Φόκνερ α λα Καρτέσιος: «Διηγούμαι άρα υπάρχω»

Ο 17ος αιώνας είναι ο αιώνας της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και του Καρτέσιου, που ήρθε με τον εμμονικό ορθολογισμό του να βάλει το πνεύμα της γηραιάς ηπείρου ξανά σε κίνηση. Η φιλοσοφία του οφείλει πολλά όσα οφείλει και το μυθιστόρημα στον Θερβάντες.

Ο Καρτέσιος εφηύρε το άλλοθι για το στοχάζεσθαι με εκείνο το επικό μότο: je pense donc je suis, (σκέφτομαι άρα υπάρχω). Η φιλοσοφία περίμενε αιώνες μια απάντηση από τη λογοτεχνία, που ειπώθηκε από τα χείλη ενός συγγραφέα του νέου κόσμου, του νομπελίστα Ουίλιαμ Φόκνερ. Με το έργο του ο Φόκνερ έκανε την αφήγηση να μοιάζει με «λαϊκό δικαστήριο» και μας έμαθε το αυτονόητο: κάθε ιστορία είναι επινόηση του αφηγητή της ακόμα κι αν απηχεί πραγματικό γεγονός. Η μέθοδος του πολλαπλού αφηγητή θυμίζει σειρά μαρτυρικών καταθέσεων ενώπιον του μεγάλου ιεροεξεταστή που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη. Ο Φόκνερ μας παραπέμπει στον αφηγητή του με τα χίλια πρόσωπα και αυτός ψιθυρίζει: «Διηγούμαι για να υπάρχω».

Χωρίς ιστορία δεν νοείται αφηγητής, χωρίς αφηγητή δεν νοείται συγγραφέας. Οι ιστορίες όπως και οι πλατωνικές ιδέες, φαίνεται πως προϋπάρχουν και δίνουν ζωή σε εκείνο που θα τις αφηγηθεί. Σε όλη αυτή την γοητευτική διαδικασία ο Φόκνερ θεωρεί ότι η αναζήτηση της αλήθειας, ίσως και η ίδια η αλήθεια, είναι το λιγότερο σημαντικό.