Η τέχνη του πολέμου
Οι εικόνες που κατακλύζουν καθημερινά τα social media μας μαθαίνουν να ανεχόμαστε την φρίκη. Ως πότε όμως θα μπορούμε να το κάνουμε αυτό ανεπηρέαστοι;
Θα έρθει η στιγμή που η φρίκη θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Που θα ανοίγουμε καθημερινά τα κομπιούτερ μας, θα βλέπουμε βομβαρδισμένα τοπία και μηχανικά θα πατάμε το κλαμένο icon στο facebook, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι είμαστε αντίθετοι με την βαρβαρότητα που επελαύνει στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη. Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από την απάθεια;
Πόλεμοι παντού. Πόλεμος στη Συρία, στο Ιράκ, στις χώρες της Αφρικής κι ένα κοινό που έχει συνηθίσει να διαβάζει ειδήσεις για θανάτους και να «καταπίνει» κάθε συναίσθημα που προσφέρει μια εικόνα φρίκης.
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
Μικρά παιδιά σε συντρίμμια ψάχνουν τον τρόπο να ξεφύγουν από ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον. Μικρά παιδιά αφήνουν την τελευταία τους πνοή μέσα στη θάλασσα επειδή οι γονείς τους αποφάσισαν να τα απομακρύνουν από τις εμπόλεμες ζώνες με κάθε κόστος. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα στη ψευδαίσθηση του μίσους και το υπηρετούν φορώντας μια στολή και κρατώντας ένα όπλο.
Και στην εικονική πραγματικότητα, εμείς. Αυτοί που θα γράψουμε μια μαλακία κατά του πολέμου όταν μας δίνεται η ευκαιρία. Αυτοί που θα πουν «ας πρόσεχαν εκεί που ζουν» και στη συνέχεια θα εγκαταλείψουν για τρεις μέρες την χώρα τους στον πρώτο σεισμό...
Ανεχόμαστε την φρίκη και την υιοθετούμε. Λέμε «τι να κάνουμε; Έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο». Εμάς δεν σκεφτήκαμε ποτέ να μας αλλάξουμε, τα κάνουμε βλέπετε όλα σωστά και το πρόβλημά μας είναι ο κόσμος...
Ο Στάλιν είχε πει κάποτε ότι «Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Η εξόντωση εκατομμυρίων είναι στατιστική». Είχε απόλυτο δίκιο. Πιο εύκολα θα τιμωρηθεί ένας άνθρωπος για μια δολοφονία, παρά ένας στρατός για μια μαζική εξόντωση.
Παρακολουθούμε αμήχανοι τις ζωές που θα έπρεπε να ανθίζουν, να μαραίνονται. Δε δίνουμε βάση στα όσα συμβαίνουν γύρω μας αδυνατώντας να σκεφτούμε ότι θα έρθει η ώρα που θα συμβούν κι έξω από την πόρτα μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη.
Η τέχνη του πολέμου έχει γίνει εδώ και εκατοντάδες χρόνια άτεχνη. Πλέον τέχνη στον πόλεμο είναι μια φωτογραφία ενός σκοτωμένου παιδιού που μας ευαισθητοποιεί μόνο για κάποιες ώρες. Παρακολουθούμε εκατοντάδες φωτογράφους να προσφέρουν αποτρόπαιο θέαμα. Και το περιμένουμε μόνο και μόνο για το μοιράσουμε στους διαδικτυακούς μας φίλους ανίκανοι να καταλάβουμε ότι διαδίδοντας τις εικόνες αυτές κάνουμε το χατίρι όσων θέλουν να σκορπίσουν γύρω μας την φρίκη.
Αυτή πλέον την καταπίνουμε αμάσητη...
