Χάινριχ φον Κλάιστ: «Διηγήματα»

Ο Χάινριχ φον Κλάιστ λάμπει στα τοπία της γερμανικής γλώσσας του 19ου αιώνα, σαν πρωτόφαντος ήλιος. Είναι ασφαλώς ένας μεγάλος λογοτέχνης που κουβαλά μαζί του την εξέλιξη της ίδιας της λογοτεχνίας.

Στην καθημερινότητα της σύντομης ζωής του εξέφραζε τον αδιέξοδο ρομαντισμό του ανθρώπου του 19ου αιώνα, ενώ στα γραπτά του προοικονομούσε τον 20ο αιώνα και τον θρίαμβο του μοντερνισμού. Στο ύφος του Χάινριχ εντοπίζει κανείς το γόνιμο σπόρο της αλληγορίας αλλά και ενός πρώιμου γκροτέσκο που θα επηρεάσει στη συνέχεια τον Κάφκα και τους επιγόνους του. Ο Κλάιστ αναδεικνύεται σε επίσημο αφηγητή του πεπρωμένου, ενός πεπρωμένου που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να αποδομήσει και να ανασυνθέσει ξανά με τον δικό της αδιαπραγμάτευτο τρόπο.

Ο Χάινριχ φον Κλάιστ είναι μια προδρομική μορφή που εμπεριέχει μέσα της τα κύτταρα της Καφκικής μυθοπλασίας, τον Μπρεχτ αλλά και όλους τους μοντερνιστές των αρχών του 20ου αιώνα. Είναι επίσης και το προανάκρουσμα για την έκρηξη της γερμανικής λογοτεχνίας στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η καλαίσθητη δημοσίευση των διηγημάτων του Χάινριχ Φον Κλάιστ από τους εκδόσεις Αντίποδες με την προσεγμένη μετάφραση του Θοδωρή Δασκαρόλη ήρθε να καλύψει ένα σοβαρό κενό στην ελληνική βιβλιαγορά και να παρουσιάσει με τον καλύτερο τρόπο το ρηξικέλευθο πνεύμα ενός πιονέρου της λογοτεχνίας. Αποτελούν για το λόγο αυτό ένα εκδοτικό γεγονός του 2022 ακόμα κι αν οι μεταφράσεις της «Μαρκησίας του Ο...», του «Σεισμού στη Χιλή», του «Εκθέτου« και της «Αγίας Καικιλίας» προϋπήρχαν ως εκδοτικό βήμα των εκδόσεων Άγρα όπως και η «Ζητιάνα του Λοκάρνο» από το έγκριτο περιοδικό Η Λέξη.