Ο Αίολος προτείνει: «Ψαγμένα» βιβλία για το καλοκαίρι

Υπάρχουν βιβλία «βεντέτες» στην παγκόσμια λογοτεχνία, που δεν επιτρέπεται να τα προσπεράσεις, όπως για παράδειγμα η «Δίκη», ο «Ξένος», ο «Μεγάλος Γκάτσμπι», τα «Εκατό χρόνια μοναξιά». Υπάρχουν όμως και βιβλία λιγότερο ονομαστά που δεν επιτρέπεται να αγνοείς. Οι συγγραφείς τους συχνάζουν στο καφενείο μου δίπλα στους προβεβλημένους απολαμβάνοντας τον ίδιο σεβασμό από τους ειδήμονες.

Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω τα βιβλία τους ελπίζοντας πως κάποια μέρα οι βιβλιοπαρουσιαστές των μέσων ενημέρωσης θα τους ανακαλύψουν και θα τους προβάλουν καταπώς τους αξίζει.

Γιόζεφ Ροτ: Ο Τσίπερ και ο πατέρας του

Ο Ροτ είναι πασίγνωστος, θα μου πείτε. Δεν αντιλέγω αλλά ο ίδιος παραπονιέται, κι έχει δίκιο, ότι το βιβλίο του «Ο Τσίπερ και ο πατέρας του» το ξέρουν λίγοι αναγνώστες στην Ελλάδα. Οι εκδόσεις Ροές το εξέδωσαν πρόσφατα σε μετάφραση Πελαγίας Τανάγρη και μας παροτρύνουν να το διαβάσουμε. Αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με!

Χέρμαν Ούνγκαρ – Οι ακρωτηριασμένοι

Ο Ούνγκαρ έζησε μόλις 36 χρόνια αλλά πρόλαβε να αφήσει το αποτύπωμα του ταλέντου του κυρίως σ’ ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα με τίτλο: «Οι ακρωτηριασμένοι». Στο καφενείο μου εμφανίζεται με την παρέα Κάφκα, Μπροντ και συνήθως παραπονιέται για πόνο στην κοιλιακή χώρα. Όλοι ξέρουμε δα ότι πέθανε από σκωληκοειδίτιδα.

Τόμας Μπέρνχαρντ – Ο Αφανισμός

Έχω μεγάλη αδυναμία σε αυτόν τον γερμανόφωνο συγγραφέα αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω μπροστά του, όταν έρχεται στο καφενείο και διαμαρτύρεται ότι το έργο του δεν έχει βρει ακόμα την προβολή που του αξίζει στην Ελλάδα. Διαβάστε το μυθιστόρημά του ο «Αφανισμός» και θα με θυμηθείτε. Ο Αυστριακός συγγραφέας είναι το κάτι άλλο.

Ρόμπερτ Βάλζερ – Γιάκομπ φον Γκούντεν

Κάθε φορά που ο Βάλζερ καταδέχεται το ταπεινό καφενείο μου, του σερβίρω αυτοπροσώπως τον καφέ του, για να του υποβάλω πάντα την ίδια ερώτηση: «Τελικά είσαι ο αγαπημένος συγγραφέας του Κάφκα;»
«Κι εσένα τι σε νοιάζει;» μου απαντά και κόβεται κάθε περαιτέρω συζήτηση. Διαβάστε το «Γιάκομπ φον Γκούντεν» και θα με θυμηθείτε.

Μωρίς Μαίτερλινκ – Ο θάνατος ενός μικρού σκύλου

Παράξενος κύριος ο Μαίτερλινκ! Έρχεται στο καφενείο, πιάνει μια γωνία, παραγγέλνει καφέ, και ανοιγοκλείνει για λίγο τα χείλη του σαν να παραμιλά. Ύστερα κοιτάζει γύρω του σιωπηλός, απόμακρος, αινιγματικός. Σε μετάφραση της Αγλαΐας Τζόκα διάβασα πρόσφατα δύο διηγήματά του με τίτλο «Ο θάνατος ενός μικρού σκύλου» και η «Οργή των μελισσών». Μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα.