Κόκλας στο ΦΩΣ: «Και στη Γ' Εθνική να είναι ο Παναθηναϊκός, τέσσερα θέλω να του βάζει ο Θρύλος»

Ο Ολυμπιακός έγινε η αγαπημένη του ομάδα από νωρίς. Από τα σχολικά χρόνια του στη Ζάκυνθο, τη γενέτειρά του. Φτάνοντας στην Αθήνα για να σπουδάσει αυτό που πάντα ήθελε να ακολουθήσει επαγγελματικά, για να γίνει ηθοποιός, ο Κώστας Κόκλας «δέθηκε» ακόμη περισσότερο με την ομάδα του Πειραιά. Μπήκε στο παλιό Καραϊσκάκη, γνώρισε τα παιδιά της Θύρας 7, πανηγύρισε μαζί τους στο γήπεδο και σε εκδρομές, έζησε «από μέσα» τις μεγάλες επιτυχίες του Ολυμπιακού. Στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.

Πάνω από 30 χρόνια κρατάει αυτή η σχέση. Όσα και η καλλιτεχνική πορεία ενός σπουδαίου κωμικού της εποχής μας. Της τηλεόρασης, του θεάτρου, του κινηματογράφου.

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Ζάκυνθο. Εκεί έχει πολλούς Ολυμπιακούς. Πώς άρχισε η δική σου σχέση με την ομάδα; Ο πατέρας σου έπαιξε ρόλο;

Όχι, ο πατέρας μου αγαπούσε τον αθλητισμό, αλλά δεν είχε κάποια ιδιαίτερη οπαδική ταυτότητα. Από μικρός έγινα Ολυμπιακός από τις συλλογές με τα αυτοκόλλητα και τις κάρτες, θυμάσαι. Όλη μέρα τότε με αυτό ασχολούμασταν. Είχα προλάβει να μαζέψω τον Υβ Τριαντάφυλλο, από τότε είχα ξεκινήσει. Και έγινα Ολυμπιακός. Μετά με Αναστόπουλο, ο παίκτης που είχα πολύ μεγάλη αδυναμία. Και όταν τελείωσα το σχολείο και ήρθα στην Αθήνα, έζησα την εμπειρία του παλιού Καραϊσκάκη. Κάτι μοναδικό για μένα.

Πήγαινες συνέχεια γήπεδο;

Εννοείται. Σε κάθε ματς. Τότε με τα μπακαλιαράκια, με όλα αυτά τα ωραία στο παλιό γήπεδο. Φανταστική εποχή. Συνέχεια στη Θύρα 7, είχα γνωριστεί με τον Τάκη Τσουκαλά, με τον Άκη, με τον αδερφό του. Κάναμε εκδρομές, είχα πάει αρκετές φορές και στα εκτός έδρας. Τρομερή εμπειρία για μένα η Θύρα 7, είδα και έζησα πράγματα που με βοήθησαν μετέπειτα και στη δουλειά μου. Απίστευτο γέλιο, συνάντησα εκεί χαρακτήρες και συμπεριφορές που τα χρησιμοποίησα αργότερα στον τρόπο που έπαιζα. Πολύ χιούμορ από ορισμένους τύπους, δεν ήταν μόνο το ματς, ήταν όλο το περιβάλλον. Ήταν σχολείο για μένα αυτή η εποχή και η παρουσία μου στην εξέδρα με τα παιδιά της Θύρας 7 για τον Ολυμπιακό.

Α, εσύ είσαι πολύ «μυημένος»! Θυμάσαι κάποιο περιστατικό;

Θυμάμαι τότε που είχαμε πάει στη Ρώμη για το μπάσκετ, για το φάιναλ φορ. Κάναμε βόλτες στην πόλη, είχαμε πάει και στο Κολοσσαίο, και εκεί, ξέρεις, έχει κάποιους κομπάρσους που είναι ντυμένοι σαν αρχαίοι Ρωμαίοι και φωτογραφίζονται με τους τουρίστες. Ε, ο Τσουκαλάς είχε πάει και είχε αρπάξει την περικεφαλαία από έναν. Και το βράδυ τη φορούσε στο γήπεδο. Σου λέω, κλάμα από τα γέλια!

