερμανία. Δούλευαν στη Γερμανία. Ο Αμανατίδης είχε τις πληροφορίες του, πίστεψε στο παιδί και πίεσε για να έρθει στον Ρέντη. Πώς πίεσε; Αυτό που θα διαβάσετε είναι σπάνια περίπτωση.

Να μην ξεχάσω όμως να πω ότι και τον Τσιμίκα ο Αμανατίδης τον είχε φέρει και θεωρεί ότι ο Βρουσάι ακολουθεί την ίδια πορεία: δηλαδή έφηβος από την επαρχία στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, από εκεί λίγο «ψήσιμο» με την πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού, από εκεί δανεικός στην Ολλανδία και ξανά στον Ολυμπιακό.

Πρόεδρος του Ναυπακτιακού Αστέρα ήταν ο Ντίνος Τσουκαλάς. Ο Ολυμπιακός το ήθελε πολύ το παιδί και έδωσε πιο πολλά λεφτά απ’ ό,τι έδινε σε τέτοιες περιπτώσεις. Έδωσε 4.000 ευρώ.

Φέρνει τον Ντίνο Τσουκαλά στον Ρέντη ο Αμανατίδης και τελευταία στιγμή πάει να χαλάσει το θέμα. Γιατί λέει ο πρόεδρος του Ναυπακτιακού Αστέρα ότι το παιδί είναι φτωχό και πώς θα ζει. Ζήταγε μισθό για το παιδί.

Του λέει ο Αμανατίδης ότι είναι πάγια πολιτική του συλλόγου να δίνει σε τέτοια παιδιά διαμονή στον Ρέντη, διατροφή, εκπαίδευση, συν το όνομα του Ολυμπιακού που δίνει μεγάλη ώθηση στην αξία των παιδιών, αλλά όχι μισθό τόσο νωρίς, και ότι δεν γίνεται να χαλάσουν τις ισορροπίες.

Αλλά επέμενε ο πρόεδρος του Αστέρα Ναυπάκτου ότι ήταν δεσμευμένος για το παιδί το οποίο μεγάλωσε στη Ναύπακτο και έπρεπε να του εξασφαλίσει ένα χαρτζιλίκι. Και είπε ότι θα τον πάει τον μικρό σε άλλη ομάδα.

«Περίμενε» του λέει ο Αμανατίδης, «κάτσε εδώ, να πάω να το συζητήσω με τον Παύλου». Ο Παύλου ήταν ο επικεφαλής στον Ρέντη για τις ακαδημίες, το γενικό κουμάντο. Πάει στον Παύλου ο Αμανατίδης, αλλά συναντάει άρνηση. Του λέει ο Παύλου «εσύ δεν έχεις πει ότι είναι πάγια τακτική να μη δίνουμε μισθό σε αυτά τα παιδιά;». Του απαντάει ο Αμανατίδης «ναι, αλλά όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Αυτός είναι μεγάλο ταλέντο και θα τον χάσουμε, θα πάει σε άλλη ομάδα».

Επέμεινε όμως ο Παύλου. Και φεύγει από το γραφείο του ο Αμανατίδης να πάει πίσω στον πρόεδρο του Αστέρα Ναυπάκτου. Και τι του λέει του προέδρου: «Μέχρι να βρεθεί λύση, θα δίνω εγώ κάθε μήνα το χαρτζιλίκι στο παιδί! Θα έρχεται στο τέλος κάθε μήνα στο γραφείο μου και θα του δίνω εγώ το χαρτζιλίκι». Και του έδινε για λίγους μήνες κάποια χρήματα ο Αμανατίδης από την τσέπη του! Μέχρι που έγινε επαγγελματίας και υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό.

Έχει και συνέχεια όμως η ιστορία. Κάποια στιγμή ρωτάει τον Αμανατίδη ο Παύλου τι έγινε με εκείνο το παιδί από τη Ναύπακτο. Του λέει ο Αμανατίδης «τον πήραμε». Ρωτάει ο Παύλου «πώς τον πήραμε, δεν πιστεύω να του έταξες μισθό; Σου είπα να μην το κάνεις». Του εξηγεί ο Αμανατίδης τι ανέλαβε να κάνει από την τσέπη του και του λέει ο Παύλου: «Μ...α, έτσι και το μάθει ο πρόεδρος, θα μας... και τους δύο».

Φανταστείτε να δοθούν και άλλες ευκαιρίες στο παιδί, να τις πιάσει από τα μαλλιά όπως ήδη έκανε σε δύο σερί πολύ δύσκολα ματς, να παίξει, να προχωρήσει όπως άλλα παιδιά που έγιναν αστέρια και να έχεις να θυμάσαι ότι αποκτήθηκε με 4 χιλιάρικα και ότι ένας βετεράνος παίκτης της ομάδας έδινε από την τσέπη του χαρτζιλίκι στο παιδί κάθε μήνα γιατί το πίστευε και δεν ήθελε να χαθεί. Τέτοιες ιστορίες γίνονταν πριν από δεκαετίες με τον Σάββα Θεοδωρίδη.

Εδώ να πω ότι κάποτε ο Παπασταθόπουλος είχε έρθει πιτσιρικάς στον Ρέντη με τον πατέρα του, νόμιζε ο Λούβαρης ότι τον είχαν συμφωνήσει και δεν έκλεισε τελικά, έφυγε μέσα από τον Ρέντη και πήγε στην ΑΕΚ... Αυτό το είχα γράψει παλιά. Την ιστορία όμως τη σημερινή είναι η πρώτη φορά που τη γράφω και πρώτη φορά βγαίνει προς τα έξω.