Οι μεγάλες μπάντες της τζαζ κάτι εξυπηρετούσαν

Στη δεκαετία του '20 και του '30 η τζαζ ήταν ακόμα μια μουσική που κάποιοι προτιμούσαν να τη χορεύουν παρά να την ακούν. Είναι ενδεικτική η ατμόσφαιρα στο Σικάγο εκείνα τα χρόνια. Στις αίθουσες χορού, οι μπάντες συμβιβάζονταν με ευρύτερο ρεμπερτόριο, προκειμένου να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον. Κι όσο μεγάλωναν οι αίθουσες χορού τόσο μεγάλωναν και οι μπάντες.

Αφού δεν υπήρχαν ακόμα οι ενισχυτές, χρειαζόταν μεγάλος αριθμός μουσικών για να μεταδοθεί ο ήχος στην κατάμεστη αίθουσα όπου επικρατούσε το πανδαιμόνιο. Μια δωδεκαμελής ορχήστρα σχηματιζόταν τότε εκ των ενόντων από μουσικούς που δεν είχαν συνεργαστεί ποτέ πριν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίζουν όλοι με παρτιτούρες. Χωρίς εντατικές πρόβες και με τον κίνδυνο της μουσικής αναρχίας ήταν επιβεβλημένη η «στρατιωτική πειθαρχία».

Ο χρόνος για σόλο αυτοσχεδιασμούς μειωνόταν στο ελάχιστο ακόμα και για τους πιο διάσημους σολίστες της εποχής που έπρεπε συχνά να περιμένουν ώρα πολλή μέχρι να έρθει η σειρά τους.

Έτσι η εργατιά που ήρθε από το νότο επηρέασε τη μουσική στα κλαμπ του Σικάγου και περιόρισε για κάποια χρόνια την ελευθερία της τζαζ. Ωστόσο κάποιοι από τους μουσικούς, είτε γιατί δυσκολεύονταν με τις παρτιτούρες είτε γιατί ήθελαν να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελευθερία αρνήθηκαν να μπουν στις μεγάλες μπάντες. Είναι η εποχή που στα κλαμπ του Σικάγου θεριεύει το γνωστό μας μπούγκι-γούγκι.