Ευγενία Παναγοπούλου: «Ξεχωριστό το θέατρο, αλλά ζω από την τηλεόραση»

Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΕΜΟΝΙΔΗ

Η Ευγενία, Τζένη για τους φίλους, Παναγοπούλου ζει το όνειρό της, αυτό που ήθελε από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, από το... νηπιαγωγείο, να γίνει ηθοποιός. Τα κατάφερε παρά την αρχική αντίδραση του πατέρα της, που έγινε μετά μέγας θαυμαστής της. Κάποια στιγμή τα βρόντηξε και πήγε στο Λονδίνο, απ’ όπου γύρισε πιο σοφή και πιο δυνατή. Θέατρο και περισσότερο τηλεόραση την ανέδειξαν, σε σημείο να πηγαίνει στην Κύθνο και να την καλωσορίζουν ως γιατρό, ρόλο που υποδύεται στα «Τρία μίλια». Είναι υπερήφανη για τη στάση της γενιάς της στο «Me Too» και ευγνωμονεί τον αείμνηστο Θόδωρο Νικολαΐδη που την πίστεψε και τη στήριξε στα πρώτα βήματά της.

Ως κόρη στρατιωτικού έζησε σε πολλές πόλεις, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά τα περισσότερα χρόνια τα πέρασε στην Αθήνα. Η καταγωγή των γονιών της είναι από τον Πειραιά. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει ηθοποιός και όταν έφτασε η στιγμή ήταν πλέον αποφασισμένη να το ακολουθήσει.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 9/10/2022

Οι γονείς σας ήταν αντίθετοι στο να γίνετε ηθοποιός;

Ο πατέρας μου περισσότερο, η μητέρα μου ήταν πιο θετική. Φανταστείτε ότι σταματήσαμε να μιλάμε για έναν χρόνο με τον πατέρα μου, μέχρι που ήρθε και με είδε στη σχολή. Τελείωσα τη «Δήλο» της Κ.Δ. Χατούπη το 2008.

Οι σχέσεις με τον πατέρα σου αποκαταστάθηκαν δηλαδή;

Βεβαίως και από τότε είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Ξέρετε κάτι, όταν σε απορρίψει ο ίδιος ο πατέρας σου και του αποδείξεις ότι αξίζεις και σε αποδεχθεί, είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι υγιές να απορρίπτουμε οι άνθρωποι. Και πια έχω καταλήξει πως η απόρριψη και η αποδοχή είναι σπουδαία υπόθεση για όλη μας τη ζωή. Ευγνωμονώ που μου τα έμαθε και τα δύο ο πατέρας μου.

Ποια ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά;

Το 2008 με τον κ. Γ. Μιχαλακόπουλο στην ΕΡΤ1. Η σειρά ήταν μεταφορά του βιβλίου της Άλκης Ζέη «Ψεύτης παππούς» σε σενάριο του κ. Παναγιώτη Μέντη και σε σκηνοθεσία του κ. Νίκου Καβουκίδη. Η πρώτη μέρα ήταν η αρχή ενός μαγικού ταξιδιού. Ήμουν τυχερή που δούλεψα με τον κ. Γ. Μιχαλακόπουλο και τον κ. Γ. Μοσχίδη, που είχαν μεταξύ τους μια πολύ καλή φιλία, αλλά και χημεία, τόσο τηλεοπτική όσο και θεατρική.

Συμμετείχες σε επιτυχημένα σίριαλ στη συνέχεια, κάνοντας παράλληλα και θέατρο;

Ναι, έπαιξα στη «Ζωή της άλλης» και αμέσως μετά στην «Κλινική περίπτωση», στη χρυσή εποχή του Mega. Στο θέατρο ξεκίνησα με τη «Βασίλισσα Ληρ», που ήταν μια παράσταση που φτιάξαμε μαζί με τους συμμαθητές μου και τον δάσκαλό μας, τον κ. Κωστή Καπελώνη. Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτήν τη δουλειά και η αφίσα της παράστασης βρίσκεται πάντα στην είσοδο του σπιτιού μου. Μετά έπαιξα στο Θέατρο Τέχνης, στο έργο «Σήμα κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη, σε σκηνοθεσία του κ. Άγγελου Αντωνόπουλου. Αυτή ήταν η πρώτη επαγγελματική δουλειά μου. Αμέσως μετά έπαιξα στο Θέατρο Πόρτα, στο έργο «Μαίρη Μαίρη», σε σκηνοθεσία του κ. Γιώργου Κιμούλη.

