Ο τελευταίος τροχός της άμαξας...

Σε τροχιά πρωταθλήματος μπήκαν τα πρωταθλήματα των Ενώσεων της χώρας υπό τη σκιά, βέβαια, του κορονοϊού. Τέθηκαν επί τάπητος τα νέα δεδομένα, τα μελέτησαν και προσπάθησαν να βρουν λύσεις έτσι ώστε να ξεπεραστούν τα τόσα προβλήματα που επέφερε η πανδημία στον αθλητισμό και δε, στον ερασιτεχνικό. Άλλωστε οι ιθύνοντες των σωματείων είναι μαθημένοι στα δύσκολα και στα πολλά εμπόδια.

Η κατάσταση που βιώσαμε όλοι ήταν πρωτόγνωρη ωστόσο τίποτα δεν θα τους σταματούσε από το να επιστρέψουν στον αγαπημένο τους χώρο, το γήπεδο. Για τους παίκτες, τους προπονητές τους προέδρους αλλά και τον φίλαθλο κόσμο, το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από πάθος. Δεν κερδίζουν κάτι από αυτό, αντιθέτως βάζουν και ξαναβάζουν το χέρι βαθιά…στην τσέπη! Όλα θα μπορούσαν να τα δεχθούν αλλά όχι και το να αγωνίζονται σε άδειες εξέδρες. Την ώρα που οι αρμόδιες αρχές έχουν δώσει λύσεις σε θέατρα, μαγαζιά, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Θα καταπιαστούμε από τα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Πειραιά. Στο λιμάνι λοιπόν άπαντες ξέρουν πως – τουλάχιστον- τους πρώτους δύο μήνες θα παίξουν κεκλεισμένων των θυρών. Τα έσοδα λοιπόν από τα εισιτήρια είναι μηδαμινά. Άρα, ο ρομαντικός παράγοντας που μόνο δίνει και σπανίως έως καθόλου παίρνει, δεν θα έχει από φέτος έναν σημαντικό πόρο που αποφέρει κέρδος. Πάει και αυτός.

Προσέξτε: Ποτέ τα γήπεδα του Πειραιά δεν γέμιζαν από κόσμο. Συνήθως 40-50 άτομα ήταν, αλλά το εισιτήριο το πλήρωναν. Αν για παράδειγμα το κόστος της εισόδου ήταν στα 5 ευρώ τότε το κάθε σωματείο θα «τσέπωνε» 200 με 250 ευρώ. Πρόκειται για μια τεράστια οικονομική «ανάσα» στις μέρες που ζούμε. Τα έξοδα βέβαια παραμένουν ίδια και περισσότερα! Οι διαιτητές, οι γιατροί, κάποιοι αθλητές που θα πάρουν το… χαρτζιλίκι τους. Ακόμα και τα ταξίδια σε Αίγινα, Σαλαμίνα είναι κοστοβόρα.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο και αναπάντητο ερώτημα: Η Πολιτεία είναι αμέτοχη; Τους νοιάζει που όλες αυτές οι συγκυρίες πλήττουν τις ερασιτεχνικές ομάδες; Γιατί αν το… αυτί ίδρωνε, τότε θα είχαν δοθεί λύσεις σε οικονομικό και γηπεδικό επίπεδο. Το δεύτερο ας το αφήσουμε, κατάντησε «Κυπριακό». Το ενδεχόμενο να επιτραπεί η είσοδος σε έναν ορισμένο αριθμό θεατών, δεν το έχει προτείνει κάποιος.

Ας κάτσουν με μάσκες και όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας κατά του ιού 30 νοματαίοι, σε έναν χώρο πεντακοσίων θέσεων. Δεν θα είναι περισσότεροι. Τόσοι πάνε κάθε Σάββατο και Κυριακή στα γήπεδα του λιμανιού. Άντε σε κάνα ντέρμπι να είναι 100. Τόσο δύσκολο είναι αυτό; Και αν θέλετε να το πάμε και αλλιώς. Ποιο το νόημα του λαοφιλέστερου αθλήματος, χωρίς κοινό. Χειροκρότημα, φωνές, γιούχες.

Ιδίως στο ερασιτεχνικό επίπεδο που οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται με τη… μεζούρα! Δεν υπάρχει νοστιμάδα, πώς να το κάνουμε. Το κυριότερο ωστόσο είναι οι αρμόδιες αρχές να στηρίξουν αυτούς τους ανθρώπους που από το υστέρημα τους κρατούν «ζωντανό» το έρημο, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.