Η ακραιφνής πολιτικοποίηση (και) του διαγωνισμού της Eurovision

Ως φαν της Eurovision εδώ και χρόνια, ο φετινός διαγωνισμός εξαρχής δεν μας καθόταν καλά, αφού η νίκη της Ουκρανίας φαινόταν προδικασμένη. Όπως κι έγινε, με τους Ουκρανούς να κάνουν περίπατο και να παίρνουν με διαφορά την 1^η θέση. Έλειπε έτσι η μαγεία της έκπληξης, το απρόβλεπτο, η αγωνία του να περιμένεις τον νικητή. Οι επιτροπές, πάντως, δεν ψήφισαν αναφανδόν Ουκρανία (ίσως για το… ξεκάρφωμα), αλλά ο κόσμος «μίλησε» και ψήφισε μονοκούκι τους Kalush Orchestra.

Οι δύσκολες στιγμές που περνάει εδώ και καιρό ο ουκρανικός λαός μέτρησαν στο αισθητήριο του κοινού και οι Ευρωπαίοι θέλησαν και μέσω της Eurovision να στείλουν το μήνυμα συμπαράστασής τους προς τον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας. Σε αρκετούς, βέβαια, δεν άρεσε αυτό, όχι ότι δεν χωνεύουν τους Ουκρανούς, αλλά επειδή είδαν ότι πολιτικοποιήθηκε στο μάξιμουμ και ένας μουσικός διαγωνισμός (είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός της Ρωσίας). Και… τρέχα γύρευε αν ήταν όντως τόσο πολλές οι ψήφοι υπέρ του ουκρανικού τραγουδιού. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι τη νίκη της Ουκρανίας την αξιοποίησε και ο Ζελένσκι για να πει τα… δικά του και να εκφράσει την ελπίδα να γίνει ο διαγωνισμός του χρόνου στη χώρα του και δη στην απελευθερωμένη Μαριούπολη.

Μουσικά δεν ήταν άσχημο το τραγούδι της Ουκρανίας, αλλά σίγουρα σε άλλη χρονιά και υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβγαινε πρώτο. Την ευκαιρία τους έχασαν φέτος Ηνωμένο Βασίλειο και Ισπανία, που μετά από χρόνια διεκδίκησαν την 1^η θέση, αλλά είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στην Ουκρανία. Τελευταία, ως συνήθως, η Γερμανία, αν και με συμπαθητικό τραγούδι (και εδώ έχουμε… παραδοσιακό μαύρισμα για λόγους που μόνο με τη μουσική δεν έχουν να κάνουν).

Πολλά μπράβο στο δικό μας κορίτσι (αν και μεγαλωμένη στη Νορβηγία), την Αμάντα Γεωργιάδη. Υπερταλαντούχα, μάγεψε την Ευρώπη με την ερμηνεία της στο «Die together» και κατάφερε να μπει στην πρώτη δεκάδα. Επιτυχία. Έχει όλο το μέλλον μπροστά της για διεθνή καριέρα (ούτως ή άλλως δεν ζει εδώ).

Και του χρόνου!