Πήρε αυτό που του άξιζε

Έχασε την μεγάλη ευκαιρία ο Ολυμπιακός. Την ευκαιρία να προκριθεί σε ένα Final Four που θα διεξαγόταν... στην έδρα του, στο Βελιγράδι, στο γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα. Ύστερα από δύο χαμένους τελικούς (μέσα σε τρία χρόνια) όπου αγωνίστηκε σαν "φιλοξενούμενος" κόντρα σε Ρεάλ στη Μαδρίτη (2015) και απέναντι στη Φενέρμπαχτσε στη Κωνσταντινούπολη (2017), οι "ερυθρόλευκοι" είχαν την δυνατότητα να αγωνιστούν στη τελική φάσης της διοργάνωσης στο "σπίτι" τους ώστε να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Οι Σέρβοι φίλοι του Ερυθρού Αστέρα είχαν ξεκινήσει τις... ετοιμασίες, κάνοντας σχέδια στήριξης, βλέποντας παράλληλα τους παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου να έχουν το πλεονέκτημα έδρας κόντρα στη Ζαλγκίρις, με τον Βασίλη Σπανούλη και την παρέα του να είναι το ξεκάθαρο φαβορί στα playoffs. Όμως, μπορεί οι Λιθουανοί να μην έχουν το... βάρος της φανέλας του Ολυμπιακού, αλλά στην πράξη εμφανίστηκαν ανώτεροι στην σειρά, είχαν μεγαλύτερη "δίψα", λειτούργησαν καλύτερα σαν ομάδα, είχαν υγεία σωματική και πνευματική και κατέκτησαν δίκαια την πρόκριση. Και οι Πειραιώτες; Πήραν στο τέλος αυτό που τους αξίζει!

Είναι γεγονός πως ο Ολυμπιακός στη φετινή σειρά των playoffs στάθηκε άτυχος με τους τραυματισμούς, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί... στραγγισμένος από θέμα ενέργειας. Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν λαβωμένος από την επέμβαση, απείχε από παιχνίδια και προπονήσεις, με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί ανέτοιμος και εκτός ρυθμού στη σειρά. Το κορυφαίο "4άρι" της περσινής EuroLeague, το μεγάλο σημείο αναφοράς για τους Πειραιώτες κοντά στο καλάθι, αλλά και ένας εκ των μπροστάρηδων του στα δύσκολα, ήταν (δικαιολογημένα) σκιά του καλού εαυτού του. H απώλεια του ήταν τεράστια και είναι ένα θέμα το πως μία μικρή επέμβαση για αφαίρεση κάλων στο πόδι τον κράτησε τόσο καιρό εκτός...

Και τα προβλήματα συνεχίστηκαν με τους Κώστα Παπανικολάου, Νίκολα Μιλουτίνοβ και Γιάνις Στρέλνιεκς (συν τον Γιώργο Μπόγρη), με τον Σέρβος σέντερ να απέχει σε απόδοση σε σύγκριση με το σπουδαίο "5άρι" που απολαύσαμε στη κανονική περίοδο. Άπαντες αγωνίστηκαν τραυματισμένοι και η αυτοθυσία τους ήταν αξιοθαύμαστη. Όμως, οι Πειραιώτες εμφάνισαν χτυπητές αδυναμίες στη σειρά κόντρα στη Ζαλγκίρις και το "νοσοκομείο" που βίωσε δεν πρέπει να κρύψει κάτω από το... χαλί τα προβλήματα.

Έβλεπες και ζήλευες το μπάσκετ που έπαιξε η Ζαλγκίρις

Η Ζαλγκίρις έπαιξε φέτος έξι φορές με τον Ολυμπιακό και τον νίκησε τις πέντε, κερδίζοντας τον τέσσερις (δύο σε ΣΕΦ, δύο σε Κάουνας) μέσα σε ένα μήνα! Οι Πειραιώτες, οι οποίοι νίκησαν μέσα-έξω στην τρέχουσα σεζόν τις Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ, επικρατώντας στο ΣΕΦ και επί της ΤΣΣΚΑ, δεν μπόρεσαν να βρουν λύση κόντρα στους Λιθουανούς και σπατάλησαν το πλεονέκτημα έδρας τους, τον κόπο και τον ιδρώτα τους σε ολόκληρη τη κανονική περίοδο.

