Ο Ολυμπιακός κυνηγάει χίμαιρες...

Κανένας Ολυμπιακός όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχάσει εκείνη τη μαγική βραδιά στην Κωνσταντινούπολη το 2012 όταν η "ερυθρόλευκη", νεανική αρμάδα του Ίβκοβιτς κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και πραγματοποιώντας μια ασύλληπτη και ανεπανάληπτη ανατροπή, κατέκτησε το τρόπαιο. Το εύστοχο "πεταχτάρι" του Πρίντεζη ήταν μια από τις πιο λυτρωτικές και συγκλονιστικές στιγμές στην πορεία του συλλόγου, ενώ έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.

Αυτή η Ευρωλίγκα διαμόρφωσε το DNA του μπασκετικού Ολυμπιακού, το οποίο θεμελιώθηκε για τα καλά την επόμενη χρονιά με την δεύτερη διαδοχική κατάκτηση του τροπαίου στο Λονδίνο. Ο Ολυμπιακός έγινε μια ομάδα με τσαγανό και μαχητικότητα. Μπορεί να υστερούσε στο μπάτζετ, αλλά έβγαζε ψύχη, αρνείτο να χάσει ακόμα και αντιμέτωπη με θεωρητικά καλύτερες ομάδες και στηριζόταν σε γηγενείς παίκτες που γούσταραν την ομάδα και "μάτωναν" τη φανέλα.

Οι Πειραιώτες έμαθαν να παίζουν με το πιστόλι στον κρόταφο, με την πλάτη στον τοίχο και να θριαμβεύουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Και αυτό το τόσο καίριο στοιχείο στο χαρακτήρα της ομάδας εν τέλει αποδείχτηκε ευχή και κατάρα...

Ευχή γιατί ο Ολυμπιακός έγραψε ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αφήνοντας σπουδαία παρακαταθήκη, αφού απέδειξε πάμπολλες φορές όλα αυτά τα χρόνια ότι η νίκη ανήκει στους τολμηρούς και ψυχωμένους. Το κατόρθωμα αυτό είναι δικό του και δεν μπορεί να το σβήσει κανείς.

Από την άλλη πλευρά όμως, ήταν και κατάρα. Η διαρκής πίεση φέρνει και φθορά. Οι ψυχικές δυνάμεις που αποτελούν τα υλικά των μεγάλων ανατροπών, κάποια στιγμή στερεύουν. Κοινώς, όταν συνέχεια παίζεις ρώσικη ρουλέτα, γιατί αυτό έχεις μάθει να κάνεις καλύτερα, τελικά θα χάσεις.

Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που ο Ολυμπιακός υπέστη ένα οδυνηρό αποκλεισμό. Οι συγκυρίες, οι τραυματισμοί, η κακή διαχείριση ορισμένων παικτών, η απουσία ουσιαστικού πλάνου αντιμετώπισης της εξαιρετικής Ζαλγκίρις, η τραγικά προβλέψιμη επιθετική τακτική του σίγουρα έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο...

Ο σύγχρονος Ολυμπιακός "σφυρηλατήθηκε" από το κατόρθωμα της Κωνσταντινούπολης και έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να αγγίξει και πάλι εκείνη τη μαγική αίγλη. Τα χρόνια πέρασαν όμως, και ίσως πρέπει να καταλάβει ότι πλέον κυνηγάει χίμαιρες...

Ίσως ήρθε η ώρα για τον Ολυμπιακό να απαγκιστρωθεί από το 2012 και να χαράξει νέα πορεία με διαφορετικές βάσεις στην αγωνιστική του φιλοσοφία. Όπως αναγεννήθηκε από τις στάχτες του τότε, μπορεί να το κάνει ξανά. Αλλά οι αποφάσεις που θα ληφθούν το καλοκαίρι πρέπει να είναι ρηξικέλευθες.

Υ.Γ. 1: Άσχετα με τον αν κατακτηθεί το πρωτάθλημα, ο τελευταίος στόχος για να σωθεί κάπως η χρονιά, τίποτα από τα παραπάνω δεν αλλάζει. Ωστόσο, στο τέλος θα κάνουμε ταμείο...

Υ.Γ. 2: Ο Γιασικεβίτσιους έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη Ζαλγκίρις και η ομάδα του πήρε πανάξια την πρόκριση. Παρεμπιπτόντως, σε αρκετά στοιχεία (δεμένη ομάδα με κορμό γηγενών παικτών, χαμηλό μπάτζετ, μαχητικότητα, καταλυτική για τον αντίπαλο άμυνα) θυμίζει τον Ολυμπιακό του 2012. Να μια ακόμα απόδειξη υπέρ της σπουδαίας, "ερυθρόλευκης" κληρονομιάς στο μπασκετικό στερέωμα...