Η τζαζ σαν μια λαχταριστή τούρτα χωρισμένη στα δύο
Θεωρήστε την τζαζ ένα υπέροχο γλύκισμα χωρισμένο σε δύο κομμάτια. Το ένα από τα δύο ονομάζεται Τσάρλι Πάρκερ.
Αν θα έπρεπε να χωρίσουμε την τζαζ στα δύο θα μιλούσαμε για τον Τσάρλι Πάρκερ και τον Τζον Κολτρέιν. Όλοι οι άλλοι ανεξαρτήτως οργάνου ή παρουσίας χωράνε άνετα ανάμεσά τους.
Ο Τσάρλι Πάρκερ έζησε μια σύντομη, μυθιστορηματική ζωή όπως οι περισσότεροι τζαζ καλλιτέχνες. Στα 34 χρόνια ζωής, τα 14 χρόνια είναι ένα αέναο ρεσιτάλ μεγαλοφυίας και θα πρέπει κανείς μέσα από τα παιξίματα του μυθικού bird να ξεδιαλύνει στοιχεία αυθεντικότητας και συνεχών ανατροπών σε όσα ήξερε μέχρι τότε ο κόσμος για την αυτοσχεδιαστική μουσική.
Η παρουσία του Πάρκερ στη μουσική σκηνή διακοπτόμενη συχνά από επεισόδια που είχαν να κάνουν με την ηρωινομανία του τον αλκοολισμό, και μια εξελισσόμενη ψυχοπάθεια, συνθέτει μια ασύλληπτη πολυχρωμία αυτοσχεδιασμού που δυστυχώς δεν αποδελτιώθηκε δισκογραφικά.
Η συμβολή του στην εξέλιξη της τζαζ ξεπερνά ασφαλώς την εμφάνιση του μπίμποπ. Ο Πάρκερ, όπως και ο Κολτρέιν, είναι οι δύο υπέρτατοι άγιοι της μουσικής του 20ου αιώνα, που ανέδειξαν το σαξόφωνο σε κορυφαίο όργανο αυτοσχεδιαστικής δεξιοτεχνίας. Με αυτή την έννοια ο 20ος αιώνας είναι ο αιώνας τους.
