«Τζιοβάνι μέχρι να πεθάνω, τρεμόπαιζε η καρδιά μου όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός»

«Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά» είχε πει δύο αιώνες πριν ο Ρώσος θεατρικός συγγραφέας Άντον Τσέχωφ. Λες και μιλούσε για τον Γιώργο Γεροντιδάκη, τον «Μελέτη» από τη σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες», τον «κακό» και συνάμα «τραγικό ήρωα» του σίριαλ, που καθηλώνει καθημερινά εκατομμύρια κόσμο! Παθιασμένος με τη δουλειά του ο 32χρονος Χανιώτης ηθοποιός (μεγάλωσε στη Γλυφάδα), αλλά και με τον Ολυμπιακό. Έχει «γράψει» χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι, στον κινηματογράφο και στα τηλεοπτικά πλατό. Είναι 22 χρόνια στη δουλειά! Έχει παίξει με επιτυχία έργα των Σαίξπηρ, Κάρολου Ντίκενς, Όσκαρ Ουάιλντ και κορυφαίων Ελλήνων συγγραφέων. Άφησε το στίγμα του σε περιοδείες στην Ελλάδα, όχι μόνο στα θέατρα της πρωτεύουσας δηλαδή. Στο Αγρίνιο είναι ερωτευμένοι μαζί του με τις ερμηνείες του σε παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ της πόλης. Οι τηλεοπτικές του δουλειές προσεκτικά επιλεγμένες και απόλυτα επιτυχημένες! Έχει παίξει επίσης μπόλικο κινηματογράφο. Πιστεύατε ότι είχε κάποιον μπάρμπα στην Κορώνη και εμφανίστηκε στο Διαφάνι, το χωριό των «Άγριων Μελισσών»; Διαβάστε τη συνέντευξή του στο «ΦΩΣ» και θα καταλάβετε ότι ο «Μελέτης» μόνο κακό παιδί δεν είναι. Απλώς είναι «άρρωστος» με τη δουλειά του και τον Ολυμπιακό! Απολαύστε τον…

Από μικρός στον χώρο! Έπαιξες για πρώτη φορά στην ηλικία που είχε παίξει ο Μακόλεϊ Κάλκιν στο «Home Alone» στις ΗΠΑ!

Αν το συσχετίσουμε με κάτι στις ΗΠΑ, είμαι ένα παιδί που ξεκίνησε κάπως έτσι. Είχα παίξει στο «Peppermint» το 2000. Τότε είχε πάρει 12 κρατικά βραβεία. Το γύρισμα είχε γίνει το καλοκαίρι του 1999 στα 11 μου.

Πώς ξεκίνησες στο δημοτικό δηλαδή;

Ειλικρινά δεν έχω σκεφτεί πώς έγινε. Οδηγήθηκαν κάπως τα πράγματα προς τα εκεί. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα στη ζωή τα επιλέγεις και άλλα σε επιλέγουν. Αυτό θεωρώ ότι με επέλεξε κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι εδώ που βρίσκομαι. Δεν είμαι το παιδί-θαύμα. Έχει να κάνει κυρίως με τη δουλειά που ρίχνεις και καταθέτεις ό,τι έχει η ψυχούλα σου.

Οι γονείς σου δεν σε εμπόδισαν πάντως.

Δεν είχαν οι γονείς μου κάποια σχέση με τον χώρο. Το μοναδικό που θα μπορούσες να πεις ότι είχε σχέση ήταν ότι είχαν μαγαζί με παιδικά ρούχα και έφτιαχναν βιτρίνες. Τους άρεσε πολύ η δημιουργία. Το καλλιτεχνικό στοιχείο εννοώ που έχει η δουλειά των ανθρώπων που έχουν τέτοιου είδους μαγαζιά.

Από τα 10-11 σου, όμως, έδειχνες ότι σου αρέσει το θέατρο.

Γι’ αυτό το κάνω, άλλωστε, 22 χρόνια. Αν στα 18 σου δεν σου αρέσει, τότε σταματάς. Εμένα μου άρεσε, με γεμίζει και προχωράω. Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ πώς άρχισε όλο αυτό, πώς εξελίχθηκε ή πώς... δεν πήγε. Είναι σαν τη ζωή. Περνούν τα χρόνια, κάνεις κάποιους υπολογισμούς για το τι έχεις κάνει και τι δεν έχεις πετύχει και συνεχίζεις.

Πολλά παιδιά, όμως, που ξεκίνησαν από πολύ μικρά την υποκριτική, χάθηκαν στην πορεία.

Σαφώς... Αυτά είναι στοιχήματα για τους άλλους και όχι για εμένα. Επειδή έχω παίξει και μπάλα, θα σου πως το εξής: προφανώς κάθε παιδί όταν είναι σε μικρή ηλικία και κλοτσάει την μπάλα καλύτερα από τους άλλους δεν σημαίνει ότι στα 18 του θα εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος, έχοντας την ανάμνηση ενός ωραίου γκολ όταν ήταν στο δημοτικό. Δεν έχει καμία σχέση αυτό.

Και φαντάζομαι δεν είχες και τον πατέρα σου να πηγαίνει στους διάφορους «προπονητές» του θεάτρου και να τους λέει «γιατί δεν βάζεις τον γιο μου». Κάτι που το βλέπουμε στο ποδόσφαιρο.

Σε εμένα δεν συνέβη ποτέ, γιατί δεν άφησα τους γονείς μου να το κάνουν αυτό. Δεν μου άρεσε και δεν μου αρέσει. Ό,τι κάνω, το κάνω με την αξία μου. Υπήρχαν, όμως, γονείς που το έκαναν αυτό που λες και γι’ αυτό τα παιδιά τους, ενώ είχαν ταλέντο, δεν αγάπησαν τον χώρο και εντέλει δεν τον ακολούθησαν. Είναι περίεργος ο τρόπος που ένας ενήλικας ενεργεί πάνω σε ένα παιδί που ξεκινάει να κάνει κάτι που -για να μην κρυβόμαστε- δεν ξέρει καν τι είναι αυτό στην αρχή. Ακόμη και να το αντιλαμβάνεται ένα παιδί, δεν μπορεί να το περιγράψει με λόγια. Απλώς γουστάρει και ασχολείται. Εγώ έτσι το αντιλαμβανόμουν και αυτό έλεγα.

Στα πρώτα βήματά σου, όμως, οι δουλειές που επέλεγες δεν ήταν δουλειές για να βγάλεις πολλά λεφτά. Επέλεγες καλές δουλειές, ασχέτως αν δεν είχαν τα καλά χρήματα που μπορεί να έβρισκες κάπου αλλού.

Επειδή η ζωή και η δουλειά μας τρέχουν πολύ, δεν αντιλαμβάνεσαι τις επιλογές που έχεις κάνει. Εγώ ξεκίνησα με μία επιτυχία στον κινηματογράφο και συνέχισα 12 χρόνια τηλεόραση σε γνωστές σειρές. Θα μπορούσα να κυνηγάω ρόλους που θα προσέφεραν την ευχέρεια της καλής επιβίωσης. Κακά τα ψέματα, η τηλεόραση έχει καλά χρήματα. Όχι στην εποχή μας βέβαια, αλλά είχε την εποχή που είχα ξεκινήσει. Στον δρόμο μου, όμως, βρέθηκαν άνθρωποι που με έκαναν να σκεφτώ διαφορετικά. Πάλι στην τηλεόραση κατέληξα βέβαια, αλλά είχα όμως σωστά τοποθετημένα τα πράγματα στο κεφάλι μου ως προς τη δουλειά. Δεν έκανα, όμως, κάτι το εξωπραγματικό. Πιστεύω και ο τρόπος που σκεφτόμουν για τη δουλειά μού έφερνε τις συγκεκριμένες επιλογές. Υπήρχαν και άνθρωποι που εκτίμησαν παραπάνω απ’ ό,τι εγώ εκτιμώ τον εαυτό μου. Το μόνο που έκανα ήταν να τους ακολουθήσω και να δω τι πιστεύουν. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ευκαιριακά πράγματα. Ένα σίριαλ μπορεί να σε κάνει αναγνωρίσιμο, αλλά αν δεν έχεις κάνει νωρίτερα προπόνηση, ό,τι και να κάνεις στον αγώνα, θα το κάνεις μια ή δυο φορές καλά, άντε το πολύ μια σεζόν. Μετά όμως; Πάντα θα ξέρεις μπάλα, το θέμα είναι αν θα παίξεις μπάλα ή θα μάθεις ποδόσφαιρο.

Φαντάζομαι και η Ακρίτα είναι στους ανθρώπους που αναφέρεσαι.

Σίγουρα. Τηλεοπτικά μπορώ να ξεχωρίσω ανθρώπους που είναι σταθμοί. Όλους τους σέβομαι και όλους τους εκτιμώ, γιατί με έχουν βοηθήσει. Αλλά σίγουρα η Έλενα Ακρίτα και ο Γιώργος Κυρίτσης ήταν οι άνθρωποι που με πήραν πρώτη φορά και μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω σε δύο σίριάλ τους και σε ένα τρίτο μέσω του Γιώργου όταν άνοιξε το Open. Με εμπιστεύονται και τους εκτιμώ ιδιαίτερα. Τους θεωρώ οικογένειά μου σε αυτό το κομμάτι. Θεατρικά σίγουρα ο καθηγητής, τον οποίο γνώρισα μέσω της σχολής μου, έγινε σκηνοθέτης μου και πλέον είναι φίλος μου μετά από τόσα χρόνια που κάνουμε παραστάσεις. Εκείνος είναι ο υπεύθυνος για τον τρόπο σκέψης μου, τουλάχιστον σε θεατρικό επίπεδο και σε επίπεδο δουλειάς ως ενηλίκου. Ο Νίκος Καραγέωργος.

Ποια σχολή είχες βγάλει;

Την Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος του αξέχαστου Βασίλη Διαμαντόπουλου.

Έχεις περάσει περιόδους όπου ζορίστηκες οικονομικά;

Δεν το συζητάμε καν. Αυτό που έχω να πω είναι ότι από τότε που έγινα 18 ετών, αυτό που δίνουμε στις δουλειές μας, δεν το παίρνουμε πίσω ως προς τις οικονομικές απολαβές. Έχω περάσει πολύ δύσκολα. Υπάρχουν και άνθρωποι που ήταν χειρότερα από εμένα βέβαια. Η δική μας γενιά δεν περνάει ιδανικά σε οικονομικό επίπεδο. Υπάρχει ο κίνδυνος να φύγεις από τη δουλειά, γιατί δεν μπορείς να το αντέξεις αυτό. Εγώ αποφάσισα να μείνω, να αντέξω με ό,τι μπορώ και το έκανα.

Είχες φτάσει σε σημείο να σκέφτεσαι να τα παρατήσεις;

Όχι σε τέτοιο σημείο. Είμαι άνθρωπος που πάντα έχει στόχο στη ζωή του. Θέλω να πω ότι ο στόχος μου ήταν πολύ συγκεκριμένος. Εγώ θα κάνω αυτό, είτε καλά είτε κακά. Δεν με ενδιέφερε να βγάλω λεφτά. Αυτό που με ένοιαζε ήταν να μπορώ να έχω λεφτά για μία βόλτα, να κάνω κάποια πράγματα που θέλω στη ζωή μου. Τίποτα παραπάνω. Δεν με ενδιέφεραν τα εκατομμύρια. Ζούσα άνετα και πριν, δίχως πολλά λεφτά στην τσέπη. Εμένα με ωφέλησε όλο αυτό, γιατί δούλεψα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αν δούλευα βγάζοντας 4-5 χιλιάρικα τον μήνα. Σε ωθεί να γίνεις καλύτερος για να μπορέσεις να διεκδικήσεις κάτι.

«Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τον “Μελέτη” και τις “Άγριες Μέλισσες”»

Ξαφνιάστηκες όταν σου ήρθε η πρόταση από τις «Άγριες Μέλισσες»;

Όχι, καθόλου. Όταν κάνεις κάποια πράγματα και με έναν τρόπο, αυτά οδηγούν κάπου, δεν σε ξαφνιάζει η πρόταση ενός σίριαλ εποχής. Εγώ συμμετείχα σε πολλά εποχής, ειδικά στο θέατρο. Τα έργα εποχής είναι πάντα κλασικά. Τι εννοούμε κλασικά; Τα έργα που εμπεριέχουν μέσα ό,τι απασχολεί και την κοινωνία του 2021. Πίστεψέ με, πρώτη φορά δεν είχα κανένα άγχος σε καμία οντισιόν. Ήμουν βέβαιος.

Ο ρόλος του κακού, του «Μελέτη», ήταν λίγο κόντρα σε σχέση με τις προηγούμενες τηλεοπτικές δουλειές σου.

Όντως, είχα κάνει ρόλους σε μία πιο κωμική εκδοχή. Όταν, όμως, βάζεις σε έναν ρόλο τα δικά σου στοιχεία, τότε είναι σημαντικό. Το «κακό παιδί» που είναι ο «Μελέτης» μπορεί να γίνει και καλό παιδί, να γλυκάνει ή να μη γλυκάνει καθόλου. Άνθρωποι είναι οι «ήρωες». Μερικές φορές εμείς που ασχολούμαστε με τις τέχνες γενικώς νομίζουμε ότι με οτιδήποτε καταπιανόμαστε είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Αν ξεφύγουμε από αυτό, το μοναδικό που έχεις να κάνεις είναι να δεις πώς είναι και στην κοινωνία οι άνθρωποι. Εγώ, επειδή είμαι ο Γιώργος, δεν σημαίνει ότι αν φωνάξω θα είμαι πάντα φωνακλάς. Θα είμαι και καλός. Είμαστε άνθρωποι με ποικίλα χαρακτηριστικά. Οπότε δεν μπαίνεις σε έναν ρόλο που λες ότι, αφού υποδύομαι έναν «κακό», θα κάνω τον κλασικό «κακό». Δεν το αισθάνθηκα ποτέ έτσι. Ήταν μία πρόκληση ο συγκεκριμένος ρόλος. Εμένα με ενδιέφερε πρωτίστως να είμαι σε αυτήν τη δουλειά. Με έναν τρόπο ήξερα ότι έχω να δώσω πράγματα, αν κάνω τον συγκεκριμένο ρόλο.

Σε πήραν αποκλειστικά για αυτόν τον ρόλο δηλαδή.

Δεν ξέρω τι έγινε στο στάδιο προετοιμασίας. Εγώ σίγουρα μίλησα για αυτόν τον ρόλο, έκλεισα για αυτόν και τελείωσε εκεί.

Δεν έκανες οντισιόν για τον συγκεκριμένο ρόλο;

Το βίντεό μου το είχαν και θα μπορούσαν να το εντάξουν σε κάθε ρόλο του έργου. Σίγουρα σε προορίζουν για κάποια συγκεκριμένα πράγματα ανάλογα με το πώς μιλάς, το πώς φέρεσαι ή το παρουσιαστικό σου.

Δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ σε άλλον ρόλο.

Όχι, δεν είναι έτσι. Αν έκανα άλλον ρόλο, θα με φανταζόσουν μόνο στον «άλλον» ρόλο. Επειδή είμαι φανατικός τηλεθεατής της σειράς, με έχω φανταστεί σε όλους τους ρόλους. Κλέβω ωραία στοιχεία απ’ όλους. Σαφώς και έχω δει τον εαυτό μου σε όλους τους ρόλους, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Να παρατηρώ και να δω πώς θα έμπαινα εγώ σε αυτήν τη διαδικασία. Οι ρόλοι που έχουν μπόλικο ψωμί είναι οι δύσκολοι. Όχι απαραίτητα οι κακοί. Αυτοί που έχουν προβλήματα, που τους «τρώει» κάτι μέσα τους, που δεν το βγάζουν προς τα έξω.

Στη σειρά έμαθες μεγάλος σε ηλικία ότι η αδερφή του αφεντικού σου είναι η πραγματική σου μητέρα. Τον πατέρα σου τον γνωρίζεις αργότερα σαν παρ’ ολίγον πεθερό του ξαδέρφου σου. Η κοπέλα που αγαπούσες αποδείχθηκε ότι ήταν ξαδέρφη σου. Ήσουν ο άνθρωπος για τις «δύσκολες δουλειές» του αφεντικού σου, που αποδείχθηκε ότι ήταν θείος σου. Δύσκολα δεν τα συναντάς στην πραγματική ζωή;

Η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει και τη μυθοπλασία. Φαντάσου ότι αυτά έχουν γίνει σε πολλές οικογένειες. Αν ψάξεις στα χωριά τι γινόταν εκείνες τις εποχές, θα καταλάβεις. Εγώ με έναν τρόπο, λόγω ταξιδιών για τη δουλειά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, έχω συζητήσει με αρκετούς ανθρώπους παλαιάς κοπής και γενιάς που σου λένε ωραίες τέτοιες ιστορίες.

Κάποιοι μπορεί να σε έχουν ταυτίσει με τον ρόλο και να πουν ότι ο Γιώργος παίζει τόσο καλά τον ρόλο, επειδή είναι και εκείνος λίγο... κωλόπαιδο στην πραγματική του ζωή. Το λέω στην υπερβολή του βέβαια.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που λες.

Έχεις δεχτεί κάποια φραστική επίθεση, είτε στα σόσιαλ μίντια είτε στον δρόμο, λόγω του ρόλου;

Σε τέτοιον βαθμό όχι. Είμαστε στο 2021. Υπάρχουν το ίντερνετ και τα σόσιαλ μίντια, ώστε να μπορείς να καταλάβεις τι είναι ο καθένας. Ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς ποια είναι η δουλειά μας. Όταν είχαν βραβεύσει τον Αϊνστάιν, εκείνος που του έδωσε το βραβείο τού είχε πει ότι «πραγματικά σας θαυμάζουμε ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς είναι αυτό που μας έχετε δώσει». Κι ο Αϊνστάιν απάντησε «εγώ θαυμάζω τους ηθοποιούς που λένε μία λέξη και όλοι οι υπόλοιποι τη συμπληρώνουν». Η δουλειά μας είναι πολύ ανοιχτή. Δεν μαθαίνουμε απλώς τα λόγια και παίζουμε. Είναι μία ολόκληρη διαδικασία. Πρέπει να έρθει κάποιος σε ένα γύρισμα, να δει τη διαδικασία που απαιτείται. Είναι μία τέχνη, που όπως κάθε τέχνη έχει τη δυσκολία της. Σε εμένα, ίσως και λόγω παρουσιαστικού, δεν έχει τύχει να μου πει κάποιος στον δρόμο κάτι περίεργο (γέλια). Αντιλαμβάνονται ότι είναι ένας ρόλος. Και με έχουν δει επίσης σε άλλα πράγματα. Ακόμα και εκείνοι που δεν με ήξεραν, αντιλαμβάνονται ότι στη μεταξύ μας επαφή δεν έχω καμία σχέση με τον «Μελέτη». Είναι και ευχάριστο, όμως, υπό μία έννοια, γιατί βλέπεις και ότι ο κόσμος είναι παθιασμένος με τη σειρά και την αγαπάει. Είναι ευχάριστο το ότι θαυμάζουν τον τρόπο που υποδύεσαι κάτι, και δεν αναφέρομαι μόνο στον εαυτό μου αλλά σε όλους τους ηθοποιούς της σειράς.

Πάντως, υπό μία έννοια, αν κάποιος πιστεύει ότι είσαι «κωλόπαιδο» λόγω της σειράς, είναι ουσιαστικά και μία επιτυχία, γιατί υποδύεσαι εξαιρετικά τον ρόλο.

Σαφώς, σαφώς... Δεν με έχουν σταματήσει πάντως στον δρόμο για να μου ζητήσουν να δείρω κάποιον, επειδή αυτό κάνω στη σειρά (γέλια). Αν με σταματήσει κάποιος, το πολύ πολύ να το πει στην πλάκα. Μέχρι εκεί... Θα γελάσουμε και θα του πω κάτι περίεργο κι εγώ για να γελάσει και εκείνος. Αν κάποιος, όμως, έρχεται και μου λέει ότι συμπαθεί τον ρόλο μου, του απαντάω χιουμοριστικά «τρέξε σε κανέναν ψυχολόγο».

Καθημερινά το βλέπει κοντά 2 εκατομμύρια κόσμος και παραπάνω. Τεράστιο νούμερο.

Αυτό είναι το ρεκόρ, όντως... Και το είχαμε δει δέκα χρόνια πριν, στο «Νησί». Εγώ θεωρώ ότι είναι μία καλή δουλειά, όχι επειδή πάει τόσο καλά. Ήμουν και σε δουλειές που δεν πήγαν καλά και είχα πει ότι ήταν πολύ ωραίες. Απλώς το όμορφο του πράγματος είναι ότι βλέπουμε να παίζουν ηθοποιοί. Άνθρωποι που έχουν σπουδάσει και το αγαπούν. Όχι instagrammers ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους, αλλά δεν έχουν κάνει χιλιόμετρα στο θέατρο. Ακόμα και να παίξουν, δεν θα αντέξουν πολύ. Βγαίνουμε από μία περίοδο που ήταν της εικόνας και πάμε περισσότερο στην ουσία.

Και οι ηθοποιοί είστε, όμως, «ένας κι ένας»!

Ναι, αλλά δεν θέλω να ευλογούμε μόνο τα δικά μας γένια. Και στην «Αγγελική» στον Alpha βλέπεις εξαιρετικούς ηθοποιούς. Και στην ΕΡΤ έχει αξιοσημείωτα νούμερα για ΕΡΤ. Πιάνει 8-9%.

Νομίζω πάντως ότι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας σας είναι ότι όλοι οι ρόλοι είναι πρωταγωνιστικοί!

Ναι, γιατί οι σεναριογράφοι Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρος Καλκόβαλης έχουν αποφασίσει μάλλον ότι κανένας δεν είναι πρωταγωνιστής! Ο καθένας κοιτάζει τόσο πολύ τη δουλειά του και κάνει το καλύτερο, χωρίς να κερδίζει πόντους στην πλάτη του άλλου. Ο καθένας μας, που είναι από την αρχή ή που ήρθε και έφυγε μετά από καιρό ή που ήρθε για λίγο στη σειρά, δημιούργησε πολύ ωραίες εικόνες και αλληλεπιδράσεις με τους ρόλους. Κανένας από τους ρόλους που μπήκαν και μπορεί να έφυγαν δεν θα ξεχαστεί. Ο Κουρλαμπάς (σ.σ. έπαιξε τον ρόλο του «Κλεομένη» που είχε παντρευτεί τη γυναίκα που είχε ερωτευτεί ο «Μελέτης»), ο Ψαρράς (σ.σ. υποδυόταν τον σύζυγο της Παπαθωμά, της «Βιολέτας» που έχει το καφενείο), η Τσαλίκη που ήταν καθηγήτριά μου (σ.σ. έκανε τη μαντάμ σε καμπαρέ της Τρούμπας), άνθρωποι με πολλά χιλιόμετρα στον χώρο, αλλά με πολλή ουσία και με μεγάλη αγκαλιά σε εμάς τους καινούργιους για να κάνουμε μαζί ωραία πράγματα. Είναι δουλειά επί της ουσίας και όχι του φαίνεσθαι.

Το είχες καταλάβει από την αρχή ότι είχε τέτοια ανταπόκριση η σειρά;

Ναι. Ας το πάρουμε λίγο ποδοσφαιρικά. Όταν αφήνεις τον προπονητή σου να κάνει δουλειά και να επιλέξει μόνος του τους παίκτες, θα υπάρχει ένα πλάνο. Από εκεί και πέρα ο καθένας μας στις σκηνές του θα πρέπει να σολάρει, να κάνει κάτι το μη αναμενόμενο, το οποίο θα δώσει την επόμενη σκηνή.

Η πιο δύσκολη σκηνή σου ποια ήταν; Εκείνη που έσερνες τον «Κλεομένη» στα χώματα στην τελευταία του σκηνή στο σίριαλ;

Ήταν από τις πολύ σημαντικές σκηνές. Ήταν δύσκολη για άλλους λόγους, γιατί ήταν από τα τελευταία γυρίσματα του Κουρλαμπά που είναι εξαιρετικός συνάδελφος και φίλος μου. Δύσκολες σκηνές είναι και οι εγκεφαλικές, όταν χρειάζεται με ένα βλέμμα να δείξεις το συναίσθημα που θα το πάρει ο άλλος σπίτι του και θα πει «ωχ, γιατί σκέφτεται έτσι». Μιλάμε για θεατρικές σκηνές σε αυτό το έργο. Αν σου δώσω το σενάριο, θα δεις ότι είναι μικρές σκηνές, αλλά μεγαλώνουν ανάλογα με το συναίσθημα. Είναι περίεργο να βλέπεις θέατρο στην τηλεόραση. Με τη Δανδουλάκη ήταν πολύ δύσκολες. Εξίσου δύσκολες είναι και εκείνες που πρέπει να ψάξεις για να φτιάξεις την επόμενη σκηνή. Μπορεί ένα γκολ να μην μπει, αλλά πρέπει να επαναλάβεις την προσπάθεια με έναν διαφορετικό τρόπο για να σκοράρεις.

Πόσες ώρες δουλεύεις για τη σειρά;

Περίπου 8-10 ώρες είναι το γύρισμα και μετά άλλες τόσες στο σπίτι για να διαβάσω το σενάριο.

Αυτό είναι καθημερινό;

Από Δευτέρα έως Παρασκευή. Και φαντάσου, αν ήταν ανοιχτά τα θέατρα, θα ήμασταν στη δουλειά και το Σαββατοκύριακο. Ίσως παίζαμε θέατρο από Τετάρτη έως Κυριακή. Θα ήμασταν επτά ημέρες την εβδομάδα σερί δουλειά για δύο χρόνια.

Ρεπό δεν χρειάζεσαι;

Σίγουρα θες ένα ρεπό, αλλά η όρεξη για τη δουλειά είναι τεράστια.

Δεν ρωτάω τι θα γίνει παρακάτω, γιατί είναι ό,τι πιο άσχημο για εμένα να ξέρω την εξέλιξη ενός έργου προτού το δω.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω στη σειρά. Δεν μου αρέσουν καθόλου τα spoilers.

Ο ήρωας που έχεις είναι ίσως η πιο τραγική φιγούρα στο έργο, γιατί τα έχεις βιώσει σχεδόν όλα.

Ναι, αν εξαιρέσεις τις τρεις αδερφές που είναι από τους πιο τραγικούς ήρωες. Δεν ξέρω, πάντως, αν είναι ο δικός μου ήρωας ο πιο τραγικός.

Θα πάτε και για τρίτη σεζόν;

Αυτήν τη στιγμή ακούγονται πολλά, αλλά κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα υπάρχουν συζητήσεις. Φαντάζομαι θα είναι πολύ καλό να πάει κι άλλη σεζόν. Για εμένα οι σειρές τέτοιου είδους αντέχουν, γιατί έχουν στόρι, έχουν την ανάμνηση της παλιάς εποχής. Είναι μία σειρά που έχει σχέση και με μία σειρά πραγμάτων που γίνονται στην κοινωνία μας τώρα. Αυτήν τη στιγμή έχουμε το θέμα με την κυρία Μπεκατώρου, την κυρία Δούκα, με όλες τις γυναίκες που έχουν μιλήσει δημοσίως, και δικαίως απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι. Η σειρά έχει βιασμούς. Παλαιότερα, όταν ο Στάνκογλου φάνηκε σε μία σκηνή ότι ήταν τελικά δοσίλογος στον πόλεμο, την ημέρα που παίχτηκε το συγκεκριμένο επεισόδιο μιλούσαμε για το Ολοκαύτωμα. Γενικώς η σειρά είναι λες και γράφεται για το τώρα. Σίγουρα έχει και χρυσόσκονη, δεν ντρέπομαι να το πω πια. Νομίζω πως η συγκεκριμένη δουλειά όπως και κάποιες άλλες που έχω κάνει είχαν χρυσόσκονη από μόνες τους. Είχαν άστρο.

Εσύ θα το έβλεπες άνετα τρίτη σεζόν ως τηλεθεατής;

Σαφέστατα. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους σεναριογράφους, στο συνεργείο, στους σκηνοθέτες. Βλέπω τον τρόπο που δουλεύουν, την όρεξη που έχουν. Όταν ένα έργο πηγαίνει τόσο καλά, έχει τέτοια απήχηση στον κόσμο και περνάμε υπέροχα, δεν κόβεται τόσο εύκολα. Θα ήθελα να τελειώσει όταν θα βρεθεί στο πικ του, είτε στην τρίτη είτε στην τέταρτη σεζόν.

Υπάρχει κίνδυνος να σε «στοιχειώσει» ο ρόλος και να σε ακολουθήσει στην καριέρα σου;

Στο θέατρο, αν κάνω μία καλή παράσταση και τον ρόλο τον έχω φέρει στα μέτρα μου, δεν πρέπει να ξανακάνω παράσταση; Έχω συμμετάσχει σε πολύ καλές σειρές. Με τη «Βέρα στο δεξί» παίξαμε απέναντι στη «Λάμψη» και έκανε 80% το τελευταίο επεισόδιο στην πρώτη σεζόν. Έκανα τον «Διονυσάκη» και με θυμούνται ακόμα έτσι. Οπότε δεν νομίζω ότι θα μείνει η στάμπα του «Μελέτη». Εγώ ως Γιώργος πρέπει να το εκμεταλλευτώ σωστά αυτό που συμβαίνει τώρα.

Σε βλέπω πολύ ισορροπημένο και όχι έναν «καβαλημένο» άνθρωπο.

Αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πολύ όμορφο και σου δίνει μία αναγνώριση στον χώρο που κινείσαι εσύ. Μετά από 22 χρόνια, να ξεφύγεις τώρα, το θεωρώ χαζό.

«Έφτασα Δ’ Εθνική, μου πρότειναν επαγγελματικό συμβόλαιο»

Παίζεις ποδόσφαιρο στο πρωτάθλημα Τύπου και είσαι και καλός.

Από το 2011 παίζω με τον Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών. Πήραμε Κύπελλο και δύο πρωταθλήματα, το 2014 και το 2015.

Νωρίτερα πού έπαιζες;

Στον Οδυσσέα Γλυφάδας που μετά έγινε ΠΑΟΚ Γλυφάδας. Έφτασα στη Δ’ Εθνική το 2006. Ήμουν Γ’ Λυκείου. Ήμασταν Α’ Αθηνών, ανεβήκαμε στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα, αλλά πέσαμε. Στα 18 μου έπρεπε να κάνω την επιλογή μου. Μου πρότειναν επαγγελματικό συμβόλαιο στο ποδόσφαιρο, αλλά αρνήθηκα επιλέγοντας το θέατρο.

Σε ποιες θέσεις αγωνιζόσουν;

Σε όλες του άξονα. Από φορ μέχρι και λίμπερο. Έχω και τα δύο πόδια. Ξεκίνησα ως επιθετικός στο εφηβικό. Έπαιξα πρώτη φορά σε μεγάλο γήπεδο στη Β’ Λυκείου. Έως τότε έπαιζα 5x5 ή 7x7. Πήγα ως επιθετικός και αρχικά με είχαν στους κακούς παίκτες. Είχα τσατιστεί. Σε ένα ματς με τους Τράχωνες είχαμε έλλειψη αμυντικών. «Θες να παίξεις πίσω;» με ρώτησε ο προπονητής μου, που παρεμπιπτόντως είναι αδερφός του Τζον Τάραμα. Του λέω «το συζητάς;». Έπαιξα και δεν ξαναβγήκα ποτέ.

Τι ύψος έχεις;

1,92 μ.

Με το μπάσκετ δεν ασχολήθηκες;

Ξέρω να παίζω καλά ό,τι κινείται με την μπάλα. Ξέρω και πινγκ πονγκ. Είχα σπίτι και έμαθα. Δεν σου λέω ότι το κάνω τέλεια, αλλά είμαι σε ένα επίπεδο που είναι πολύ καλό για να το χαρείς πάνω απ’ όλα. Μου αρέσει να υπάρχει η λογική στο παιχνίδι. Π.χ. στο βόλεϊ θέλω να σώζω καταστάσεις, όχι να καρφώνω.

«Ντέταρι με έλεγε ο πατέρας μου, πώς έζησα το καλάθι του Πρίντεζη στην Πόλη»

Ολυμπιακός πώς έγινες;

Τι άλλο θα μπορούσα να γίνω; Εγώ δεν έζησα τη γενιά των «πέτρινων χρόνων». Ήταν το μέταλλο της ομάδας. Όταν έφτανε η ώρα του αγώνα του Ολυμπιακού, τρεμόπαιζε η καρδιά μου, ένιωθα έναν κόμπο! Αυτή η ομάδα κάτι μου έκανε. Ήταν το κόκκινο χρώμα, το λιμάνι, το Καραϊσκάκη, η Ιστορία, τα αθλήματα. Όλα αυτά.

Η πρώτη σου εικόνα, έστω και τηλεοπτικά, ποια ήταν;

Ο Μπατίστα! Όταν γεννήθηκα το 1988, ο πατέρας μου με φώναζε Ντέταρι γιατί είχε έρθει εκείνη την εποχή.

Και ο πατέρας σου Ολυμπιακός δηλαδή;

Ναι, ναι, όλοι... Έχω κι άλλα τέσσερα αδέρφια, δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Όλοι Ολυμπιακοί στην οικογένεια.

Ποιες εικόνες θυμάσαι έντονα ως παιδί;

Τον παλμό στο μπάσκετ τη δεκαετία του ‘90!

Άρα είσαι και μπασκετικός.

Εννοείται. Η μητέρα μου έπαιζε μπάσκετ και ο πατέρας μου ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ είναι πολύ έξυπνο άθλημα. Στο ποδόσφαιρο μπορούν να παίξουν όλοι. Είναι μεγάλη σκακιέρα να βλέπεις μπάσκετ. Αν τα βάλεις τώρα κάτω, όλοι ξέρουν πλέον τι σημαίνει πικ εν ρολ, πικ εν ποπ, τα πάντα! Τη δεκαετία του ‘90 δεν τα ξέραμε. Ο Ίβκοβιτς είχε παρουσιάσει ένα υποτυπώδες πικ εν ρολ με τον Φασούλα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν πήγαινα στο Ελληνικό σε κάποια ξαδέρφια μου, πηγαίναμε να παίξουμε μπάσκετ. Εκεί κοντά έμενε ο Πάσπαλιε και έμαθα να σουτάρω μαζί του!

Ο κόσμος δεν ξέχασε, όμως, τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό.

Πρώτα απ’ όλα είναι επαγγελματίες. Αυτό που έχει προσφέρει ο Ζάρκο δεν το ανταλλάζεις επειδή πήγε μια χρονιά στον Παναθηναϊκό. Αυτά που έχει δώσει σε εσένα είναι πολύ παραπάνω. Με τον Ζάρκο και τον Ιωαννίδη ξεκινήσαμε την αυτοκρατορία. Από το γήπεδο των τριών χιλιάδων θέσεων μάς πήγε στο ΣΕΦ. Εγώ αυτούς έχω στην καρδιά μου. Τους Ζάρκο, Τάρπλεϊ, Σιγάλα, Ρίβερς, Τάρλατς, Νάκιτς, τον Τόμιτς που είναι η σημαία του Ολυμπιακού. Βλέπεις ότι υπάρχουν και κάποιοι παίκτες που μεταγενέστερα έχουν ακουμπήσει τις καρδιές μας. Όχι μόνο ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης, αλλά και ξένοι. Για εμένα δεν έπρεπε ποτέ να φύγει ο Ντάνιελ Χάκετ. Είναι Ιταλός και αγάπησε τον Ολυμπιακό. Όταν γύρισε στο ΣΕΦ, είπε ότι «αγάπησα τον Ολυμπιακό μέσω του Αλφόνσο Φορντ, έβλεπα την ομάδα και ήθελα να έρθω». Το έκανε με την καρδιά του. Έχω υπάρξει κι εγώ κάφρος πιο μικρός, αλλά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι τι σου έχουν προσφέρει παίκτες όπως οι Πάσπαλιε, Χάκετ...

Το ευρωπαϊκό στη Ρώμη το θυμάσαι;

Εννοείται! Ήμουν εννιά χρόνων.

Οργανωμένος ήσουν;

Ναι... Το θεωρούσα μία ωραία κοινωνικοποίηση. Μου άρεσε να είμαι στον παλμό. Πάντα, όμως, μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Παρόλο που τραγουδούσα στην εξέδρα, δεν ήμουν σαν κάποια άλλα παιδιά που είχαν γυρισμένη την πλάτη προς το γήπεδο και ρωτούσαν «πόσο ήρθαμε;». Επειδή μου άρεσε το ποδόσφαιρο, αντιλαμβανόμουν το παιχνίδι πώς παίζεται. Δεν στεκόμουν μόνο στο «έλα ρε, βάλε το γκολ, πώς το έχασες». Θα το πω βέβαια και αυτό, αλλά αν το παρατηρήσεις σωστά, λες ότι μπορεί να χαθεί αυτό το γκολ.

Το πρώτο σου ματς που πήγες ποιο ήταν;

Με Παναχαϊκή στο Καραϊσκάκη τη σεζόν 1996-97. Και το επόμενο πάλι με Παναχαϊκή στο ΟΑΚΑ που είχαμε κερδίσει 3-1 το 1998. Το δε πρώτο μου ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν με Χέρενφεϊν το 2000. Έκανε 2,5 χιλιάδες δραχμές το εισιτήριο.

Κοπάνες φαντάζομαι από σχολείο για να πας γήπεδο έκανες;

Γήπεδο μόνος μου πήγα στο Ολυμπιακός - Πανιώνιος 3-0 το 2004 με σκόρερ τον Κούζμπα. Εκείνη τη βραδιά ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην Τούμπα και κέρδισε με τον Ολισαντέμπε, όπου ο Βόκολος ήταν αλλού για αλλού και χάσαμε το πρωτάθλημα.

Στο δίλημμα «Άγριες Μέλισσες» ή Ολυμπιακός, θα προτιμήσεις Ολυμπιακό;

Θα προτιμήσω τον Ολυμπιακό, γιατί είναι live. Οι «Άγριες Μέλισσες» είναι η δουλειά μου και μου αρέσουν, αλλά μπορώ να τις δω πιο μετά. Το άλλο είναι η ψυχαγωγία μου και μερικές φορές χρειάζεται περισσότερο.

Έχεις βάλει ακουστικό στο αυτί σε παράσταση για να ακούς Ολυμπιακό;

Ναι (γέλια). Σε σχολική παράσταση... Ήταν για το ματς στη Ριζούπολη που χάσαμε από την ΑΕΚ με τον Κατσουράνη το 2002-03 στις καθυστερήσεις. Στο τέλος ξεχάστηκα κιόλας και δεν βγήκα στο σκετς!

Ως παιδάκι ο αγαπημένος σου παίκτης;

Μπορώ να σου πω από τα 8 μέχρι να πεθάνω: Τζιοβάνι. Ήμουν στο γήπεδο το 2005 στην τελευταία του παρουσία. Ήμασταν και γείτονες με τον Τζιοβάνι στη Γλυφάδα. Ως παιδιά προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε τις κινήσεις του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ σε ένα παιχνίδι -νομίζω με τον Εθνικό Αστέρα- κάνει ένα βολέ ο Ελευθερόπουλος και ο Τζιοβάνι κάνει κοντρόλ με τον ώμο και την κολλάει! Ή αυτό που είχε κάνει σε ένα φιλικό με τον Μεντιέτα ή με τη Μόλντε που έκανε το τσιμπηματάκι και σούταρε με τη μία. Δεν μπήκε γκολ, αλλά για εμένα ήταν σαν να μπήκε. Ο Μπάκε της Μόλντε είχε μείνει όρθιος! Πάντως, εκείνη την περίοδο, μέχρι να πάθω σοκ με τον Τζιοβάνι, είχα πάρει φανέλα Ζάχοβιτς. Ήταν ντελικάτος και ο Ζάχοβιτς, αλλά δεν ήθελε να έρθει ποτέ σε εμάς.

Πέρα από τον Τζιοβάνι, κάποιος άλλος παίκτης που δεν ήθελες ποτέ να φύγει από τον Ολυμπιακό;

Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι δεν έκλεισε την καριέρα του όπως θα ήθελα, λόγω και του προβλήματος υγείας. Τεράστιος μπαλαδόρος.

Παίκτες που πιστεύεις ότι αδικήθηκαν και πιστεύεις ότι έπρεπε να κάνουμε όλοι μας υπομονή;

Προσπαθώ να θυμηθώ. Ο Ολυμπιακός είχε τον ίδιο κορμό έως και το 2004 που χάσαμε τον τίτλο. Για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός κινείται πλέον σε άλλον τομέα. Είναι ένας οργανισμός, πέρα από σύλλογος, που πουλάει και αγοράζει. Δεν υπάρχουν πια οι παίκτες που θα πονέσουν τη φανέλα. Σίγουρα με έναν τρόπο αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει μία δυναμική και ότι υπάρχει ο κόσμος. Αλλά δεν είναι όπως τότε με Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτο, Γιαννακόπουλο. Ακόμα και ο Μέλμπεργκ αγάπησε την ομάδα. Γι’ αυτό τώρα χαίρομαι με τον Παπασταθόπουλο.

Θα σε ρωτούσα για τον Σωκράτη.

Το έλεγα χρόνια ότι έπρεπε να γίνει αυτή η μεταγραφή. Προφανώς δεν μπορούσε να γίνει τα προηγούμενα χρόνια, γιατί είναι ένας πολύ καλός αμυντικός. Χρειάζεται το ελληνικό στοιχείο, γιατί υπάρχει ταύτιση. Ως προς την προηγούμενη ερώτηση, νομίζω ότι όσοι έφυγαν ήταν στο πικ τους. Ρομπέρτο, Μιραλάς, Ποντένσε... Ακόμα και ο Σισέ που έφυγε τώρα. Δεν είχαν να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Πάντως, αν διαβάσει κάποιος από τον Ολυμπιακό τη συνέντευξη, θα του ζητούσα πίσω τον Μανωλά για να κάνουμε ένα σούπερ δίδυμο στην άμυνα.

Θα έρθει κάποια στιγμή. Ακόμα είναι στα 30 του.

Φέρ’ τον εδώ να κάτσει 5-6 χρόνια και θα είναι βασιλιάς!

Και ο Σιόβας θα γυρίσει κάποια στιγμή.

Δεν θα τον ήθελα... Δεν είναι σε θέση πλέον να βοηθήσει. Αν έκανα εγώ βέβαια τον σχεδιασμό του Ολυμπιακού, δεν θα έκανα τον ίδιο με τους ανθρώπους που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια τον σχεδιασμό. Τώρα υπάρχει ένα πρόγραμμα. Πάντα έλεγα, ακόμα και στις δύσκολες βραδιές, να αφήσουν τον Μαρτίνς να κάνει τη δουλειά του.

Θα σε ρώταγα και για τον Μαρτίνς.

Αυτός είναι η μεταγραφή του Ολυμπιακού. Με τον Μπάγεβιτς ξαναγίναμε πρωταθλητές, ο Βαλβέρδε έφερε επανάσταση στο ποδόσφαιρο και ο επόμενος είναι ο Μαρτίνς. Αξιοπρεπέστατοι και οι Σίλβα, Μίτσελ, αλλά ο Πέδρο έχει κάτι που σε τραβάει. Έχει κάνει και καλές μεταγραφές.

Φέτος δεν πήγαν καλά οι μεταγραφές...

Θες να μιλήσουμε αντικειμενικά; Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Υπάρχει ανταγωνισμός και δεν το ξέρω; Ο ΠΑΟΚ δεν βάζει λεφτά, η ΑΕΚ περιμένει το γήπεδο για να βάλει λεφτά, ο Παναθηναϊκός δεν υπάρχει και είναι κρίμα γιατί αυτός για εμένα είναι ο βασικός μου αντίπαλος διαχρονικά. Ο Ολυμπιακός με τους παίκτες που έχει, αν έβαζε τη δεύτερή του ομάδα κάθε Κυριακή, μια ισοπαλία το λιγότερο θα την έπαιρνε με αυτές τις ομάδες. Δεν υπάρχει λόγος να «σκοτώνονται» οι βασικοί σου. Θα «σκοτωθούν» στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και τι έχουμε δει στο παρελθόν; Όταν τελείωνε η Ευρώπη, ακόμα και σε χρονιές που είχαμε καλούς παίκτες, αμέσως άρχιζαν τα προβλήματα. Υπήρχαν παίκτες που βαριόντουσαν να παίξουν στην Ελλάδα.

Λεφτά έπεσαν πάντως, αλλά οι επιλογές δεν βγήκαν φέτος. Βλέπε τον Πέπε.

Δεν σημαίνει ότι αν ρίξεις λεφτά, θα πιάσουν τόπο. Κι εμένα μπορεί η επόμενη παραγωγή να με κλείσει με 15 χιλιάρικα τον μήνα, δεν σημαίνει ότι θα έχω αποτέλεσμα. Τα χρήματα δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο. Ο Πέπε μπορεί τώρα στην Πορτογαλία να παίξει καλά και να αναρωτιόμαστε τι συνέβη. Για να σου ολοκληρώσω αυτά περί ανταγωνισμού...

Ακούω...

Είδα το ματς με τον ΠΑΟΚ την περασμένη εβδομάδα. Τον κερδίσαμε σβηστά. Μια ΑΕΚ άσ’ το. Το 2010 ο Παναθηναϊκός πλήρωσε τη μεγαλομανία του. Η διαχείριση παίζει ρόλο και τότε ο Παναθηναϊκός έκανε κακή διαχείριση. Εμείς έχουμε έναν Καρεμπέ. Δεν μπορείς π.χ. σε αυτόν τον άνθρωπο να του πεις «κάνε στην άκρη». Σε όλες τις δουλειές χρειάζεται οργάνωση, να υπάρχουν οι θέσεις και οι ρόλοι. Εμάς μας ενδιαφέρει να χαιρόμαστε την ομάδα μας. Οι παίκτες τόσα εκατομμύρια παίρνουν για να κάνουν τη δουλειά τους, αν και νομίζω δεν τα αξίζει και κανένας τόσα λεφτά.

Με κάποιον παίκτη από την τωρινή ομάδα έχεις ταυτιστεί;

Σίγουρα τον Ελ Αραμπί, αλλά αυτός που μου άρεσε πολύ τελευταία ήταν ο Γκιγιέρμε.

