Ο Έρωτας δεν χρειάζεται απολύμανση

«Η εκκλησία μην μπορώντας να καταργήσει τον έρωτα, θέλησε τουλάχιστον να τον απολυμάνει: Επινόησε τον γάμο».

Το παραπάνω απόφθεγμα ανήκει στον Σαρλ Πιερ Μπωντλέρ που στις 9/4 του 1821 γεννήθηκε και στις 31/8 του 1867, άφησε την τελευταία πνοή στο Παρίσι.

Κι αν πλέον ο Γάλλος ποιητής που τόλμησε να γράψει για τα «άνθη του κακού», θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όταν εξέδωσε το δημοφιλές αυτό έργο, κάθε άλλο παρά επιδοκιμάστηκε. Η «Le Figaro», είχε γράψει χαρακτηριστικά: «Η αηδία πνίγει την αχρειότητα που για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα». Προφανώς, κατά τους κριτικούς της εποχής κι ο Μπωντλέρ …απολύμανση χρειαζόταν.

Ο ίδιος πάντως σε μια αυτοβιογραφία του εξηγεί: «Από παιδί, δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής».

Οι στίχοι του που ακολουθούν μάλλον είναι γραμμένοι σε εκστατική στιγμή :

«Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει ».

Τον φοβόταν τον χρόνο ο Μπωντλέρ, τον χαρακτήριζε «σκοτεινό εχθρό που μας ρουφάει το αίμα».

Όσο για την αγάπη, την έψαξε πολύ. Και τελικά, έφτασε να την εξηγήσει ίσως πολύ καλύτερα από πολλούς καθ’ ύλην αρμόδιους, π.χ από κάποιους ιερείς της εποχής του -ή και της εποχής μας- που επιμένουν να την αποσπούν μετά βδελυγμίας από τον έρωτα, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος να την κρατήσουν «αμόλυντη».

Αγάπη έλεγε ο Μπωντλέρ είναι η ανάγκη να φεύγεις από τον εαυτό σου. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει στον αληθινό έρωτα: Το «εγώ» απελευθερώνεται από τα δεσμά του, ξεπερνάει τα όριά του και ο άνθρωπος εγκαταλείποντας τις συνηθισμένες του «ασφάλειες» είναι έτοιμος να προσφερθεί απόλυτα. Έχοντας βιώσει την ένωση της ψυχής, του σώματος, της διάνοιας και της καρδιάς, ενωμένος με το όλο του, ενώνεται με τον άλλον, δημιουργώντας μια στιγμή ιερή.

Που όχι δεν χρειάζεται να την… απολυμάνει κανείς. Μόνο να την «γεμίσει» με ευγνωμοσύνη απέναντι στο Θεό, όποιος αξιώθηκε να τη ζήσει.