Υποκείμενα νοσήματα

Στην Κατοχή ήταν η πείνα που εξολόθρευε τους ηλικιωμένους. Ευάλωτοι όπως ήταν απέναντι στον ύπουλο εχθρό, μη έχοντας τίποτα για να τραφούν, πέφτανε στο δρόμο και δεν ξανασηκώνονταν. Σωριάζονταν καθημερινά τα πτώματα, έτρεχε και δεν έφτανε το κάρο του δήμου.

Στην εποχή μας είναι ο κορονοϊός, που τρυπώνει στα γηροκομεία αλλά και στα σπίτια, όπου έχουν βρει απάγκιο οι απόμαχοι και παίρνει αβέρτα ζωές. Δυο στη Θεσσαλονίκη, τρεις στην Αθήνα, μια στη Μυτιλήνη, μικρή σημασία έχει το από πού...

Η διαφορά με το τότε είναι ότι τώρα έχουμε ενημέρωση. Ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποιος πεθαίνει, που και κυρίως γιατί. Οι ανακοινώσεις, που εκδίδουν οι αρμόδιες αρχές, φροντίζουν να το καταστήσουν σαφές. «Ο νεκρός έπασχε από υποκείμενο νόσημα…»

Έτσι όπως διατυπώνεται, θαρρείς και είναι μια κατηγόρια, μια μεταθανάτια ρετσινιά για εκείνον που το κουβαλά, μια στάμπα στο διαβατήριο για τον άλλο κόσμο. Λες κι έφταιγε αυτός που έπασχε από μια χρόνια νόσο, που του κουρέλιασε το ανοσοποιητικό του σύστημα και τον έκανε εύκολη λεία για τον κορονοϊό.

Όσον αφορά στους άλλους, τι πάει να πει «υποκείμενο νόσημα», λίγοι γνωρίζουν. Στα αυτιά των πολλών αυτό ακούγεται ως μια εύλογη αιτία θανάτου. Σου λέει, εντάξει, ο άνθρωπος ήταν άρρωστος. Ξεφυσούν μάλιστα με ανακούφιση που αυτοί είναι υγιείς και άρα δεν κινδυνεύουν...

Κούνια που τους κούναγε… Μια έρευνα ('Αντριου Κλαρκ της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου), που έγινε σε 188 χώρες, υπολόγισε ότι το ποσοστό του πληθυσμού που έχει χρόνια προβλήματα υγείας, ποικίλει από σχεδόν 5% στις ηλικίες έως 20 ετών μέχρι 66% (δύο στους τρεις) στις ηλικίες άνω των 70 ετών.

Μάλιστα στον εργαζόμενο πληθυσμό (15 έως 64 ετών) το ποσοστό με ένα τουλάχιστον υποκείμενο νόσημα φτάνει το 23%. Πάσχει δηλαδή, σχεδόν ο ένας στους τέσσερις. Το νούμερο είναι πολύ μεγάλο για να αγνοηθεί ακόμη και από τον γνωστό για τον ωχαδερφισμό του Νεοέλληνα...