Τώρα παρακολουθείς την πορεία της ομάδας; Προλαβαίνεις;

Εντάξει, όχι τόσο πολύ. Εννοώ δεν πάω συχνά στο γήπεδο, όπως στα νιάτα μου. Καμιά φορά σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, με το… τσαγάκι μου πια! Αλλά τα βλέπω τα παιχνίδια όποτε μπορώ. Όταν παίζουμε Τρίτη και δεν έχω παράσταση, δεν χάνω ματς. Τις Τετάρτες, όταν έχω θέατρο, έχω την αγωνία μου και ρωτάω τι γίνεται. Όλα αυτά βέβαια πριν από το πρόβλημα με τον κορονοϊό. Φέτος παρακολουθώ την πορεία της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Να σου πω είχα μεγάλη αισιοδοξία ότι θα πάρουμε αποτέλεσμα με τη Μάντσεστερ Σίτι στην Αγγλία! Και το έλεγα στους δικούς μου, αλλά δεν δικαιώθηκα. Με την Πόρτο δεν το πολυπίστευα, αλλά με τη Σίτι είχα ελπίδα. Φάγαμε το γκολ γρήγορα, μετά καλά το πήγαμε, παραλίγο να τους κοιμίσουμε και να το κλέψουμε, αλλά στο τέλος δυστυχώς… ξύπνησαν. Μας κατάλαβαν και φάγαμε και τα άλλα.

Γενικά την ομάδα πώς τη βλέπεις;

Η ομάδα μού αρέσει. Λειτουργεί εντελώς διαφορετικά τα τελευταία χρόνια, πιο επαγγελματικά. Είναι καλός ο προπονητής. Χρειάζεται υπομονή από όλους μας γιατί μπορεί, πράγματι, αυτή η ομάδα να κάνει κάτι πολύ καλό και στην Ευρώπη. Ο Μαρινάκης αγαπάει τον Ολυμπιακό, ξέρει από ποδόσφαιρο, ακούει τους γύρω του. Είμαστε στον σωστό δρόμο.

Το αγαπημένο σου ματς, αυτό που σου έχει μείνει;

Θα πω ένα από τα πρόσφατα. Αυτό με τη Μίλαν. Εκεί έδειξε ο Ολυμπιακός ο τωρινός ότι μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα, να κερδίζει και να αποκλείει κορυφαίες ομάδες. Από εκείνο το ματς έχουμε δείξει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε απέναντι σε όλους και με όποιες συνθήκες.

Τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό τον περιμένεις με ενδιαφέρον; Κάποιοι λένε ότι δεν είναι πια ντέρμπι.

Πάντα είναι ντέρμπι και πάντα έχει ενδιαφέρον. Ας πάει και στη Γ’ Εθνική ο Παναθηναϊκός, εγώ θέλω να του ρίχνω τέσσερα! Ας παίζει και με τον Αστέρα Ραχούλας, εγώ θέλω να τρώει τέσσερα! Αυτός είναι ο αντίπαλος του Ολυμπιακού στην Ελλάδα. Κάναμε και ένα επεισόδιο στο σίριαλ που παίζω φέτος, στην «Τούρτα της μαμάς», με θέμα αυτό το ντέρμπι. Το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός βάλαμε.

Πώς είναι αυτή η φετινή δουλειά σου, μέσα σε δύσκολες συνθήκες; Με απαγορεύσεις στις μετακινήσεις, φόβο για τον ιό και όλα τα σχετικά.

Έχει κέφι αυτό το σίριαλ, σίγουρα είναι κάπως περίεργη φάση, αλλά περνάμε καλά. Είναι μια ωραία δουλειά με πολύ καλούς συνεργάτες και νομίζω έχει ήδη επιτυχία και θα συνεχίσει να έχει. Γενικά είναι δύσκολη η κατάσταση για τους επαγγελματίες του χώρου μου κι αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί ιδιαίτερα.

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα και για τους ηθοποιούς, για τους μουσικούς, για όσους εργάζονται στο καλλιτεχνικό περιβάλλον.

Ναι, και θα ήθελα να στείλω αυτό το μήνυμα. Θα πρέπει να υπάρξει συμπαράσταση και στήριξη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό επαγγελματικό πρόβλημα. Για να μιλήσω και λίγο με ποδοσφαιρικούς όρους, επειδή βρισκόμαστε σε αθλητική εφημερίδα. Οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα και το βιοτικό επίπεδο να μπορούν να προπονούνται καλά, ώστε να μπορέσουν με τη σειρά τους να αποδώσουν καλά. Όπως το κράτος στηρίζει τον αθλητισμό και καλά κάνει, έτσι θα πρέπει να συμβαίνει και με την τέχνη. Να υπάρχει ο τρόπος να είναι υγιείς και να μπορούν να δουλεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Πέρασες πρόσφατα κι εσύ ένα σοβαρό θέμα υγείας, σε έχει επηρεάσει όλη αυτή η κατάσταση;

