Νίκαια: Η Κυρία του Νότου

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την Νίκαια με τις ευθύγραμμες λεωφόρους και τα μεγαλειώδη αρχιτεκτονήματα κι αναρωτιέμαι τι γυρεύει αυτή η Κυρία στις παρειές της Μεσογείου δίπλα στην αλήτισσα τη Μασσαλία. Τα καλοκαιρινά πρωινά λούζεται από την κυανή θωριά της θάλασσας και το αγαλματένιο φως του ήλιου και συνεχίζει το ταξίδι της στο χρόνο.

Στην promenade des Anglais, εκεί όπου ανύποπτοι παραθεριστές σουλατσάρουν αδιάφορα μπροστά στο κύμα, ξυπνούν μνήμες κοσμοπολιτισμού. Στη πλατεία Μασενά με τα νταμάκια και την ιταλιάνικη αρχιτεκτονική, τα γυμνά ανδροπρεπή γλυπτά που υπερίπτανται, παρακολουθούν στωικά τη νευρική πασαρέλα της καθημερινότητας. Μια τετράδα πάνοπλων στρατιωτών περιπολεί για το φόβο τρομοκρατικού κτυπήματος. O tempora o mores!

Πρώτη μέρα κι έχεις την ψευδαίσθηση πως βρίσκεσαι σε μια μητρόπολη του Βορρά με την στιβαρότητα των οικοδομημάτων και την αυστηρότητα της ρυμοτομίας. Το μουσείο Ματίς και η Όπερα διατρανώνουν τη δόξα της. Αναθυμάμαι τη σκηνή από το «Κυνήγι του Κλέφτη», με τον Κάρυ Γκραντ στην ανθοκομική αγορά της πόλης. Ο κοσμοπολιτισμός του σινεμά και το Χόλιγουντ στην πιο εκλεπτυσμένη στιγμή του. Η Νίκαια είναι αποικιακός απόηχος του μεγάλου Ελληνισμού της αρχαιότητας, γέννημα των Ελλήνων της Μασσαλίας με σαφή αναφορά στη θεά Νίκη.

Η αρμονία της Νίκαιας αποδεικνύει την αντοχή του Νότου στα καπρίτσια της Ιστορίας. Η νέα μέρα που γεννήθηκε από τη γενναιοδωρία του ήλιου έχει μεσογειακά χαρακτηριστικά. Από τον αχταρμά των ήχων στους δρόμους της πόλης ξεχωρίζουν οι παιδικές τσιρίδες στην πλατεία με τα αμέτρητα συντριβάνια. Ατενίζω τον ορίζοντα. Κακώς πιστεύουμε ότι οι τόποι αλλάζουν. Η θάλασσα παραμένει ίδια παντού.