Μετά απ’ όλα αυτά πήγατε στο Λονδίνο; Γιατί;

Για να δουλέψω με τον εαυτό μου τελικά. Κοιτώντας τώρα το τότε, είχα ανάγκη να δραπετεύσω, να βάλω ένα pause σε όλους και σε όλα και να δω ποια είμαι. Για δύο χρόνια έκανα σεμινάρια υποκριτικής, χωρίς να καταφέρω και πολλά, αφού πήγα εντελώς απροετοίμαστη για όλο αυτό που είχα να αντιμετωπίσω. Πήγα χωρίς καλά αγγλικά και πολλά χρήματα. Η ζωή στην Αγγλία ήταν και παραμένει πανάκριβη, όσοι έχετε δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο με καταλαβαίνετε. Πίστευα ότι όλα θα είναι πολύ πιο απλά και εύκολα. Ένιωθα σαν να έκανα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Τα σεμινάρια όμως με βοήθησαν να εξελίξω την τεχνική μου υποκριτικά. Οι Άγγλοι είναι τοπ στην τεχνική της υποκριτικής.

Με τι συναισθήματα γυρίσατε;

Είχα μια αίσθηση απογοήτευσης, ενώ δεν ίσχυε ότι δεν τα είχα καταφέρει. Βλέπω τώρα την τότε Ευγενία και γελάω. Τώρα είμαι πιο ώριμη και πιο ψυχαναλυμένη και πόσω μάλλον μετά τις δύο καραντίνες. Γύρισα πολύ κουρασμένη λοιπόν. Δούλευα και τα έδωσα όλα για τα αυτονόητα. Η γλώσσα ήταν το πιο ψυχοφθόρο και αγχωτικό κομμάτι για εμένα. Το Λονδίνο όμως μου δίδαξε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και πως πρέπει να εκτιμώ την κάθε μέρα. Για παράδειγμα, το πόσο απολαμβάνω τον ήλιο μετά την Αγγλία είναι αδιανόητο. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να είναι μια μαγική πόλη το Λονδίνο.

Και τι κάνατε όταν πατήσατε το πόδι σας στην Ελλάδα;

Άρχισα να ψάχνω για δουλειά και να απολαμβάνω όλα όσα είχα στερηθεί.

Η επόμενη δουλειά έρχεται μετά από έναν χρόνο περίπου;

Ακριβώς, από την Κύπρο. Η σειρά λεγόταν «Σημεία και τέρατα». Είχα την τιμή να με σκηνοθετήσουν η κ. Μαρία Λάφη και ο κ. Σίμος Κορεξενίδης. Η σειρά δεν παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα, δυστυχώς. Ήταν μια κομεντί που αγάπησα πολύ και εκεί γνώρισα έναν σπάνιο άνθρωπο, τον κ. Χρήστο Σιμαρδάνη. Σπουδαία προσωπικότητα και σπουδαίος φίλος, που δυστυχώς έφυγε νωρίς. Μου λείπει και νομίζω ότι λείπει γενικά. Μετά δούλεψα στο σίριαλ «Ζωή μου» που προβαλλόταν και στην Ελλάδα.

Ισχύει ιεραρχικά θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση;

Όπως το ορίζει ο καθένας. Για μένα το θέατρο έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αλλά έχω ζήσει και ζω από την τηλεόραση.

Τι απ’ όλα αυτά ήταν εύκολο;

Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο, ειδικά σε αυτήν τη δουλειά. Αν θέλεις να πετύχεις και θεωρήσεις ότι θα το κάνεις εύκολα, χάνεις το παιχνίδι. Κάτι κατακτάς κάθε μέρα και πάντα κάτι μένει για αύριο.

Η προβολή όμως είναι μεγαλύτερη στην τηλεόραση;

Σαφέστατα. Είναι ένα μέσο, κατ’ αρχάς, πιο εύκολο και φυσικά ανέξοδο, συγκριτικά με το θέατρο και τον κινηματογράφο, για το κοινό.

Ζούμε πλέον σε μια άνθιση της τηλεόρασης, με πολλά και καλά σίριαλ σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια;

Ω, ναι! Πιστεύω πως έπαιξαν ρόλο και η πανδημία και οι καραντίνες. Επιστρέψαμε στην κανονικότητα και χαίρομαι πολύ με την άνθιση που έχει το επάγγελμά μου. Μετά την κλεισούρα, βγήκαμε με περισσή ενέργεια και ξεχείλισε η τηλεόραση με ταλαντούχους και ορεξάτους ηθοποιούς.

Έχετε απογοητεύσεις στη δουλειά σας;

Άπειρες. Όταν έχεις υψηλές προσδοκίες, θα έχεις και μεγάλες απογοητεύσεις.

Από τους ανθρώπους ή από τη δουλειά;

Από τους ανθρώπους. Η δουλειά αυτή, άλλωστε, είναι οι άνθρωποί της. Οπότε αυτοί και οι προθέσεις τους θα μπορούν να κάνουν έναν παράδεισο… κόλαση ή το αντίθετο.

Όλα αυτά οδηγούν κάποιους αξιοπρεπείς σε αποχώρηση;

Σαφέστατα και να σας αποκαλύψω και κάτι; Είχα δει κάποια πράγματα που με έκαναν να μην είμαι σίγουρη αν θέλω να συνεχίσω. Όταν έφυγα για το Λονδίνο, πέρασα την πρώτη κρίση για το αν θέλω να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός ή όχι.

Ναι, αλλά ξαναγυρίσατε...

Ναι, γιατί αγαπάω αυτό που κάνω και είναι σαράκι για μένα. Επέστρεψα πιο χαρούμενη και πιο έτοιμη.

Υπάρχει όμως και χαρά; Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που παίρνει ένας ηθοποιός;

Φυσικά υπάρχει και χαρά. Για εμένα χαρά είναι όταν καταφέρνω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να παίζω καλύτερα από την πρόβα που έχω κάνει. Επίσης, χαίρομαι όταν δεν χρειάζεται να παίζω και αυτό συμβαίνει στις καλογραμμένες σκηνές και όταν έχεις χημεία με τους συναδέλφους. Στα «Τρία μίλια» με έναν μαγικό τρόπο έχει συμβεί αυτό. Μπορώ να πω πια πως πρώτα πίστεψα ότι μπορώ να γίνω ηθοποιός και μετά ότι μπορώ να φτιάξω μια ομελέτα. Το θέατρο με έκανε να πιστέψω σε εμένα και να εμπιστευτώ αυτό που είμαι.

Η αναγνωρισιμότητα μετράει για έναν ηθοποιό;

Φυσικά και μετράει η αναγνωρισιμότητα από τον κόσμο και είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν συνδυάζεται και με την αποδοχή των συναδέλφων σου.

Κάνετε παρέα με ηθοποιούς;

Βεβαίως! Και η φιλία φαίνεται όταν δεν δουλεύεις με τον άλλον. Έχω φίλους όμως και εκτός χώρου και μάλιστα πολύ καλούς.

Φαντάζομαι οι φιλίες εκτός χώρου υπήρχαν πριν γίνετε ηθοποιός;

Ναι, και συνεχίζω να κάνω φίλους. Θεωρώ πως μετά τα 30, που πια ξέρεις ποιος είσαι, μπορείς να κάνεις ακόμα πιο ουσιαστικές φιλίες.

Χαλάσατε φιλίες για τη δουλειά;

Όχι! Έχω χαλάσει όμως φιλίες γιατί έπρεπε να χαλάσουν. Όπως και έχω χάσει φιλίες από λάθος επιλογή. Μια φίλη μου συνήθιζε να λέει πως «οι άνθρωποι είμαστε ή ευκαιρίες ή μαθήματα ο ένας στη ζωή του άλλου» και είχε πολύ δίκιο.

Ελεύθερος χρόνος;

Τα Σαββατοκύριακα. Ακόμη κι όταν έχεις θέατρο, υπάρχουν τα πρωινά. Υπάρχουν οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις με ένα ποτήρι κρασί που κάνω με τους φίλους μου και είναι μια στιγμή που λατρεύω.