Ναι, είχα πρόβλημα με την καρδιά μου και στη διάρκεια μιας παράστασης ένιωσα άσχημα. Με πήγαν αμέσως στην κλινική όπου έγιναν τα απαραίτητα. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί να σκεφτείς είχα κανονίσει την επόμενη μέρα να πάω για λίγες μέρες να ξεκουραστώ στα Κουφονήσια με ένα σκαφάκι μικρό που έχω. Ακόμη εκεί θα με έψαχναν…

Άλλαξες τον τρόπο ζωής σου από τότε;

Πέταξα τα πακέτα με τα τσιγάρα, κάνω λίγο ηλεκτρονικό, στο φαγητό προσέχω και παίρνω το χάπι μου. Ήταν κληρονομικό το δικό μου θέμα, αλλά δεν είχα προσέξει. Και θα πρέπει όλοι μας να είμαστε προσεκτικοί με τον εαυτό μας και να κάνουμε τις εξετάσεις που χρειάζονται. Εγώ δεν ήμουν τόσο, αλλά ήμουν τυχερός.

Γενικά νιώθεις τυχερός στη ζωή σου; Και κυρίως αν είσαι «γεμάτος» από την καλλιτεχνική πορεία σου που είναι πια πάνω από 30 χρόνια;

Κοίτα, αν σκεφτείς ότι έχω κάνει πάρα πολλές συνεργασίες στην τηλεόραση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο και κάθε χρόνο υπάρχουν δουλειές, τότε, ναι. Θεωρώ ότι είμαι καλά από αυτήν την άποψη, είχα αυτά που ονειρευόμουν στο ξεκίνημά μου στη σχολή. Και δουλεύω πάρα πολύ, αυτό είναι αλήθεια. Κι ας μην είναι το φόρτε μου, δεν είμαι από αυτούς που ξυπνούν το πρωί και είναι χαρούμενοι για τη μέρα και τη δουλειά που τους περιμένει. Εγώ θυμάμαι από 12 χρόνων τεμπελάκος ήμουν, σιχτίριζα κάθε πρωί που ξυπνούσα, ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο, να αράξω και τα σχετικά. Αλλά όλα είναι εντάξει. Πιστεύω ότι μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω και είναι κάτι που με ικανοποιεί και με ανταμείβει.

Τηλεόραση έχεις κάνει πολύ, θέατρο επίσης, αλλά και σινεμά. Θα έβαζες κάτι πρώτο σε σειρά προτίμησης;

Στην τηλεόραση έχω κάνει πάρα πολλούς τίτλους σε σίριαλ είναι η αλήθεια. Είναι ιδιαίτερο είδος η τηλεόραση, την αγαπώ, σε βάζει μέσα στο σπίτι του κόσμου κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ειδικά σε αυτές τις εποχές που είναι αναγκασμένος να βρίσκεται κλεισμένος μέσα. Κι από την πλευρά μας εμείς κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να περνάει καλά μαζί μας αυτός που μας βλέπει. Γνωρίζεις ανθρώπους στην τηλεόραση από άλλους τομείς, παίρνεις διάφορες εμπειρίες, είναι όπως είπα ένα ιδιαίτερο είδος. Το θέατρο είναι κάτι που συναρπάζει κάθε ηθοποιό, εγώ κάθε χρόνο προσπαθώ να είμαι στις παραστάσεις και τα καταφέρνω, εκτός από φέτος που έχουμε όλοι μας αυτό το πρόβλημα με την πανδημία και τις απαγορεύσεις. Είναι η άμεση επαφή με το κοινό, είναι ξεχωριστό να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή και σίγουρα φέτος μου λείπει. Παλιότερα το θέατρο ήταν η πρώτη επιλογή διότι δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, ο ελληνικός κινηματογράφος μετά τη δεκαετία του ‘80 είχε σβήσει, τώρα είναι αλλιώς. Αλλά σίγουρα και ο κινηματογράφος είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, έχω παίξει σε κάποιες ταινίες και είχαν επιτυχία, όμως εδώ δεν είναι και τόσο πολύ στο δικό μου χέρι. Χρειάζονται άλλα πράγματα, παραγωγές που απαιτούν μεγάλα ποσά, γενικά το σινεμά είναι ακριβό σπορ. Όμως και αυτό μου λείπει πάρα πολύ και ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην πορεία μου όλα αυτά τα χρόνια.

Σε ευχαριστώ πολύ, ομολογώ ότι δεν περίμενα πως αυτός ο τύπος, και οι χαρακτήρες που συνήθως παίζεις στα σίριαλ, θα ήταν τόσο πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Υγεία να έχεις.

Επίσης, εγώ ευχαριστώ πολύ και το Σάββατο νίκη στο ντέρμπι!