Ρόμπερτ Σούμαν: Ο Ευσέβιος και ο Φλορεστάιν είναι νεκροί!

Ο Σούμαν περιείχε σε όλη του τη ζωή δύο ανθρώπους ξένους μεταξύ τους: Τον Ευσέβιο και τον Φλορεστάιν. Ο πρώτος ήταν ένας ελεγειακός ονειροπόλος που σαγηνευόταν από το φεγγαρόφωτο ο δεύτερος ένας παθιασμένος απόστολος που ήταν έτοιμος να τα βάλει με τους Φιλισταίους. Από το αιώνιο αντάντε ως το αλέγκρο φουριόζο ο μεγαλοφυής συνθέτης πάσχιζε μια ζωή να συμφιλιώσει τους δύο ξένους χωρίς ποτέ να τα καταφέρει.

Ο πρώιμος θάνατος του πατέρα του, η άρνηση της μητέρας του να τον αποδεχτεί ως καλλιτέχνη, η πολύχρονη και βασανιστική μαθητεία του δίπλα στον Βηκ, τον μέλλοντα πεθερό του, το επώδυνο ρομάντζο με τη μικρή Κλάρα, που κάποτε θα κατέληγε σε γάμο, η ψυχασθένεια που ερχόταν να τον συναντήσει στο μέλλον, η αυτοκαταστροφική ιδέα που του στέρησε το δεξιοτεχνικό ταλέντο οδηγώντας το δεξί του χέρι σχεδόν σε παράλυση, ο πνευματισμός και τα μηνύματα του Σούμπερτ και του Μέντελσον από το υπερπέραν. Όλα αυτά μαζί δεμένα πάνω στον μίτο της Αριάδνης, που καθοδηγεί τον καθένα από μας στο μεγάλο λαβύρινθο, τον έριξαν στα νερά του Ρήνου σε μια απόπειρα αυτοκτονίας που δεν ολοκληρώθηκε καθώς τον έσωσαν οι βαρκάρηδες του ποταμού.

Έχοντας χάσει οριστικά τα λογικά του, φιλοξενήθηκε στο άσυλο του Έντενιχ, στα περίχωρα της Βιέννης. Ακολούθησαν δυο χρόνια ψυχικού μαρασμού που οδήγησαν στη νύχτα θανάτου της 29ης Ιουλίου 1856. Τότε ο Ευσέβιος και ο Φλορεστάιν επιτέλους ενώθηκαν.

Ο Ρόμπερτ Σούμαν δεν υπήρχε πια, υπήρχε όμως το έργο του που θα συνέχιζε να μας γοητεύει μέσα στο χρόνο. Η ιδιοφυής σύζυγός του, η Κλάρα, φωτεινό μουσικό μυαλό και η ίδια θα διέδιδε με τη βοήθεια του νεαρού Μπραμς το έργο ενός διχασμένου αλλά απίστευτα χαρισματικού ανθρώπου.