«Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε».

Ο Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός οικονομολόγος και δημοσιογράφος, προερχόταν από οικογένεια, εβραϊκής καταγωγής που πάντως ασπάστηκε την λουθηρανική θρησκεία, προκειμένου να «ενσωματωθεί» καλύτερα στην γερμανική κοινότητα. Έτσι ο πατέρας του, επιτυχημένος νομικός, από Χέρσελ μετονομάστηκε Χάινριχ.

Όσο για τον Καρλ, φοίτησε σε Γυμνάσιο Ιησουιτών, καντιανό και φιλελεύθερο. Υπήρξε άριστος μαθητής με πολύ καλή γνώση των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών. Είχε έφεση στις ξένες γλώσσες -μιλούσε αγγλικά, γαλλικά, ενώ διάβαζε ισπανικά και ιταλικά.

Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, πάνω στα νομικά, αν και αργότερα, άλλαξε κατεύθυνση προς την φιλοσοφία.

Όπως και να έχει, η πρώτη χρονιά της φοίτησής του, συνδυάστηκε περισσότερο με αυτό που λέμε «κοινωνική μόρφωση», παρά με το διάβασμα. Έτσι πολύ συχνά τον έβρισκε κανείς να τραγουδάει σε μπυραρίες, να απαγγέλει ποιήματα στην «Λέσχη των ποιητών» και να… τιμάει με την παρουσία του την «Λέσχη της ταβέρνας», της οποίας υπήρξε εκλεκτό μέλος. Μάλιστα κάποια στιγμή, τον συνέλαβαν «επί μέθη και διαταράξει της νυχτερινής ησυχίας». Που να ήξεραν τότε τα «όργανα της τάξης», πόσο ο νεαρός τον οποίο προσπαθούσαν να «νουθετήσουν», έμελε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας ιστορίας, διατυπώνοντας ρηξικέλευθες σκέψεις οι οποίες ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο για όλους. Και που να ήξεραν ότι όλη αυτή η… ταραχή από την μεριά του Καρλ Μαρξ αποσκοπούσε «σε μια αδιατάρακτα ειρηνική, αταξική κοινωνία, χωρίς κράτος, όπου η δικαιοσύνη θα πραγματώνεται με την εφαρμογή της απλής αρχής από τον καθένα ανάλογα προς τις δυνατότητές του, στον καθένα, σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Καθοριστική για τον Μαρξ, ως γνωστόν, υπήρξε η γνωριμία του, το 1843, με τον Ένγκελς τον φίλο του και πνευματικό συνοδοιπόρο του -μαζί έγραψαν το εμβληματικό έργο «Το Κεφάλαιο», ενώ είχε προηγηθεί

«Το κομμουνιστικό μανιφέστο»- που τον στήριξε μέχρι το τέλους. Κι είχε δύσκολο, πικρό και μάλλον… άδοξο τέλος ο Μαρξ.

Ο άνθρωπος που έλεγε «καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος», στις 14/3 του 1883 πέθανε από πνευμονικό οίδημα, σε ηλικία 64 ετών έχοντας χάσει ήδη τρία παιδιά και την σύντροφό του. Πέθανε απογοητευμένος, εξαθλιωμένος, χωρίς καμία αναγνώριση, ή ένδειξη ότι θα χαρακτηριζόταν «ο προφήτης φιλόσοφος που σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας».

Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο Χάιγκεϊτ στο Λονδίνο και για να τον επισκεφτεί κανείς θα πρέπει να δώσει ένα αντίτιμο, συνειδητοποιώντας για μια ακόμη φορά ότι στον καπιταλισμό τίποτα δεν προσφέρεται, όλα πληρώνονται. Ενίοτε, με αίμα, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ:

«Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία που σαν βρικόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει».