Παναγιώτης Κοτρίδης: «Χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη οι πυροσβέστες»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Παναγιώτης Κοτρίδης είναι Υποστράτηγος Πυροσβεστικής ε.α., υπήρξε Διοικητής Περιφερειακής Διοίκησης Νοτίου Αιγαίου, ήταν Διοικητής της Σχολής Πυροσβεστών, ήταν στην ΕΜΑΚ, έχει ζήσει ο ίδιος απεγκλωβισμούς με διαμελισμένα σώματα, απανθρακωμένα σώματα, μεγάλη η πείρα του σε αυτά.

Είναι ο γιος του παλιού μεγάλου παίκτη του Ολυμπιακού, Μπάμπη Κοτρίδη. Έβλεπα τους πυροσβέστες στα Τέμπη να απεγκλωβίζουν κόσμο και τον θυμήθηκα.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 2/3/2023

Βλέπω τους συναδέλφους σου, πόσο δύσκολη δουλειά είναι αυτή... Έχεις βρεθεί σε τέτοια κατάσταση;

Επανειλημμένως. Ήμουν στους σεισμούς στην Τουρκία το 1999. Έχω βρεθεί σε τροχαία να κάνω απεγκλωβισμούς σε διαμελισμένους...

Βάλε μας στην ψυχολογία των ανθρώπων που κάνουν αυτήν τη δουλειά.

Εκείνη την ώρα κάνεις την καρδιά σου πέτρα και γίνεσαι κομπιούτερ προγραμματισμένο για να σώσεις κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορείς. Το βράδυ, όταν πας σπίτι σου όμως, σου έρχονται οι εικόνες και δεν μπορείς να κοιμηθείς... Σκέφτεσαι τους δικούς σου ανθρώπους ότι μπορεί να ήταν στη θέση των θυμάτων... Όμως, τις στιγμές που κάνεις τη δουλειά σου, είσαι αποφασισμένος να κερδίσεις τον χρόνο. Σε μία άμορφη μάζα με σίδερα να σώσεις ζωές, να τους βγάλεις από εκεί μέσα γρήγορα, προσπαθώντας να μην τους τραυματίσεις περισσότερο... Είναι πολύ δύσκολο όταν βλέπεις απανθρακωμένα ή διαμελισμένα σώματα... Αλλά πρέπει να το κάνεις. Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να σώσεις τον κόσμο.

Το πιο δύσκολο που σου έχει τύχει;

Οι σεισμοί στην Τουρκία το 1999. Και κάποια φριχτά δυστυχήματα με ανθρώπινες ιστορίες συγκλονιστικές... Πας σπίτι το βράδυ και σκέφτεσαι τι μοιραία παιχνίδια μπορεί να παίξει η ζωή...

Πες μου ένα.

Ήταν ένα Φίατ Ούνο στην Κακιά Σκάλα, είχε περάσει στο αντίθετο ρεύμα και μία νταλίκα το είχε κόψει στη μέση... Οι δύο γονείς ήταν πεταμένοι μπροστά νεκροί. Στην πίσω θέση ένα παιδί έκλαιγε...

Σε καθισματάκι μωρού;

Ναι, ήταν μωρό, αγοράκι. Το πήρα στην αγκαλιά μου. Έκλαιγε και έκλαιγα... Σκεφτόμουν τι του έλαχε στη ζωή και πώς θα μεγαλώσει ορφανό... Είχε κοπεί το αμάξι στη μέση.

Άλλο;

Έβγαινε μια γυναίκα από την Ελευσίνα στην Εθνική Οδό. Στο μπροστινό κάθισμα είχε ένα παιδί, στο πίσω κάθισμα είχε άλλο ένα παιδί. Ένα μωρό. Βγήκε στον δρόμο και τη χτύπησε ένα φορτηγό. Το μπροστά παιδί και η γυναίκα τραυματίστηκαν. Το μωρό πίσω μάγκωσε το κεφάλι του στο πίσω κάθισμα και σκοτώθηκε. Και η τραγωδία δεν σταμάτησε εκεί...

Τι συνέβη;

Από την άλλη πλευρά ερχόταν ένα άλλο φορτηγό που σταμάτησε για να βοηθήσει. Κατέβηκε ο φορτηγατζής και ήταν η οικογένειά του! Ήταν η γυναίκα του και τα παιδιά του στο αμάξι αυτό… Και λες «δεν γίνεται αυτό»... Σε σημαδεύουν αυτά, σκέφτεσαι την οικογένειά σου. Και τώρα με τα τρένα, πριν από λίγες μέρες έλεγα στη γυναίκα μου να πάμε στη Θεσσαλονίκη με τρένο. Είναι αδιανόητο στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή να εξαρτώνται τόσες ζωές από ένα χέρι, από ένα λάθος ανθρώπου.

Πες μου τώρα για μία φωτογραφία που έφτιαξες για τον σεισμό της Τουρκίας και έγινε viral σε όλον τον πλανήτη. Μέχρι και η Μαντόνα την ανήρτησε!

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόταν τέτοιο πράγμα. Με παίρνουν τηλέφωνα από την Τουρκία, από άλλες χώρες. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να γίνει τέτοιος θόρυβος. Είναι τρομακτική η ταχύτητα του διαδικτύου.

Για όσους δεν ξέρουν, πες τι έγινε.

Βλέποντας τις εικόνες με την ΕΜΑΚ στην Τουρκία πριν από λίγες μέρες, βλέποντας το «ευχαριστώ πολύ, φίλε» που έγραψε στα ελληνικά η «Χουριέτ» για την ΕΜΑΚ -το είχε ξαναγράψει αυτό η «Χουριέτ» το 1999-, θυμήθηκα αυτά που ζήσαμε το 1999 στην Τουρκία. Για να τιμήσω τους συναδέλφους μου και να περάσω ένα μήνυμα συμπαράστασης στον τουρκικό λαό, έφτιαξα μια εικόνα digital art, μία ψηφιακή εικόνα στον υπολογιστή. Έγραψα ένα κείμενο, επίσης ένα μήνυμα «είμαι εδώ για εσένα» στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα τουρκικά. Και έγραψα ότι έφτιαξα μια εικόνα με έναν πυροσβέστη που το κράνος του γράφει ΕΜΑΚ, ο οποίος κρατάει στην αγκαλιά του ένα τραυματισμένο παιδάκι που έχει στο μπλουζάκι τουρκική σημαία. Αυτή η εικόνα έγινε viral. Έκοψαν το κείμενο, διαδόθηκε η εικόνα μόνο και νόμιζε ο κόσμος ότι ήταν πραγματική φωτογραφία. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ στην Τουρκία για τη δράση της ΕΜΑΚ που αφορά τον σεισμό στην Τουρκία το 1999, κάθε χρόνο με παίρνουν τηλέφωνο στις 17 Αυγούστου που είναι η ημερομηνία του σεισμού με τους χιλιάδες νεκρούς. Λίγο μετά είχαν έρθει και Τούρκοι εθελοντές στον σεισμό της Πάρνηθας, μία εθελοντική ομάδα που την έλεγαν AKUT. Και μας είχαν προτείνει ΕΜΑΚ και ΑKUT για Νόμπελ Ειρήνης.

Τι εκπαίδευση περνάτε για να έχετε τέτοια ψυχραιμία και να απεγκλωβίζετε κόσμο χρησιμοποιώντας αυτά τα εργαλεία;

Είναι πολύ δύσκολη δουλειά να κόψεις λαμαρίνες, σίδερα, όσο πιο χειρουργικά γίνεται, χωρίς να πετάς σπινθήρες, χωρίς να τραυματίσεις τα θύματα, ανάμεσα σε φωνές, καπνούς, πανικό. Το πώς θα χρησιμοποιείς τον κόφτη, τον διαστολέα, πώς θα κόψεις, τι θα κόψεις... Για παράδειγμα, σε αμάξι, να μην κόψεις τις μπουκάλες του αερόσακου και εκτοξευτεί ο αερόσακος. Περνάνε ειδική εκπαίδευση οι πυροσβέστες. Ωστόσο, βλέπεις κομμένα σώματα, καμένα σώματα, πολτοποιημένα κεφάλια, χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη στους πυροσβέστες...