Ρύπανση και ψυχορρύπανση
Γιορτάζουμε λέει σήμερα και κάθε 5η Ιουνίου την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος...
Αλήθεια, τι πράγμα γιορτάζουμε; Το ότι έχουμε μετατρέψει το οικουμενικό μας σπίτι σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, της τόσο άχρηστα αναλώσιμης ζωής μας; Το ότι μολύναμε τη Γη μας, διασπείροντας σε κάθε της γωνιά όλες τις μεταδοτικές αρρώστιες που φτιάχτηκαν στο εργαστήριο του ανθρώπινου νου; Τον ιό της απληστίας, τον ιό της ανισότητας, τον ιό της αδικίας, τον ιό του ατομικισμού, τον ιό του ναρκισσισμού, τον ιό της αλαζονείας, τον ιό της αδυσώπητης βλακείας εντέλει…
«Αν το κλίμα ήταν τράπεζα θα το είχατε ήδη σώσει», είχε πει ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβεζ, στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης το 2009, έχοντας μάλλον στο μυαλό του την ινδιάνικη προφητεία: «Μόνο όταν θα έχετε κόψει και το τελευταίο δέντρο. Μόνο όταν θα έχετε δηλητηριάσει και το τελευταίο ποτάμι. Μόνο όταν θα έχετε ψαρέψει και το τελευταίο ψάρι. Μόνο τότε θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται».
Ολυμπιακός: Ψάχνοντας το εύκολο γκολ...
Μέχρι τότε η ατμοσφαιρική ρύπανση θα προκαλεί πολύ περισσότερους θανάτους, ακόμα και από πανδημίες όπως αυτή του Covid 19, του ιού που πλήττει κατ’ εξοχήν το αναπνευστικό μας σύστημα, όπως ακριβώς οι δικές μας πυρκαγιές –δεν πάει πολύς καιρός από τις πρωτοφανείς φωτιές στον Αμαζόνιο – πλήττουν ανεπανόρθωτα τα πνευμόνια του πλανήτη, δυσχεραίνοντας όλο και περισσότερο την αναπνοή του.
«I can’t breathe» («δεν μπορώ να αναπνεύσω») φωνάζει και η Γη, αλλά ποιος την ακούει;
Διάβασα τις προάλλες ένα εξαιρετικό άρθρο του καθηγητή ψυχιατρικής κ.Νικηφόρου Αγγελόπουλου με τον ιδιαίτερα εύστοχο τίτλο «Μόλυνση της ψυχόσφαιρας: Ψυχορρύπανση».
Ε, λοιπόν μαζί με την ανεξέλεγκτη ατμοσφαιρική ρύπανση υπάρχει και ανεξέλεγκτη ψυχορρύπανση. Ο θάνατος δεν έρχεται απέξω, από μέσα έρχεται.
Επειδή εμείς τον εκπνέουμε, εμείς αναγκαζόμαστε και να τον εισπνεύσουμε.
Κι όσο θα συνεχίζεται αυτό, όσες παγκόσμιες μέρες κι αν θεσμοθετούμε θέλοντας να τιμήσουμε το περιβάλλον, την φύση δηλαδή, θα συμβαίνουν, μπροστά στα μάτια μας, τόσο αποτρόπαια εγκλήματα σαν αυτό του Τζορτζ Φλόιντ που θα μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για την ανθρώπινη φύση. Αυτή που νομίζει ότι μπορεί να εξοντώνει τα πάντα και τους πάντες γύρω της, παραμένοντας αλώβητη.
Αυτή που ακόμη δεν κατάλαβε την πιο απλή εξίσωση: Καταστρέφοντας καταστρέφεσαι.
