Τη μία μέρα «μάγοι», την άλλη... καφενόβιοι!

Ερωτευμένος με τα… άκρα είναι παραδοσιακά ο Έλληνας φίλαθλος, ιδιαίτερα μάλιστα ο φίλος του ποδοσφαίρου. Οι αντιδράσεις των ποδοσφαιρικών οπαδών στη χώρα μας, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι λίγο έως πολύ ίδιες σε ό,τι έχει να κάνει με τυχόν επιτυχία ή αποτυχία της αγαπημένης ομάδας τους.

Όταν κάποιος κερδίζει, αντιμετωπίζεται σαν Θεός. Όταν όμως χάνει, τον ρίχνουμε με περίσσια επιπολαιότητα και χωρίς πολλή σκέψη στην… πυρά. Είναι πράγματι παροιμιώδης η ευκολία με την οποία απορρίπτεται σε τέτοιες περιπτώσεις ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής ή προπονητής. Ιδίως ο τελευταίος, ο οποίος από «μάγος» στην επιτυχία γίνεται αυτόματα… καφενόβιος στην πρώτη αποτυχία.

Το κακό είναι ότι η παραπάνω νοοτροπία δεν περιορίζεται στη σφαίρα των οπαδών, αλλά χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό και τους περισσότερους παράγοντες των ελληνικών ομάδων, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Αμέτρητα τα παραδείγματα προπονητών που προσελήφθησαν με… τιμές σε ομάδες, για να διωχθούν κακήν κακώς μερικούς μήνες -ή και εβδομάδες στη χειρότερη περίπτωση- αργότερα ως «αποτυχημένοι» ή ως «τουρίστες».

Όλα αυτά τα γράφουμε ορμώμενοι από την πρόσφατη αλλαγή τεχνικής ηγεσίας στον Άρη. «Φρέσκο» το παράδειγμα, με τον Μίχαελ Ένινγκ να… προλαβαίνει να κοουτσάρει μόλις ένα ματς πρωταθλήματος της νέας σεζόν, πριν απολυθεί από τη διοίκηση της ομάδας της Θεσσαλονίκης.

Η εξήγηση που δόθηκε για το «διαζύγιο» με τον Γερμανό τεχνικό ήταν φυσικά ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός των «κιτρίνων» νωρίς νωρίς με θύτη την άσημη Κόλος Κοβαλίβκα, αλλά και οι «κακές εμφανίσεις της ομάδας σε επίσημα και φιλικά ματς». Το ερώτημα που προκύπτει, βεβαίως, είναι για ποιον λόγο ο Ένινγκ έπρεπε να μείνει όλο το καλοκαίρι στον Άρη, να κάνει την προετοιμασία και να έχει λόγο στο ρόστερ, τη στιγμή που οι διοικούντες προφανώς ήταν στο μεταίχμιο να τον… ξαποστείλουν.

Αυτή είναι μια άλλη πτυχή του ίδιου προβλήματος νοοτροπίας. Πάμπολλες φορές, οι εκάστοτε διοικήσεις αφήνουν έναν προπονητή ολόκληρο το καλοκαίρι να προετοιμάσει την ομάδα και να έχει λόγο στις προσθαφαιρέσεις του ρόστερ, για να τον απολύσουν ύστερα από μόλις ένα ή δύο επίσημα παιχνίδια.

Προφανώς δεν χρειάζονταν αυτά τα ματς για να καταλάβουν ότι «δεν τους κάνει» ο κόουτς και για να τον διώξουν έτσι εύκολα σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη τους σε αυτόν είχε κλονιστεί προ πολλού. Άρα, γιατί να περιμένουν την έναρξη της νέας σεζόν για να τον αποδεσμεύσουν και δεν το κάνουν από τον Μάιο-Ιούνιο, ώστε να φέρουν από νωρίς αυτόν που θέλουν για να «χτίσει» την ομάδα όπως ο ίδιος επιθυμεί;

Ακόμα ένα αντεπιχείρημα στην… τρέλα του παρορμητισμού και της επιπολαιότητας των διοικήσεων στην Ελλάδα είναι αυτό που συμβαίνει ότι κάποιος διοικητικός επικεφαλής κάνει το αντίθετο: Στηρίζει, δηλαδή, τον προπονητή, παρά τις πρόσκαιρες αποτυχίες και την γκρίνια των οπαδών.

Το έκανε ο Ολυμπιακός με τον Πέδρο Μαρτίνς, το πλέον τρανταχτό παράδειγμα, το έκανε και ο Ατρόμητος πριν από λίγα χρόνια με τον Νταμίρ Κάναντι. Αμφότεροι στηρίχθηκαν, παρά την αρχική αποτυχία τους να φτάσουν στους επιθυμητούς στόχους, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να πετύχουν. Δυστυχώς, όμως, η λογική και η υπομονή είναι στοιχεία με τα οποία δεν τα πάμε καλά σε αυτή τη χώρα…