Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

…
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα

Το παραπάνω ποίημα μπορεί να ακούγεται πολύ ρομαντικό- ίσως και λίγο μελοδραματικό- κι όμως το έχει γράψει μια πολύ προοδευτική γυναίκα, με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις σε μια εποχή που η λέξη φεμινισμός δεν ακουγόταν ούτε ως… ανέκδοτο.

Ο λόγος για την ποιήτρια της νεορομαντικής εποχής Μαρία Πολυδούρη που γεννήθηκε στην Καλαμάτα την 1^η Απρίλη του 1902.

«Ο Απρίλης πεθαίνει, μα μέσα μου δεν εννοεί να πεθάνει ποτέ», έγραφε στο ημερολόγιό της το 1922.

Οχτώ χρόνια αργότερα, στις 29/4 του 1930, μόλις στα 28 της χρόνια, άφηνε την τελευταία της πνοή στην… εκπνοή του μήνα που την σημάδεψε.

Πέθανε από φυματίωση και από… έρωτα. Από τον ανεκπλήρωτο έρωτά της για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Τον γνώρισε το 1921, όταν από την Νομαρχία Μεσσηνίας, διορίστηκε στη Νομαρχία Αθηνών. Ήταν συνάδελφοι, αλλά κυρίως ήταν «συνταξιδιώτες» στην θάλασσα της ποίησης. Η Πολυδούρη, παράλληλα, φοιτούσε στη Νομική. Όταν το καλοκαίρι του 1922, ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, ζήτησε αμέσως από την αγαπημένη του να χωρίσουν. Εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει τον χωρισμό. Του πρότεινε γάμο –ως χειραφετημένη γυναίκα δεν είχε κανένα πρόβλημα, να προβεί σε μια τέτοια, ανήκουστη για την εποχή, κίνηση – εξηγώντας του, ότι δεν την θα πείραζε καθόλου να μην κάνει παιδιά. (Κι αυτό πολύ προχωρημένο για την δεκαετία του 1920). Όπως και να ΄χει ο ποιητής αρνήθηκε και η Μαρία προσβλήθηκε από «τη νόσο των ερωτευμένων» που λέγεται αμφιβολία. Άρχισε να αναρωτιέται αν πραγματικά ο αγαπημένος της την αγαπούσε, ή αν έψαχνε δικαιολογίες για να την εγκαταλείψει. Το 1925, αρραβωνιάστηκε έναν νέο, ωραίο και πλούσιο δικηγόρο που την είχε βασίλισσα στην καρδιά του, πλην όμως η δική της καρδιά ήταν ήδη… κατειλημμένη. Το καλοκαίρι του 1926 έφυγε για το Παρίσι, αφήνοντας την δουλειά της στο Δημόσιο και χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Νομική Σχολή. Το 1928, επιστρέφει στην Αθήνα για νοσηλεία στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Τότε μαθαίνει ότι ο αγαπημένος της έχει αυτοκτονήσει. Δυο χρόνια μετά, ξεψυχάει κι εκείνη.