To Πράσινο Βιβλίο: Πώς οι προσωπικές σχέσεις διαλύουν τα στερεότυπα

Δεν ήταν εύκολο να είσαι μαύρος στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του '60. Με τις πληγές της δουλείας και της εκμετάλλευσης μιας ολόκληρης φυλής ακόμα νωπές και τις αντιλήψεις των ανθρώπων για τους διαχωρισμούς λευκών και μαύρων να παραμένουν εξωφρενικά και απελπιστικά οπισθοδρομικές καταλαβαίνει κανείς εύκολα το γιατί.

Σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον εκτυλίσσεται η αληθινή ιστορία της ταινίας το «Το Πράσινο Βιβλίο», όπου το 1962 ένας Ιταλοαμερικανός μπράβος αναλαμβάνει χρέη σοφέρ ενός διάσημου Αφροαμερικανού πιανίστα, ο οποίος περιοδεύει στον αμερικανικό Νότο. Οι δυο τους, μέσα από ταξίδι και τις αντιξoότητες που συναντούν, δένονται και δημιουργούν μια αναπάντεχα δυνατή φιλία.

Ο Βίγκο Μόρτενσεν ερμηνεύει με μαεστρία τον αδαή, χοντροκομμένο, αλλά και... καταφερτζή Τόνι Λιπ, ενός αρχετυπικού Ιταλοαμερικανού οικογενειάρχη από το Μπρονξ, καλόκαρδου αλλά με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και φυσικά πλήρη άγνοια σε ζητήματα φυλής. Ο βραβευμένος με όσκαρ Μαχερσάλα Αλί υποδύεται την βασανισμένη ιδιοφυΐα, Ντον Σέλμπι, έναν μαύρο πιανίστα που υψηλού μορφωτικού επίπεδου που περιφρονείται, παρά την φήμη του, τόσο από τους λευκούς όσο και από τους μαύρους.

Τα στοιχεία που καθιστούν την ταινία του Πίτερ Φαρέλι ξεχωριστή από άλλες αντιρατσιστικές δραμεντί με παρόμοια πλοκή, είναι η εξαιρετική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, η μετρημένη και επιτυχημένη χρήση του κωμικού στοιχείου, αλλά και η πρωτότυπη διαχείριση των κλισέ του είδους με ομολογουμένως εντυπωσιακή δεξιοτεχνία.

Ο πυρήνας, πάντως, αυτής της κινηματογραφικής εμπειρίας βρίσκεται στο ηθικό της δίδαγμα, το οποίο παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα: Η αγάπη, η φιλία οι προσωπικές σχέσεις είναι αυτές που διαλύουν τα στερεότυπα και εξανεμίζουν τον ρατσισμό, διότι πολύ απλά πατάσσουν την όποια άγνοια έχουμε για τους «άλλους»...