Joker: Μια ταινία-σταθμός που αξίζει να την δεις, με έναν συγκλονιστικό Χοακίν Φίνιξ!

Πραγματικά, τι να πρωτογράψεις για αυτή την ταινία. Τόσα νοήματα και τόσοι συμβολισμοί που σου είναι δύσκολο να τα μεταφέρεις στο χαρτί / ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσο δύσκολη είναι και στην πραγματικότητα αυτή η ταινία. Ένας κακός από τη μυθοπλασία των κόμικς, με τους περισσότερους φανς, ο Τζόκερ κατορθώνει να γίνει …καλός και να αποθεωθεί ακόμη κι απ΄ όσους δεν τον συμπαθούσαν. Να ευθύνεται άραγε το παίξιμο του Χοακίν Φίνιξ ή κάτι παραπάνω; Μήπως τα απωθημένα μας, οι ανεκπλήρωτοι στόχοι μας, οι σκοτεινές φαντασιώσεις ή η αντιπάθεια στους «δυνατούς» αυτού του κόσμου, αποτυπώθηκαν μέσω της φιγούρας του Τζόκερ;

Οι πιο συντηρητικοί ξεσηκώθηκαν για την ταινία και ειδικά στις ΗΠΑ οι αντιδράσεις ήταν πολλές, θεωρώντας πως στέλνει μηνύματα επανάστασης. Η αμερικάνικη κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να στείλει αστυνομία και στρατό έξω από τις μεγαλύτερες αίθουσες, για να αποτραπούν τυχόν εξεγέρσεις!

Υποκινεί τελικά τη βία ο Τζόκερ; Εν μέρει ναι. Ένας λούζερ κλόουν, άρρωστος ψυχικά και «σκουπίδι» της κοινωνίας, μετατρέπεται σε ένα σύμβολο όλων των φτωχών, αδυνάτων και κατατρεγμένων του πλανήτη. Μέσω φόνων που απέκτησαν συμβολική χροιά, κατόρθωσε -άθελά του αρχικά- να γίνει ο ηγέτης μιας κοινωνικής (βίαιης) επανάστασης στην παρηκμασμένη Γκόθαμ Σίτι.

Επειδή όμως θα μπλέξουμε με πράγματα που θέλουν ώρες συζήτησης (όπως αν η βία είναι απαραίτητη τελικά για να αλλάξει ένα σύστημα ή αν το μπούλινγκ, η περιθωριοποίηση και η μοναξιά πρέπει να σε οδηγούν στα άκρα) ας προσπαθήσουμε να περιοριστούμε στο κινηματογραφικό κομμάτι. Ο Χοακίν Φίνιξ είναι πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Στην ερμηνεία της ζωής του, όπου υποχρεώθηκε να χάσει πολλά κιλά, και να μεταφέρει στο πανί την τρέλα του Τζόκερ, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ, θυμίζοντας έναν σύγχρονο Τσάρλι Τσάπλιν.

Λένε πως όποιος παίζει τον Τζόκερ, τρελαίνεται και στην πραγματικότητα μετά, ήδη ακούγονται διάφορα και για τον Φίνιξ (εκτός αν είναι στο hype της ταινίας). Αγαπημένοι και οι Τζακ Νίκολσον, Χιθ Λέτζερ, όμως ο Χοακίν μεταφέρει σε άλλη διάσταση την παράνοια του Τζόκερ. Το παρανοϊκό γέλιο του έγινε ήδη all time classic και θα μας …στοιχειώνει για αρκετό καιρό. Φυσικά το Όσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου είναι καπαρωμένο από τώρα. Τέτοιες ερμηνείες μόνο μια φορά γίνονται. Και δεν είμαστε υπερβολικοί.

Ασχέτως αν συμφωνείτε ή όχι με τα μηνύματα της ταινίας, αξίζει πραγματικά να τη δείτε. Όσοι τουλάχιστον ακόμη δεν την έχετε δει, αφού έχει σπάσει ήδη τα ταμεία παγκοσμίως και καταρρίψει ουκ ολίγα ρεκόρ.

Η σκηνή που κατεβαίνει χορεύοντας τα σκαλιά ο Τζόκερ, είναι πραγματικά ΕΠΟΣ. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της προβολής, ίσως είναι τελικά μια αναγνώριση των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας και θέλουν λίγη προσοχή. Όχι για λόγους εγωιστικούς, απλά για να νιώσουν ότι υπάρχουν και αυτοί.

ΥΓ. Πολύ θα θέλαμε μια συνέχεια της ταινίας, όπου θα εμφανίζεται και ο Μπάτμαν, για να έχουμε το εξής παράδοξο και πρώτη ίσως φορά στα χρονικά, ο κόσμος να είναι με τον «κακό» και όχι με τον «καλό»!