Τι μας λέει η γλυπτική σήμερα;

Τέχνη των τριών διαστάσεων η γλυπτική έδωσε τη δική της ερμηνεία για τον κόσμο και τον άνθρωπο μέσα στο χρόνο. Στον εικοστό αιώνα η στροφή στον πριμιτιβισμό και στην προϊστορική παράδοση, προσέδωσε στην γλυπτική ένα σιβυλλικό, συμβολικό χαρακτήρα.

Τα διάσημα γλυπτά του εικοστού αιώνα πήραν τη μορφή γρίφων στα μάτια του παρατηρητή από τον Μοντιλιάνι και τον Μπρανκούζι μέχρι τον Χένρι Μουρ αλλά και τον Γιόζεφ Μπόις, την Ζερμαίν Ρισιέ και τον Ίγκορ Μπόραϊ. Ο Ντεγκά με την «αισθητική της κλειδαρότρυπας» και ο Τζακομέττι με τις πρωτοκυκλαδικές εμμονές χάραξαν τον παλιό καινούργιο δρόμο της ναΐφ τέχνης. Ο Μπόις κήρυξε την αρχή της «κοινωνικής γλυπτικής», η Ρισιέ το τέλος της «εξωραϊσμένης τέχνης» και ο Μπόραΐ ανέδειξε τα σπαράγματα ως γνήσια κληρονομιά του χρόνου.

Το σίγουρο είναι ότι η γλυπτική εξελίσσεται σε μια άκρως αινιγματική τέχνη που υπερβαίνει κάθε άλλη στις απρόβλεπτες αναγνώσεις της εποχής μας. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, η ποίηση και η γλυπτική ακολουθούν παράλληλες διαδρομές σ' ένα κόσμο που απορρίπτει συστηματικά την τέχνη και τη σημασία της για τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Η γλυπτική στον κόσμο του μεταμορντένου αγκαλιάζει το εφήμερο με δράσεις που χαρακτηρίζονται «περιοδικά έργα» στο όνομα ενός επίμονου μινιμαλισμού. Η ελάχιστη ιδέα είναι το πιο υψηλό ιδανικό μιας τέχνης που κινδυνεύει να χάσει τον μνημειώδη χαρακτήρα της.