«Poor Things»: Το πικ της κινηματογραφικής καριέρας του Γιώργου Λάνθιμου!

Το κινηματογραφικό σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου δεν είναι για όλους. Άλλοι το λατρεύουν, άλλοι το μισούν. Εκείνο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς της γενιάς του. Και με τη νέα του ταινία, το «Poor Things», ο Έλληνας σκηνοθέτης φτάνει στη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του, κλείνοντας το μάτι στα Όσκαρ.

Οι ταινίες του Λάνθιμου είναι δύσκολες. Όσοι θυμούνται τον «Κυνόδοντα», το ξέρουν καλά. Ταινία με την ταινία ωστόσο, ανοίγεται σε ένα μεγαλύτερο κοινό, με το «Poor Things» να αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Χωρίς όμως να χάνει το γνώριμό του ύφος. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με ταινία του Λάνθιμου.

Το «Poor Things» έκανε πρεμιέρα στα μέρη μας χθες (26/12) και σχεδόν όλες οι αίθουσες γέμισαν. Ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από την ταινία, οδήγησε τον κόσμο στους κινηματογράφους, ακόμη κι όσους δεν λατρεύουν τον Έλληνα σκηνοθέτη.

Το είδαμε κι εμείς, αποκομίζοντας την αίσθηση ότι άρεσε στο κοινό. Για τους κριτικούς, είναι γνωστά τα διθυραμβικά τους σχόλια. Χωρίς να είμαστε φαν του Λάνθιμου, θεωρούμε ότι είναι μια καλή ταινία. Έστω και ακραία σε κάποια σημεία και τολμηρή. Σε κάποιο είδος δεν μπορούμε να την εντάξουμε. Εμπεριέχει όλα τα στοιχεία. Γέλιο και κλάμα μαζί. Αγωνία και διασκέδαση.

Η υπόθεση της ταινίας είναι μια σύγχρονη version του Φράνκενσταϊν. Ένας τρελο-επιστήμονας (εκπληκτικός ο Γουίλεμ Νταφόε) επαναφέρει στη ζωή μια νεκρή νεαρή γυναίκα, βάζοντας στο κρανίο της το μυαλό του αγέννητου μωρού της. Η Μπέλλα Μπάξτερ (φανταστική η μούσα του Λάνθιμου, Έμα Στόουν), με νοητική υστέρηση στην αρχή, προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο και ξεκινάει ένα ταξίδι ενηλικίωσης, τελείως διαφορετικό απ’ όσα ξέραμε ως τώρα.

Τα μηνύματα που περνάει η ταινία, είναι πολλά. Και μεταφράζονται όπως θέλει ο καθένας. Από το νόημα της ίδιας της ζωής, της χαράς των απλών απολαύσεων, της ανισότητας των φύλων, των ταξικών διαφορών, της γυναικείας χειραφέτησης. Και κυρίως της ανακάλυψης του εαυτού μας.

Κι όλα αυτά μέσα από τον φακό του Λάνθιμου, με ένα εξαιρετικό καστ, ένα δυνατό σενάριο του Τόνι ΜακΝαμάρα (βασισμένο στο βιβλίο του Άλασντερ Γκρέι), εκπληκτική φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια βγαλμένα από άλλη εποχή, άψογο μοντάζ και μουσική επιβλητική.

Το «Poor Things» ήδη χαρακτηρίζεται ως μια ταινία-σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, ένας σύγχρονος «Πολίτης Κέιν». Και μένει να δούμε, ποιο είναι το ταβάνι του Λάνθιμου!