Φρανκ Στέλα, Μπρίτζετ Ράιλεϋ, Κένεθ Νόλαντ - Οι ζωγράφοι της έσχατης αφαίρεσης

Κινήματα όπως η Οπ αρτ με προεξάρχουσα την Μπρίτζετ Ράιλεϋ, ή όπως η γεωτρική αφαίρεση που ανέδειξε ο πρόσφατα αποβιώσας Φρανκ Στέλα αλλά και ο Κένεθ Νόλαντ διεύρυναν σημαντικά το πλαίσιο των αναζητήσεων της μοντέρνας τέχνης μετά τον πόλεμο.

Είτε πρόκειται για σπάταλη χρήση των υλικών είτε για μια πιο εγκεφαλική ζωγραφική που απέφευγε συστηματικά να προβάλει τους «χυμούς» του χρώματος, η ιδέα των ζωγράφων από τη δεκαετία του '60 και μετά ήταν να σπρώξουν την τέχνη στα έσχατα όρια της, ανάγοντάς την σε μια άνευ όρων απλότητα, οπότε επανερχόμαστε στο αξίωμα του Ντυσάν και στην εμμονή του για αναγωγή. Αναπόφευκτα η αναγωγή αυτή οδήγησε στους μονοχρωματικούς πίνακες, με αποτέλεσμα κάθε γενιά αρχής γενομένης από τον Μάλεβιτς να φιλοτεχνεί τους δικούς της λευκούς πίνακες.

Την ίδια στιγμή που εξαπλωνόταν η Ποπ Αρτ με την παραστατική θεματογραφία, αναδεικνυόταν και η μινιμαλιστική τέχνη με το ελάχιστο χρώμα και την ελάχιστη εικόνα.

^{Παιχνίδι με τις σκιές, 1990, Μπρίτζετ Ράιλεϋ}

Η βρετανίδα ζωγράφος Μπρίτζετ Ράιλεϋ άφησε κατά μέρος το απόλυτο μαύρο ή το εκτυφλωτικό άσπρο και κινήθηκε σε πιο λεπτές αποχρώσεις. Ο Στέλα περιόρισε την εικαστική γλώσσα του στη σχέση του χρώματος και του σχήματος. Ο δε Κένεθ Νόλαντ αντί να ζωγραφίζει με πινελιές προτιμούσε να λεκιάζει τον πίνακα με το χρώμα ή να αφήνει άβαφα διαστήματα στον καμβά δημιουργώντας ένα κοντράστ με τα χρώματα.

^{Αρχή, Κένεθ Νόλαντ, 1958}

Με βάση την αναγωγή της ζωγραφικής στα απλούστερα στοιχεία της οι τρεις αυτοί ζωγράφοι αντιστεκόμενοι στο παλιρροϊκό κύμα της Ποπ Αρτ αφομοίωσαν με την υψηλότερη δυνατή αισθητική τα διδάγματα της μοντέρνας τέχνης από την αρχή του εικοστού αιώνα.

^{Φρανκ Στέλα, Harran II, 1967}