Τι θα ήταν η τζαζ χωρίς τον Τζον Κολτρέιν;

Αν πεις τζαζ και δεν συμπεριλάβεις σε αυτή την λέξη, που ο Μάιλς Ντέιβις απεχθανόταν, τον μέγα και τρανό Τζον Κολτρέιν, δεν θα έχεις αποδώσει τη σημασία και το ρόλο της στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.

Ο Κολτρέιν είναι πολλά πράγματα μαζί. Είναι ελευθερία, είναι αυτοσχεδιασμός και πρωτοτυπία, είναι σύνθεση, είναι συνεχής εξέλιξη, είναι μυστικισμός αλλά και δυναμική και εξωστρέφεια, είναι μουσικός εξπρεσιονισμός, είναι δεξιοτεχνία και υψηλή δημιουργία.

Κολτρέιν είναι η κλασική επιτυχία Hot house στις παρυφές της μπίμποπ, είναι η συνεργασία του με τον Μάιλς Ντέιβις στα Round About Midnight, The New Miles Davis Quintet του 1955. Είναι το πολυαγαπημένο Blue Train του 1957.

Κορυφαία στιγμή στη δημιουργική πορεία του Κολτρέιν είναι και το «My Favorite Things», από το μιούζικαλ η «Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερσταϊν Β'. Η διασκευή αυτή σηματοδότησε την αλλαγή φρουράς στη τζαζ. Η εκτέλεση του Κολτρέιν, πέρα από την τεράστια εμπορική επιτυχία, δημιούργησε το πρότυπο της σύνθεσης-εισαγωγής στην τζαζ μουσική. Ο Κολτρέιν είχε μετατρέψει ένα κλασικό βαλς σε πεδίο άσκησης της modal jazz, αναπτύσσοντας έναν καμβά από ιδέες που έμενε πια στους άλλους μουσικούς της τζαζ να τις επεξεργαστούν και να τις αναπτύξουν. Ο ίδιος ο Κολτρέιν επαναλάμβανε την εκτέλεση στις ζωντανές εμφανίσεις του, διαφοροποιώντας θαυμαστά τις παραμέτρους της σύνθεσής του.

Τζον Κολτρέιν είναι όμως και το A love supreme, που παρόλη την απλότητά του και τον συσχετισμό του με τη θρησκευτικότητα συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με μια εκτελεστική ορμή, που όμοιά της δεν έχουμε βιώσει στην αφροαμερικάνικη παράδοση της τζαζ.

Για μένα ο Κολτρέιν παραμένει η κορυφαία μουσική εμπειρία μου, βίωμα στα όρια του σοκ, που ανάλογο είχα νιώσει στην εφηβική μου ανάγνωση του «Ξένου» του Αλμπέρ Καμύ. Τίποτε άλλο...