H ταπεινοφροσύνη του Φωτός

«Στην δημοσιογραφία, όπως και στην ζωή, ακολουθώ έναν κανόνα: Πάντα συγχωρώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνώ. Είμαι πεπεισμένος ότι όταν διατηρείς μέσα σου μίσος για κάποιον, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να δηλητηριάζεις τον εαυτό σου. Νιώθω περήφανος γιατί στα τόσα χρόνια που έχω δεχτεί πολλές και άδικες επιθέσεις, ουδέποτε μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω. Ο άνθρωπος που με ενέπνευσε να ακολουθήσω αυτή την τακτική, ήταν η Ελένη Βλάχου. Υπήρχε μια ακραιφνώς δεξιά εφημερίδα, αν θυμάμαι καλά ο “Εθνικός Κήρυκας” και ένας δημοσιογράφος εκεί που καθημερινά έκανε μια αναίτια επίθεση στην τότε εκδότρια της “Καθημερινής”. Κάποια στιγμή θυμάμαι την ρώτησα “δεν θα του απαντήσετε κα Βλάχου;” “Τί λες Θοδωράκη -Θοδωράκη με έλεγε- αυτό περιμένει. Όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθώ με το θέμα και να του δώσω αυτήν την ικανοποίηση”. Με το που την άκουσα να λέει αυτά τα λόγια, συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε και πόσο αυτό το σκεπτικό ταίριαζε με το δικό μου».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Θόδωρο Νικολαϊδη, ιδρυτή της εφημερίδας ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ. Καθώς εκείνος έχει φύγει, αλλά το έργο του συνεχίζει να αντέχει, κλείνοντας 63 χρόνια ζωής, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που τα θεωρώ από τις πιο σημαντικές παρακαταθήκες και για την δημοσιογραφία και για την ζωή. Γι’ αυτό άλλωστε τα μοιράζομαι.

Προσθέτοντας μόνο, μια αγαπημένη φράση από το «Γεροντικό»: «Είδα όλες τις παγίδες απλωμένες πάνω στην γη και στενάζοντας είπα “με ποιον τρόπο άραγε μπορεί κανείς να τις προσπεράσει αυτές; Και άκουσα μια φωνή να μου λέει: Με την ταπεινοφροσύνη”».

Μικρότερη, ομολογώ ότι αντιπαθούσα πάρα πολύ αυτή την λέξη, νομίζοντας ότι αφορά ανθρώπους που στην ζωή έχουν επωμιστεί τον ρόλο του «καρπαζοεισπράκτορα», ή εκείνου τέλος πάντων που δεν τολμά να υψώσει ανάστημα όταν οι άλλοι προσπαθούν να τον ταπεινώσουν, να τον εξευτελίσουν, να τον συκοφαντήσουν.

Ωστόσο πια ξέρω, ότι το μπόι της ψυχής μεγαλώνει, όταν εκείνη αντιστέκεται στον πειρασμό να «απαντά» στο άδικο και στο ψέμα, επεκτείνοντάς το και διαιωνίζοντάς το. Όταν συνεχίζει να τραβάει τον δρόμο που η ίδια χαράζει και πιστεύει, χωρίς να αφήνει τους γύρω να «ποντάρουν» στην κοινή για όλους μας αχίλλειο πτέρνα, στον εγωισμό μας δηλαδή. Άλλωστε η ταπεινοφροσύνη -και όχι η ταπεινολογία, η οποία αφορά στο χειρότερο μασκάρεμα ναρκισσισμού και φιλαυτίας- αυτό ακριβώς είναι: η απελευθέρωση από τα δεσμά το εγωισμού, η ελευθερία της ψυχής μας.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτές τις σκέψεις, με μια ευχή για το ΦΩΣ που έχει τα γενέθλιά του: Να χαράζει τον χρόνο με τα βήματα εκείνα που θα το οδηγούν εκεί όπου το ίδιο του το όνομα επιβάλλει.
Και θα ήθελα, εκ μέρους όλης της οικογένειας του Φωτός, να μεταφέρω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες της εφημερίδας γιατί εκείνοι τελικά φωτίζουν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους αυτόν τον δρόμο που συνεχίζεται…