The Fabelmans - Η προσωπική εξομολόγηση του Steven Spielberg

Δύο ταινίες έχει γράψει ο Steven Spielberg στην πολυετή καριέρα του. Το “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου” και, τώρα, 45 χρόνια μετά, το “The Fabelmans”. Η συμμετοχή του στο σενάριο, γενικότερα, δεν είναι ένα συχνό φαινόμενο. Τώρα, ήρθε το «The Fabelmans».

Αποτυπώνει τον νεαρό εαυτό του ευάλωτο, συχνά αδύναμο και τρομαγμένο, στην μέση πολλών ισχυρών αντίθετων δυνάμεων, πασχίζοντας να βγάλει μια άκρη. Δεν είναι δηλαδή μια ταινία βουτηγμένη στη χρυσόσκονη για την ανέλιξη ενός παιδιού-θαύματος στην καλλιτεχνική δόξα, ούτε μοιάζει με προσωπικό αυτό-συγχαρητήριο “πατ-πατ” στην πλάτη. Είναι πάνω απ’ όλα ένα οικογενειακό δράμα, συχνά ωμών συναισθηματικών σκηνών, μέσα από οποίο ζυμώνεται με ένταση αλλά και τρυφερότητα το πορτραίτο μιας ενηλικίωσης.

Eίναι προσωπική ταινία για τον Spielberg, αλλά δεν είναι “καρφωμένη” πάνω του. Όσο είναι γι΄ αυτόν, άλλο τόσο είναι για τους γονείς του. Ο τρόπος που αποτυπώνει τους δύο γονείς του ο Spielberg είναι ταυτόχρονα ειλικρινής απέναντι στα στραβοπατήματά τους όσο και ευαίσθητος και συμπονετικός.

Το The Fabelmans είναι μια καλή ταινία. Είναι ένα καλοπαιγμένο και, φυσικά, καλοκατασκευασμένο έργο. Η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με την φωτογραφία του Kaminski κάνουν κάθε σκηνή ενδιαφέρουσα, ενώ και θεματικά είναι ιδιαίτερα πυκνό. Είναι ένα στιβαρό, σε σημεία φλύαρο, οικογενειακό δράμα αλλά και ένα έργο για την τέχνη ως λυτρωτικό μέσο επικοινωνίας και αλήθειας.