Μισήστε, κάνει καλό στην απραξία...

Στο σημερινό άρθρο δεν θα βρείτε αναφορές στο Γιούρο και στο Ρολάν Γκαρός. Προτίμησα να ασχοληθώ με πέντε περιστατικά της τελευταίας εβδομάδας που συνδέονται με την ανθρωποφαγία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και το ταξικό μίσος. Ναι, υπάρχει τέτοιο μίσος και δεν είναι πια ένα απλό σύνθημα γραμμένο με μαύρη μπογιά σε κάποιον τοίχο. Μαζί με αυτό και η παθητική στάση ενός λαού που αρέσκεται στο να είναι πρώτη μούρη στα «δικαστήρια του κυβερνοχώρου» και στις κάμερες, αλλά μένει αμέτοχος όταν πρέπει να ορθώσει ανάστημα, να βγάλει αντίδραση, να δείξει ανωτερότητα. Έχουμε και λέμε:

H είδηση για τη σεξουαλική παρενόχληση έξι Πακιστανών εναντίον μιας νεαρής κοπέλας σε παραλία της Αττικής εξόργισε τους πάντες και πιο πολύ το… τηλεδικαστήριο του διαδικτύου. Το τρομερό όμως με το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι μόνον η αλητεία των αποβρασμάτων. Είναι η αδράνεια και η αδιαφορία όσων πήραν «μυρωδιά» την επίθεση, αλλά δεν διανοήθηκαν στιγμή να αφήσουν την ξαπλώστρα με τον φραπέ τους, ούτε το τραπέζι με το ουζάκι, διότι ως γνωστόν «πού να μπλέκεις τώρα με δαύτους, αδερφέ». Αμέριμνοι όλοι. Έτσι κατάντησε η ελληνική κοινωνία. Να μη χαλάει τη ζαχαρένια της αν πιστεύει ότι δεν κινδυνεύουν τα δικά της… οπίσθια. Όλοι θα δικάσουν, θα καταδικάσουν, αλλά σχεδόν πάντα πίσω από το ματάκι της πόρτας και την ασφάλεια του σπιτιού ή την άνεση του απέναντι καφενείου, όπου και θα αναλυθούν εκτεταμένα η «ετυμηγορία» και ο δήθεν ηρωισμός. Η γειτονιά και η πολυκατοικία είναι η μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε. Όλοι το γνωρίζουν, ελάχιστοι το δείχνουν…

Σχετικά με το… σίριαλ Θέμη Αδαμαντίδη τι να πούμε; Ανέκδοτο με το οποίο δεν γελάει κανείς πλέον. O Αδαμαντίδης είναι αυτός που ξέρουμε και δεν πρόκειται να αλλάξει τώρα επειδή κάτι δεν αρέσει σε ορισμένους. Ούτε χρωστάει εξηγήσεις στον καθένα από εμάς για το πού θα «τρώει» τα λεφτά του και με τι τρόπο. Σωστά είπε και ο ίδιος ο ερμηνευτής ότι ο κόσμος έχει σοβαρότερα προβλήματα από το να ασχολείται διαρκώς με τα δικά του πάθη. Οι… κανίβαλοι των ΜΜΕ καλό θα είναι να μη λειτουργούν με επιλεκτική «ευαισθησία», γιατί την ίδια τύχη με τον γνωστό τραγουδιστή στους ελέγχους της αστυνομίας έχουν κι άλλοι επώνυμοι ή μη, παρότι δεν μαθαίνουμε ποτέ τα ονόματά τους…

Η «Δήμητρα της Λέσβου», κατά κόσμον Δημήτρης Καλογιάννης, έφυγε κυνηγημένος από το νησί του για να γλιτώσει τη βία, τον τραμπουκισμό και τον χλευασμό μιας τοπικής κοινωνίας γεμάτης συμπλέγματα και τριτοκοσμική νοοτροπία. Το χωριό αρνήθηκε να τον αποδεχτεί λόγω της διαφορετικότητάς του. Τώρα που βρέθηκε στα αζήτητα ενός νεκροτομείου, θύμα ασυνείδητου οδηγού, και αναγνωρίστηκε από τον αδερφό του -όσο ήταν εν ζωή δεν ήθελε να τον ξέρει- κάποιοι θα πάνε ακόμα και στην κηδεία του, έτσι για να ψιθυρίσουν υποκριτικά κάνα δυο καλές κουβέντες. Μια ψυχή στα αζήτητα, σε όλη της τη ζωή. Πόσα τέτοια περιστατικά δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας…

Για τον νταή του Αγρινίου, που πυροβόλησε και τραυμάτισε με καραμπίνα πιτσιρικά γιατί είχε ο άμοιρος τη φαεινή ιδέα να παίζει έξω από το σπίτι του δράστη, αλλά και για τα δίποδα με μορφή ανθρώπου, που χτύπησαν αλύπητα και λήστεψαν 100χρονη, είναι δουλειά της δικαιοσύνης να πράξει το αυτονόητο. Άκουσα πολλούς να μην το ασπάζονται. Προσοχή όμως. Η απόσταση ανάμεσα στην επιείκεια, με πρόσχημα την αποσυμφόρηση των φυλακών, από την αυτοδικία είναι ένα τσιγάρο δρόμος…