Το θέατρο πόσο διαφορετικό είναι από την τηλεόραση;

Είναι τόσο διαφορετικό το ένα από το άλλο. Στο θέατρο ακούς την ανάσα των θεατών και αν γίνει λάθος πρέπει να το καλύψεις και να πας παρακάτω, ενώ στην τηλεόραση είσαι εσύ μπροστά στην κάμερα με κοινό όλη την τεχνική ομάδα και αν γίνει λάθος μπορείς να ξαναδοκιμάσεις. Αν μπορώ να το εξηγήσω σε μια πρόταση, θα έλεγα ότι η τηλεόραση έχει δεύτερη ευκαιρία, ενώ το θέατρο σού δίνει μόνο μία.

Στην τηλεόραση όλα κρίνονται από την τηλεθέαση;

Ναι, το παν είναι η τηλεθέαση. Τα πάντα εξαρτώνται από τα νούμερα. Είναι σκληρό, αλλά είναι και αναγκαίο. That’s life. Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το «Kάνε γονείς να δεις καλό» στον AΝΤ1, όπου έπαιζα με τον κ. Ι. Μιχαηλίδη και την κ. Ε. Καστάνη, ήταν μια πολύ καλή σειρά, που κόπηκε γιατί δεν κάναμε νούμερα. Στενοχωρηθήκαμε πολύ τότε, αλλά αυτό έκρινε το κανάλι και αυτό έγινε.

Μετανιώσατε για μια δουλειά σας;

Όχι, απ’ όλα κάτι παίρνεις. Και κάθε βράδυ κάνεις τον απολογισμό σου, εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.

Το Τop-3 στις δουλειές που έχετε κάνει στην τηλεόραση;

«Η ζωή της άλλης», «Η κλινική περίπτωση» και τώρα τα «Τρία μίλια».

Σας ταυτίζει ο κόσμος με τη γιατρό που υποδύεστε στα «Τρία μίλια»;

Ναι, και μάλιστα με φωνάζουν γιατρό. Μου έχει τύχει να μου ζητήσουν μέχρι και την ιατρική μου γνώμη για κάποιο θέμα υγείας που είχαν. Φυσικά εξήγησα ότι είναι ένας ρόλος και πως δυστυχώς οι γνώσεις μου στην ιατρική είναι ανύπαρκτες.

Ένα ευτράπελο;

Την πρώτη φορά που άκουσα το «γιατρέ μου». Και κάτι πολύ συγκινητικό που έγινε τώρα στην Κύθνο, με το που κατέβηκα από το πλοίο, μου λέγανε «καλώς τη Φωτεινούλα μας, καλώς τη γιατρό μας».

Το Τop-3 στο θέατρο;

«Βασίλισσα Ληρ», «Ο κύριος Κόλπερτ» και οι «Ψύλλοι στα αυτιά».

Διορθώθηκε η κατάσταση στον χώρο σας μετά τις καταγγελίες του «Μe Τoo»;

Θέλω να πιστεύω πως ναι! Χαίρομαι γιατί όλο αυτό το κίνημα μάς έβγαλε από τη μοναχική ουτοπία που είχαμε κλειστεί όλοι και τώρα είμαστε στο μαζί, έχουμε γίνει ομάδα. Και όπως λέει ο Σοφοκλής μέσω της Αντιγόνης «γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ». Εύχομαι να το εφαρμόσουμε όλοι μας.

Άρα η γενιά σου ήταν οι μπροστάρηδες;

Όχι, η γενιά πριν από εμάς είναι οι μπροστάρηδες, εμείς θα είμαστε η συνέχεια!

Έχετε ιδιαίτερη σχέση με την εφημερίδα «ΦΩΣ»;

Ναι, την αισθάνομαι σαν οικογένεια λόγω της πολυετούς φιλίας μου με την Όλγα Νικολαΐδου. Ο Θόδωρος Νικολαΐδης μού έκανε το πρώτο πρωτοσέλιδο με τίτλο «Το μαγκάκι Ντορίτα… χτυπάει κόκκινο» όταν έπαιζα στη «Ζωή της άλλης». Χαίρομαι γιατί ήταν ένας από τους ανθρώπους που με στήριξε πολύ τα πρώτα χρόνια που είχα βγει στη δουλειά και ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ήξερα πόσες γνώσεις είχε για τον χώρο και την τέχνη. Ήταν ένας άνθρωπος που θαύμαζα και θα θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη.