Η ουτοπία στην τέχνη

Η ανθρώπινη Ιστορία ζυμώθηκε στην αρένα των πολιτικών και επιστημονικών εξελίξεων αλλά έχει και η τέχνη ένα μεγάλο μερίδιο στη νέα εποχή. Η εικαστική πρωτοπορία που προέκυψε από τον Μεγάλο Πόλεμο κατάφερε να δώσει μια ώθηση στον πολιτισμό σε πείσμα της οπισθοδρόμησης που προκάλεσε η παγκόσμια σύρραξη. Ο «νέος άνθρωπος» που ευαγγελίστηκε η μεσοπολεμική νεωτερικότητα παρά τις ουτοπικές διαστάσεις του επηρέασε την δημιουργική εικόνα του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέτρεψε κάθε υποψία προόδου, οι ντιρεκτίβες της μοντέρνας τέχνης δεν αγνοήθηκαν από τη γενιά που ήρθε στα πράγματα τη δεκαετία του '50.

Αντίθετα από ό,τι πιστεύεται, η τέχνη υπήρξε απόλυτα συνεπής στις προγραμματικές δηλώσεις των ομάδων του Dada, του De Stijl, του Μπαουχάους και του Ρώσικου κονστρικτιβισμού. Πέρα από τις ιδεολογικές και θεωρητικές διαφορές τους οι ομάδες αυτές μοιράστηκαν το κοινό όραμα της αλλαγής της κοινωνίας μέσω της τέχνης. Η συνέπεια και η δυναμική παρουσία των παραπάνω κινημάτων μας υποχρεώνουν να τα δούμε όχι ως τάσεις με θεωρητικές αναζητήσεις στη ζωγραφική ή στη γλυπτική αλλά ως απτά κοινωνικά και πολιτικά εγχειρήματα. Η ουτοπία στην τέχνη είναι τόσο απαραίτητη όσο και ο κυνισμός στην πολιτική.