Θες Βαλμπουενά και του χρόνου;

Πολυτέλεια να έχεις τέτοιον παίκτη. Αυτό που νομίζουμε ότι 35-36 χρόνων δεν μπορεί να παίξει είναι ό,τι πιο βλακώδες. Δεν είναι, όμως, για εξτρέμ, αλλά για τον άξονα. Όταν φτιάχνεις μία ομάδα, δεν μπορείς να διώχνεις 15 παίκτες. Χρειάζεται και ινδάλματα ένας νέος για να ταυτιστεί. Ο Φορτούνης για παράδειγμα είναι πολύ ποιοτικός, ασχέτως αν δεν μου αρέσει τόσο ως προς το ότι μπορεί τη μία μέρα να παίξει «10» και την επόμενη «1». Δεν έχει δουλέψει πολύ τη σωματοδομή του. Παρ’ όλα αυτά είναι ένας παίκτης που αλλάζει το τέμπο του Ολυμπιακού όταν μπαίνει αλλαγή. Όλοι χρειάζονται. Τώρα θα δεις πώς θα βελτιωθεί με τον Παπασταθόπουλο και ο Σεμέδο που είναι πολύ καλός στόπερ, αλλά κάνει και τις γκάφες του. Ο Σισέ ήταν ένας παίκτης που έκανε τη σαχλαμάρα του, όπως π.χ. στο τέλος του αγώνα με την Άρσεναλ στο Λονδίνο που κοντέψαμε να ισοφαριστούμε. Τη διώχνεις εκεί την μπάλα μέχρι να σκάσει. Ο Σεμέδο δίπλα στον Σωκράτη θα μάθει καλύτερα τη θέση. Θυμάσαι τι έγινε με τον Αβραάμ; Δίπλα στον Μέλμπεργκ έμαθε.

Τα άκρα της άμυνας;

Ευτυχώς ήρθαν ο Ρέαμπτσιουκ και δεξί μπακ. Ο Ραφίνια δεν βοήθησε καθόλου και φαινόταν ότι θέλαμε παίκτη και στα δεξιά. Ο Ραφίνια δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Ολυμπιακού. Τον Τσιμίκα δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε. Τον Ομάρ κακώς τον αφήσαμε ελεύθερο στα 28 του. Αρχηγός μας ήταν τόσα χρόνια. Τέτοιο μπακ δεν βρίσκεις εύκολα. Ο Ραφίνια δεν μπορεί να πηγαίνει πάνω κάτω. Μου αρέσει, όμως, στον Μαρτίνς ότι εμπιστεύεται νέους παίκτες, όπως τον Βρουσάι, τον Ανδρούτσο που τον βάζει δεξί μπακ. Όπως είχε κάνει και ο Μπάγεβιτς με τον Γεωργάτο που τον γύρισε πίσω. Τι θυμήθηκα τώρα, ε; Δεν υπήρχε το πόδι του Γεωργάτου.

Θα μου φτιάξεις μια «All Star» ενδεκάδα;

Θα επιλέξω όχι από την τωρινή ομάδα, γιατί η Ιστορία συνεχίζεται να γράφεται. Σε 4-3-3 θα έβαζα Νικοπολίδη, Ομάρ, Γεωργάτο, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Στολτίδη, Καρεμπέ, Τουρέ, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλο, Τζιοβάνι. Οπωσδήποτε πρέπει να παίξει και ο Ριβάλντο. Για αναπληρωματικούς θα είχα τους Ελευθερόπουλο, Μαυρογενίδη, Τσιμίκα, Μανωλά, Σεμέδο, Γκιγιέρμε, Ορμπάιθ, Καμαρά, Μιραλάς, Γκαλέτι, Ιμπαγάσα, Μπελούτσι και Μήτρογλου.

Ποιο παιχνίδι δεν θα ήθελες να τελειώσει ποτέ;

Το 6-2 με τη Λεβερκούζεν. Θα ήθελα, όμως, να επαναληφθεί με τη Γιουβέντους το 1-1 το 1999.

Στο μπάσκετ φαντάζομαι το έπος της Κωνσταντινούπολης με το καλάθι του Πρίντεζη.

Εκείνο το βράδυ είχα παράσταση στο θέατρο. Είχα μία εφαρμογή στο κινητό που είχε live το παιχνίδι. Ανέβαινα στη σκηνή, έπαιζα και μετά όταν τελείωνα τη σκηνή παρακολουθούσα το ματς. Κάποια στιγμή βλέπω ότι χάνουμε 19 πόντους και έλεγα «δεν πειράζει». Αρχίσαμε, όμως, να κατεβάζουμε τη διαφορά. Το ίντερνετ είχε κολλήσει στους δύο πόντους υπέρ της ΤΣΣΚΑ. Είχα πει σε έναν φίλο μου, τον Νίκο, να με ειδοποιήσει για το αποτέλεσμα, γιατί πάλι ξαναέβγαινα στη σκηνή. Περνάει κάνα 20λεπτο, γιατί ήταν μεγάλη η σκηνή, και βλέπω ένα μήνυμα «δεν γίνονται αυτά, μου έχουν κοπεί τα πόδια». Και λέω κοίτα να δεις που θα το γυρίσαμε και θα χάσαμε στο τέλος. Βλέπω το σκορ 61-62 και δεν το πίστευα. Το είδα πολλές φορές για να το πιστέψω. Κάποια στιγμή είχαμε ένα κομμάτι στο τέλος, που ήταν σαν θεατρική συναυλία με ζωντανή μουσική και μπάντα πάνω στη σκηνή. Κάτι μου λέει ένας πάνω στον χορό και του ρίχνω σφαλιάρα από τη χαρά μου. Και μου λέει «τρελός είσαι ρε;». Και του φώναζα «το πήραμε ρε, το πήραμε»! Αυτός, στο μεταξύ, δεν είχε ιδέα από μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Τα περισσότερα φάιναλ φορ δεν τα έχω δει λόγω δουλειάς. Το μοναδικό που έχω δει από την αρχή έως το τέλος ήταν στο Λονδίνο με τον Μπαρτζώκα.

Το έπος του «Έμιρεϊτς» πέρσι;

Το είχα δει. Το είχα πει ότι θα κερδίζαμε 2-1. Φαινόταν ότι παίζαμε καλή μπάλα. Καλύτερη ομάδα ήμασταν τότε.

Σε έχουν δει σε εκτός έδρας ματς, όπως στην Τρίπολη.

Ναι, έχω πάει, όπως και σε άλλα εκτός. Ευρώπη δεν έχω καταφέρει λόγω δουλειάς. Ο αδερφός μου μένει στο Λονδίνο και στο «Έμιρεϊτς» είχα εισιτήριο με το όνομά μου, αλλά δεν πήγα γιατί είχα παράσταση το πρωί.

#eimasteOloiMazi

Με το hashtag #eimasteOloiMazi καλλιτέχνες, μεταξύ άλλων και ο Γεροντιδάκης, ξεκίνησαν διαδικτυακό κύμα συμπαράστασης με το εξής μήνυμα, με αφορμή τις καταγγελίες στον χώρο του θεάματος και όχι μόνο:

«Είμαστε δίπλα στις γυναίκες και στους άντρες που θέλουν να μιλήσουν. Είμαστε εδώ με σεβασμό και αλληλεγγύη σε εσάς που ανεχτήκατε τέτοιες συμπεριφορές και υποφέρατε τόσο καιρό στη σιωπή. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με όλα αυτά και να δημιουργήσουμε την κοινωνία που χρόνια τώρα μέσω της τέχνης οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, σεβασμού και παιδείας. Μη φοβάστε! Είμαστε όλοι μαζί!».