Οι παίκτες του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έπαιξαν αξιοζήλευτο μπάσκετ στα playoffs, αποδεικνύοντας την ποιότητα του σαν προπονητής. Μία (άπειρη) ομάδα με μικρό μπάτζετ, δίχως παίκτες σούπερ-σταρ και με λίγες παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο, την έβλεπες και την χαιρόσουν. Την... ζήλευες για την έξοχη και ταχύτατη κυκλοφορία της μπάλας που είχε. Έβγαζε με ευκολία ελεύθερα σουτ, η μπάλα άλλαζε συνεχώς πολλά χέρια και με την επιθετική συμπεριφορά της ... ακινητοποιούσε την αμυντική λειτουργία των "ερυθρολεύκων". Οι Πειραιώτες, που φημίζονται για τα ανασταλτικά τους καθήκοντα, αλλά και για το πόσο σκληροτράχηλοι συνηθίζουν να παρουσιάζονται στα κρίσιμα ματς, δέχτηκαν +20 πόντους στα 7 από τα 8 δεκάλεπτα στο Κάουνας, μετρώντας παθητικό 101 (!) στο "do or die" τελευταίο παιχνίδι τους, με τον αντίπαλο να είναι στο +23 στη τρίτη περίοδο. Έτσι, δεν πας πουθενά!

Η Ζαλγκίρις, ολοκήρωσε τα προημιτελικά όντας πρώτη στον συσχετισμό ασίστ/λάθη και δεύτερη στο κομμάτι της δημιουργίας, έχοντας μέσο όρο 18.7 ασίστ ανά παιχνίδι. Όμορφο, γρήγορο, σύγχρονο, σκεπτόμενο και ομαδικό μπάσκετ, με τους "πράσινους" να χτυπούν είτε από την περιφέρεια αξιοποιώντας την εκτελεστική τους δεινότητα (πρώτη στα προημιτελικά στα τρίποντα με 43.8% ευστοχία), είτε κοντά στο καλάθι (με ποστ παιχνίδι, με σουτ από μέση απόσταση, με ντράιβ, με πικ-εν-ρολ), έχοντας συνεχώς εναλλακτικούς τρόπους για να σκοράρουν. Μία ομάδα καλά δουλεμένη, αλλά και με ξεκάθαρους ρόλους. Με ξένους που έδιναν το κάτι παραπάνω, όπως ο αθλητικός Ντέιβις με 17 πόντους μέσο όρο και ο "μαέστρος" Πάνγκος με 14.5 πόντους και 4.8 ασίστ κόντρα στους Πειραιώτες., αλλά και με ποιοτικούς γηγενείς όπως τους Ουλανόβας και Γιανκούνας. Όντως, λες και έβλεπες τον Ολυμπιακό του 2012.

Ένας Ολυμπιακός κατώτερος των περιστάσεων σε όλη την σειρά

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έκανε το 1-1 στη σειρά με παλικαριά, με αυταπάρνηση, με έξτρα αποθέματα ενέργειας, με μαχητικότητα, με... ξύλο, με λίγα αγωνιστικά ξεσπάσματα καλού μπάσκετ, αλλά γενικότερα στα φετινά playoffs παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων. Όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε! Η εικόνα του ήταν απογοητευτική! Νωθρός (soft κατά κύριο λόγο) στην άμυνα, παίκτες με έλλειψη συγκέντρωσης (υπήρχαν φάσεις που έχαναν τον αντίπαλο μέσα από τα... μάτια τους), στατικός, πολλές φορές διστακτικός και προβλέψιμος στo σετ-παιχνίδι στην επίθεση, βγάζοντας παράλληλα ελάχιστους αιφνιδιασμούς, λες και... ξέχασε πως να τρέχει σωστά στο τρανζίσιον.

Στο... φουλ κεντρικό πικ με τον Σπανούλη στην κορυφή, με τον αρχηγό να ψάχνει την καλύτερη λύση (είτε για σουτ, είτε για πάσα) και τους υπόλοιπους να επιδιώκουν κατά κύριο λόγο να σκοράρουν με ατομικές ενέργειες. Υπήρχαν φάσεις που οι Πειραιώτες άλλαζαν μόλις μία πάσα και έκαναν επίθεση (προβληματική κυκλοφορία της μπάλας), αλλά και αρκετές στιγμές που προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν τις κατοχές τους με... σκοτωμένες επιλογές. Για όλα αυτά δεν φταίνε μόνο οι απουσίες, τα προβλήματα και οι τραυματισμοί. Παίζει ρόλο και το πλάνο που έχεις και η Ζαλγκίρις παρουσιάστηκε ξεκάθαρα καλύτερα διαβασμένη. Στο πρώτο ματς στο Κάουνας, ο Ολυμπιακός πέτυχε μόλις 60 πόντους και στο δεύτερο, με εξαίρεση τους 35 στη τέταρτη περίοδο, στα 30 πρώτα λεπτά σημείωνε... μαρτυρικά πόντους κυρίως με βολές. Δύο-τρεις όμορφες συνεργασίες έβγαλαν στο παρκέ οι "ερυθρόλευκοι" στο Game-4 και... χαιρόσουν για τα αυτονόητα.

Φέτος άρχισε να συμβιβάζεται με την ήττα

Μπορεί ο Ολυμπιακός να τερμάτισε στην τρίτη θέση στη κανονική περίοδο, σημειώνοντας ορισμένες μεγάλες νίκες, αλλά τον τελευταίο 1,5 μήνα η ομάδα ήταν φανερό πως δεν έπαιζε καλά. Από εκείνο το ματς με την Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ έως και σήμερα, οι Πειραιώτες έδωσαν εννέα ματς και έχασαν στα επτά (!) από αυτά. Ποτέ ξανά δεν είχε τόσα μαζεμένα αρνητικά αποτελέσματα στη σύγχρονη ιστορία της.

Το τελευταίο διάστημα, οι "ερυθρόλευκοι" σαν να... συνήθισαν να χάνουν τα ματς που κρίνονταν στο τέλος. Τρεις παρατάσεις έπαιξαν (δύο με Ζαλγκίρις, μία με Μάλαγα) και ηττήθηκαν σε όλες. Στην τρέχουσα σεζόν παράλληλα, όποια ομάδα έπαιρνε μεγάλο προβάδισμα στο σκορ, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου είτε αδυνατούσαν να γυρίσουν τα ματς, είτε τα... παρατούσαν, με τις διαφορές να γιγαντώνονται. Η ομάδα που αρνιόταν να χάσει και φρόντιζε να φέρνει τα πάνω-κάτω με συναρπαστικές ανατροπές, άρχισε φέτος να... συμβιβάζεται με την ήττα. Το συναντήσαμε αυτό το χαρακτηριστικό στη Βιτόρια, στη Μόσχα κόντρα στη Χίμκι, με την Μπαρτσελόνα εις διπλούν, με την Ζαλγκίρις στο Κάουνας στα playoffs. Το περίφημο μέταλλο άρχισε να χάνει την λάμψη του.

Η αποτυχημένη μέχρι τώρα σεζόν και το λάθος με τους ξένους

Μέχρι στιγμής η σεζόν είναι απόλυτα αποτυχημένη για τον Ολυμπιακό. Έχασε το πρώτο τρόπαιο της σεζόν, το Κύπελλο, από την ΑΕΚ, σε ένα ματς που ήταν το απόλυτο φαβορί, ενώ έχει κάνει τέσσερις ήττες στο πρωτάθλημα, έχοντας απολέσει ήδη το αβαντάζ έδρας ενόψει των τελικών της ελληνικής λίγκας. Θα μπορέσει να πάρει το πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ; Μέχρι στιγμής η ομάδα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη πως μπορεί να τα καταφέρει. Σε όλα αυτά προστέθηκε και το ευρωπαϊκό... σοκ, με τους Πειραιώτες να γνωρίζουν αποκλεισμό από την Ζαλγκίρις αν και είχαν το πλεονέκτημα έδρας, λέγοντας πικρό "αντίο" στην ευκαιρία του Βελιγραδίου. Άξιος της τύχης και της μοίρας του.

Για την μέχρι τώρα κακή σεζόν για τον Ολυμπιακό, ο οποίος παρακαλώ προέρχεται από χρονιά δίχως τίτλο και με συμμετοχή σε Final Four, έχουν ευθύνη όλοι. Από την διοίκηση, στον προπονητή, έως και τους παίκτες. Αυτοί άλλωστε είναι οι πρωταγωνιστές. Να σταθούμε όμως λίγο παραπάνω στο κομμάτι των ξένων. Το περασμένο καλοκαίρι, οι Πειραιώτες προχώρησαν σε ένα ολικό λίφτινγκ, αλλάζοντας σχεδόν όλους τους αλλοδαπούς, κρατώντας μόνο τον Νίκολα Μιλουτίνοβ. Ποιο ήταν το σκεπτικό; Να έρθουν στο ρόστερ αξιόλογοι ξένοι παίκτες, με εμπειρία και με παραστάσεις σε επίπεδο EuroLeague, ώστε να προσαρμοστούν γρήγορα στην ομάδα και στις απαιτήσεις της διοργάνωσης, γνωρίζοντας παράλληλα την δυναμική, το πρεστίζ και την φιλοσοφία του Olympiacos B.C.

Κατά την προσωπική μας άποψη, οι ξένοι παίκτες που είχε πέρσι ο Ολυμπιακός (Λοτζέσκι, Χάκετ, Γκριν, Μπιρτς, Μιλουτίνοβ, συν τον ταλαιπωρημένο Γιανγκ) στο σύνολο τους, από πλευράς ποιότητας, δυναμικής, προοπτικής, ταλέντου και προσωπικότητας, ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει. Στάθηκε όμως άτυχος με τους σοβαρούς τραυματισμούς των Λοτζέσκι και Χάκετ, ο Γιανγκ δεν επέστρεψε ποτέ στα υψηλά στάνταρ απόδοσης, ο αθλητικός (και εξαιρετικός ως ένα σημείο) Μπιρτς είχε από την περασμένη άνοιξη το μυαλό του στο ΝΒΑ, ο Γκριν δεν ήταν ευχαριστημένος με τον ρόλο του και υπήρχαν παράπονα για την έλλειψη ομαδικότητας που έδειχνε, ενώ προς το τέλος της σεζόν δεν υπήρχε το επιθυμητό "δέσιμο" μεταξύ Ελλήνων και ξένων, εντός και εκτός παρκέ. Τέθηκαν και νοκ-άουτ οι Λοτζέσκι και Χάκετ, οι οποίοι λειτουργούσαν σαν συνδετικοί κρίκοι με τους Έλληνες και η... μαγιά χάλασε.

Ο "αναιμικός" Ρόμπερτς, ο μπερδεμένος Στρέλνιεκς και η έλλειψη αθλητικού σέντερ

Ο Ρόμπερτς του 1.000.000 ευρώ ήρθε να αντικαταστήσει στον "άσο" τον Χάκετ (ο οποίος είναι δεδομένο πως θα συνέχιζε αν δεν είχε τραυματιστεί), αλλά η παρουσία του στην περιφέρεια, με εξαίρεση ελάχιστα παιχνίδια, είναι... αναιμική και η προσφορά του ελάχιστη. Ο Γκριν μπορεί να "μουρμούραγε" και να μην έδινε πάσα ούτε στο... αριστερό του χέρι, αλλά το μεγάλο ταλέντο του στην επίθεση είναι δεδομένο και η ικανότητα του αυτή έλειψε από τον φετινό Ολυμπιακό ώστε να έδινε ουσιαστική ώθηση ερχόμενος από τον πάγκο. Αντικαταστήθηκε από τον Στρέλνιεκς, με την λογική πως ο Λετονός έχει ικανότητα τόσο στην επίθεση (με χέρι... φαρμάκι από την περιφέρεια), όσο και στην δημιουργία, αλλά ουσιαστικά φέτος οι Πειραιώτες δεν μπόρεσαν να τον αξιοποιήσουν στον επιθυμητό βαθμό, με τον αθλητή να δείχνει κάπως μπερδεμένος και συγκρατημένος με τον ρόλο του μέσα στο σύνολο. Έχει μεγάλη ποιότητα, την έδειξε με την Μπάμπεργκ και είναι κρίμα που δεν αξιοποιήθηκε περισσότερο.

Ο Μακλίν δεν είναι καθαρόαιμος σέντερ. Είναι ένα "4αρο5άρι" με έφεση στο σκοράρισμα και στο "ένας εναντίον ενός", στη καλή του μέρα είναι απολαυστικός κοντά στο καλάθι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο αθλητικός σέντερ που είχαμε συνηθίσει στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια τύπου... Χάινς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον, Χάντερ και Μπιρτς. Οι Πειραιώτες φέτος αγωνίστηκαν στην ουσία δίχως αθλητικό "5άρι" με έφεση πρώτα στην άμυνα. Χωρίς "τερματοφύλακα" μέσα στη ρακέτα τους, χωρίς έναν σκληροτράχηλο σέντερ με ικανότητα στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, με ψηλό σκρίνερ για να συνεργάζεται στα πικ-εν-ρολ με τον Σπανούλη. Ήταν ένα ρίσκο που πάρθηκε, το οποίο στην πράξη δεν... βγήκε, με τον Ντέιβις στα playoffs να εκθέτει κόσμο.

Ο Τιλί ήταν "πολυεργαλείο" στην Μπασκόνια, κρίθηκε πως θα ταιριάξει στο "4" με τον Πρίντεζη, ο Γάλλος δικαιολογημένα πήγε πίσω με τον τραυματισμό του, αλλά από την ώρα που επέστρεψε δείχνει... λίγος. Ο Μπράουν ήρθε από τους Ρόκετς ως προσθήκη για να δώσει έξτρα ώθηση με την ποιότητα και την εμπειρία του και στο Game 4 δεν αγωνίστηκε καν! Έπαιξε συνολικά στα playoffs μόλις 15 λεπτά, δείγμα πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν τον εμπιστεύεται, μην έχοντας καταφέρει να του βρει ρόλο μέσα στο ροτέισον. Και το ερώτημα είναι για ποιον λόγο τότε αποκτήθηκε; Ο Τόμπσον, ο οποίος γενικότερα είναι στον... κόσμο του, ήρθε ως αντι-Λοτζέσκι και εξελίχθηκε σε μία από τις χειρότερες μεταγραφικές κινήσεις του Ολυμπιακού την τελευταία δεκαετία. Εδώ υπάρχει μεγάλη ευθύνη στην στελέχωση του ρόστερ.

Ο καθένας, πλέον, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του για τον φετινό αποκλεισμό από το Final Four (και οι Έλληνες παίκτες) και να δώσει το 100% ώστε να ολοκληρωθεί η σεζόν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε οι αλλαγές θα είναι ραγδαίες. Στο χέρι των πρωταγωνιστών είναι να αποδείξουν πως δεν πρόκειται για... τέλος εποχής.