Σόνι Κλαρκ - Η ελεγεία της χαμένης νιότης

Η τζαζ είναι μια ανατρεπτική συνθήκη, μια φυγόκεντρος δύναμη που μας απομακρύνει συνεχώς από την τυραννία της δημιουργίας ως προϋπόθεσης και προτεραιότητας.

Η αντίληψη του ανθρώπου ως ακροατή απαιτεί συνήθως ένα μπούσουλα, το βασικό θέμα δια μέσου του οποίου θα προσεγγίσει και θα ερμηνεύσει την απόλαυση που αντλεί από ένα μουσικό άκουσμα.

Η τζαζ εξαρχής και πόσω μάλλον από την εποχή του μπίμποπ και μετά ανέτρεψε δραστικά αυτή την συνθήκη επιτρέποντας στους μουσικούς της να κρατήσουν αποστάσεις από την δεσπόζουσα μελωδική γραμμή.

Ο κόσμος της μουσικής είχε ανάγκη από μια ελευθερία που δεν τη βρίσκει κανείς στους κώδικες και στα στερεότυπα της εμπορευματοποιημένης δημιουργίας. Η καλλιτεχνική αναρχία ως κυρίαρχο αίτημα στην εποχή της νεωτερικότητας ώθησε πολλούς μουσικούς να εκφραστούν με ιδιαίτερο, προσωπικό τρόπο.

Ο Σόνι Κλαρκ ήταν ασφαλώς ένας από αυτούς, υπηρετώντας στην σύντομη ζωή του το ιδίωμα του χαρντ ποπ. Γεννημένος το 1931 έφυγε από τη ζωή το 1963 αφήνοντας πίσω του συνεργασίες υψηλού κύρους και μια αίσθηση ότι είχε ακόμα πολλά να δώσει στη τζαζ της εποχής του. Εξήντα χρόνια επιστρέφουμε στις μουσικές αυτού του ευαίσθητου ανθρώπου, στο μικρό σύμπαν που δημιούργησε με την αυτοσχεδιαστική του ισχύ. Ο Σόνι Κλαρκ είναι ένας διανοούμενος του αυτοσχεδιασμού με τον τρόπο που είναι και ο Μπιλ Έβανς. Αντιλαμβάνεται τον αυτοσχεδιασμό ως φιλοσοφία και την φιλοσοφία ως αυτοσχεδιασμό.