Τα «Παγώνια» σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη στο Bios

«Τι είναι πιο μεγάλο. Να κάνεις κάτι που όλοι θα είναι περήφανοι για σένα ή κάτι που θα είσαι εσύ περήφανος για τον εαυτό σου;». Αυτό το ερώτημα θέτουν τα «Παγώνια» της Στέλλας Ζαφειροπούλου. Το έργο που γράφτηκε μόλις το 2022 και μιλά για το σήμερα με χιούμορ, αγωνία και ανατροπές, σκηνοθετεί ο Τάσος Πυργιέρης στην κεντρική σκηνή του Bios από τις 22 Φεβρουαρίου.

Τρεις φίλοι -Φιόνα Γεωργιάδη, Γιώργος Παπαπαύλου, Πέτρος Σκαρμέας-, που οι συνθήκες της ζωής τους τούς έκαναν συγκάτοικους, προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να την ρουφήξουν μέχρι το μεδούλι. Ο Παναγιώτης, ηθοποιός, θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια και να πετύχει στο χώρο της σόου μπιζ. Η Φανή, η κοπέλα του, ηθοποιός και αυτή, δεν θέλει να γίνει διάσημη αλλά αποδεκτή. Ο Μπίλι, μουσικός, εργάζεται ως οδηγός σε φορτηγά, μεταφέροντας φορτία αγνώστου προελεύσεως και ειδών. Ταυτόχρονα όμως είναι και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ενώ πληρώνει και τα περισσότερα έξοδα των φίλων του. Όλα θα ανατραπούν μέσα σε μια νύχτα, όταν ο Μπίλι αντιληφθεί πως το φορτίο του είναι γυναίκες και ανήλικα αγόρια και συμμετέχει εν αγνοία του σε κύκλωμα trafficking.

Τρία νέα παιδιά προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στα θέλω τους και τα πρέπει, στο σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο. Ένα θεατρικό έργο που αποτυπώνει με γλαφυρότητα τις σκληρές συνθήκες κάτω από τις οποίες οι νέοι άνθρωποι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους. Σε μια εποχή που οι ήρωες είναι αφανείς και η εικόνα του άλλου παραπλανά τελικά τί είναι καλύτερο; Να είναι περήφανοι οι άλλοι για σένα ή εσύ για τον εαυτό σου;

«Θα μας κλείσουν σαν τα παγώνια στον ακάλυπτο; Θα μας βγάζουν φωτογραφίες;»: Το παγώνι αποτελεί ίσως τον κορυφαίο εκπρόσωπο και το απόλυτο παράδειγμα ενός φαινομένου οπτικής ψευδαίσθησης στον κόσμο των πτηνών. Η πληθώρα των χρωμάτων που βλέπουμε επάνω στο φτέρωμά του, είναι αποκλειστική συνέπεια και διεργασία ενός διαρθρωτικού χρωματισμού. Οι μικροδομές των κεράτινων στρωμάτων και πλαισίων στα φτερά, έχουν τέτοια αρχιτεκτονική, που τους επιτρέπεται η σκέδαση συγκεκριμένων μηκών κύματος, καθιστώντας σε εμάς έναν πολύχρωμο φαινότυπο διαμέσου της παραπλάνησης. Αν όμως, δεν είναι το παγώνι που παραπλανεί αλλά ο άνθρωπος που θέλει να παραπλανηθεί; Θα μπορούσε η πραγματικότητα να είναι μία παραπλάνηση, όπου ο καθένας από εμάς τη βιώνει μόνος του;

Τα «Παγώνια» της Στέλλας Ζαφειροπούλου απευθύνονται σε κάθε άνθρωπο που ονειρεύεται ακόμη αλλά οι συνθήκες γύρω του δεν του επιτρέπουν να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Επομένως, αναγκάζεται είτε να τα μυθοποιήσει και να στέκεται απέναντι τους παθητικός, είτε να κάνει πράγματα για να τα πετύχει, δοκιμάζοντας όμως, τα όρια και τους ηθικούς του κώδικες. Οι τρεις πρωταγωνιστές, η Φανή, ο Παναγιώτης και ο Μπίλι, θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη. Τα χρήματα που χρειάζονται για να το πετύχουν πρέπει να είναι σίγουρα περισσότερα από το ταλέντο τους. Όταν συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο τους, θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στο μύθο και τον άνθρωπο.

Το έργο αυτό, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η Φανή, ο Παναγιώτης και ο Μπίλι δεν έρχονται αντιμέτωποι με ένα λάθος, μία ατυχία, μία απλή αναποδιά. Έρχονται αντιμέτωποι με μία αντίφαση, μία κοινωνία, ένα σύστημα που έχει πλέον σαπίσει. Γίνονται μέρος του αλλά παράλληλα προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από αυτό. Γίνονται θύτες και θύματα, θυσιάζουν και θυσιάζονται για την Τέχνη, που δεν έχει τίποτα να πει, γιατί τα έχει πει όλα. Γιατί έχει καταντήσει ένα κυνήγι ευκαιριών, που ο καθένας έχει διαφορετική αφετηρία. Για το μέλλον τους που στέκεται αβέβαιο και ετοιμόρροπο μπροστά τους και για τον εαυτό τους που σιγά σιγά αλλοτριώνεται ανάμεσα στις τόσες βοές και συναναστροφές. Και έρχεται κάποια μέρα, η στιγμή του απολογισμού. "Ακούγεται ένα γυαλί που σπάει”. Και το παγώνι μαζεύει τα φτερά του, κουλουριάζεται, μικραίνει. Το μυαλό θολωμένο σκέφτεται με διαύγεια. Δεν απορεί για τις επιλογές που έγιναν εκβιασμοί. Μονάχα φαντασιώνεται αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει και αυτό που τελικά απομένει.

Ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης σημειώνει:

«Στην αναζήτηση μου για νέα σύγχρονα θεατρικά κείμενα της εγχώριας δραματουργίας, έπεσαν στα χέρια μου τα "Παγώνια" της Στέλλας Ζαφειροπούλου. Ακόμα και ο τίτλος μου τράβηξε την προσοχή, και δεν μπορούσα να φανταστώ πως σε αυτό το θεατρικό έργο, θα έβρισκα κομμάτια της δικής μου προσωπικότητας και της δικής μου ζωής, σε άλλη βέβαια κλίμακα. Οι τρεις ήρωες, καλλιτέχνες, δύο ηθοποιοί και ένας μουσικός, αναζητούν τη τύχη τους, αναζητούν μια καλύτερη ζωή μέσα από τις τέχνες τους. Αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του κάθε καλλιτέχνη, ταλανίζονται από τις ίδιες αγωνίες, που είχα κι εγώ όταν ξεκινούσα ως ηθοποιός, παλεύοντας να επιβιώσουν στις δύσκολες εργασιακές συνθήκες της εποχής και κάνουν σχεδόν τα πάντα για να εκπληρώσουν τα όνειρά τους ώσπου φτάνουν σε ένα ηθικό αδιέξοδο. Αυτή η εσωτερική μάχη που δίνουν οι ήρωες για να επιλέξουν ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει τους, αυτό το κυνήγι εργασιακών ευκαιριών, πιστεύω έχει ταλαιπωρήσει τον καθένα από εμάς και για αυτό μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους σε αρκετές στιγμές της παράστασης. Είμαι χαρούμενος για τη συνεργασία με τους εξαίρετους συναδέλφους μου, Φιόνα Γεωργιάδη, Γιώργο Παπαπαύλου και Πέτρο Σκαρμέα που τους ευχαριστώ για την γενναιόδωρη διαθεσιμότητά τους. Συμπορευτήκαμε για να δημιουργήσουμε μια παράσταση για το σήμερα, ανθρώπινη, με χιούμορ, αγωνία, ανατροπές, που θα αφήσει στους θεατές μας, που θα την παρακολουθήσουν, μια γλυκόπικρη γεύση”.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Ελίνας Δράκου, οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση και η μουσική επιμέλεια του Νίκου Τσαούση.