Τένις μόνο για δηλωσίες

Κάποιες από αυτές, απολύτως δικαιολογημένες. Θα ήταν αδιανόητο π.χ. να διεξαχθεί ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αγία Πετρούπολη σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τη στιγμή που ρωσικά στρατεύματα επιχειρούν στο ουκρανικό έδαφος, με τις κατηγορίες για μαζικές σφαγές αμάχων να πέφτουν βροχή. Άλλες, τουλάχιστον συζητήσιμες. Είναι, ας πούμε, σωστό να αποκλείονται ρωσικοί επαγγελματικοί σύλλογοι από το Γιουρόπα Λιγκ και την Ευρωλίγκα, πληρώνοντας αμαρτίες άλλων; Σε ορισμένες περιπτώσεις η κατάσταση ξεφεύγει. Επικίνδυνα…

Είχα γράψει πρόσφατα για τον αδιανόητο αποκλεισμό των Ρώσων αθλητών από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο. Στον χώρο του τένις, όμως, κατεβήκαμε κι άλλο λέβελ. Μέχρι τώρα η παγκόσμια ομοσπονδία του αθλήματος επιτρέπει στους Ρώσους να αγωνίζονται στις διάφορες διοργανώσεις, αρκεί να μην το κάνουν κάτω από τη σημαία της χώρας τους.

Η λύση αυτή φαίνεται πως δεν ικανοποιεί τον Βρετανό υπουργό Αθλητισμού Νάιτζελ Χάντλστοουν (φωτο), ο οποίος δήλωσε επανειλημμένως πως όποιος Ρώσος επιθυμεί να συμμετάσχει στο επερχόμενο Γουίμπλεντον θα πρέπει πρώτα να αποδείξει πως δεν στηρίζει το καθεστώς Πούτιν. Ναι, φίλοι μου, καλά ακούσατε. Δήλωση μετάνοιας. Πώς ήταν εκείνες στις οποίες υποχρεούνταν οι κομμουνιστές στον δικό μας Εμφύλιο ή τα πιστοποιητικά φρονημάτων τής εδώ χούντας; Κάτι τέτοιο. Πρακτικές οι οποίες εθεωρούντο (και ήταν!) αντιδημοκρατικές πριν από πενήντα και εβδομήντα χρόνια ακόμα και για τα δεδομένα της Ψωροκώσταινας, είναι πλέον mainstream στον χώρο του διεθνούς αθλητισμού.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Ίσως στο Αυστραλιανό Όπεν να υποχρεώσουν τον Μεντβέντεφ να κοπανάει το μπαλάκι φορώντας ευδιάκριτη πινακίδα που να γράφει «ΕΙΜΑΙ ΠΟΥΤΙΝΙΚΟΣ ΤΕΝΤΙΜΠΟΫΣ». Ίσως στο επόμενο ATP Masters ο Αντρέι Ρούμπλεφ να αναγκαστεί να αλλάξει το όνομά του σε «Δολάρεφ». Το θέμα είναι πως πριν από σαράντα δύο χρόνια το μποϊκοτάζ της Δύσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (εξαιτίας της εξίσου απαράδεκτης εισβολής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν) είχε καταδικαστεί μετά βδελυγμίας με το -ορθότατο- επιχείρημα πως στον αθλητισμό δεν χωρά η πολιτική. Σήμερα, δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο.