H πρόκριση; Τόσο κοντά, τόσο μακριά

Απόψε, θα ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση. Αν η πρόσφατη ιστορία του Ολυμπιακού μας έχει διδάξει κάτι για τα ματς ζωής και θανάτου, για τα ματς εκείνα που το πρέπει υπερβαίνει το μπορώ, είναι το ότι ο Ολυμπιακός δεν απέτυχε ποτέ στα ματς αυτά ως αουτσάιντερ. Οι «ερυθρόλευκοι» κινδυνεύουν, και συχνά αποτυγχάνουν, όταν εμφανίζονται σε αυτές τις καταστάσεις με τον αέρα και τη συνακόλουθη χαλαρότητα του φαβορί.

Θυμάμαι τον Ολυμπιακό να μένει εκτός Final Four με πλεονέκτημα έδρας από κάποιους Μιλάκνις και Καβαλιάουσκας, όπως τον θυμάμαι να αφήνει εκτός με συγκλονιστικό μπάσκετ τους Αμπρίνες και Ναβάρο, ερχόμενος σε εκείνη τη σειρά ως το απόλυτο αουτσάιντερ.

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Χαλάρωσε τα σχοινιά του, δώσ'του περισσότερο αέρα απ’όσο του χρειάζεται για να αναπνεύσει, και θα βρει πάντα τον ιδανικότερο τρόπο να αυτοκαταστραφεί. Στρίμωξε τον στη γωνία, και θα βρει τον πιο απίθανο τρόπο να σε σκοτώσει.

Κάπως έτσι, ήρθε και η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ στο αποψινό ματς. Με τους 2 ηγέτες της περιφέρειας της να κοιτάνε από τον πάγκο λαβωμένοι και ανήμποροι να βοηθήσουν, με τον αγωνιστικό ηγέτη της ζαλισμένο από τον πυρετό, με το πρόσφατο σερί απαράδεκτου μπάσκετ να γεμίζει τα πόδια των παικτών της με άγχος, και με μία ήττα να τον χωρίζει από τον αποκλεισμό.

Και δυστυχώς, η ιστορία επαναλήφθηκε απόψε με τρόπο φρικτά και βασανιστικά ίδιο. Ο Ολυμπιακός έχασε τη νίκη μέσα από τα χέρια του εξαιτίας μιας τρικυμίας στα τελευταία λεπτά.

Η Ζαλγκίρις, για να αποδώσουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ομαδούλα». Είναι ένα σύνολο δεμένο, με κορμό αξιοπρεπέστατων παικτών και κυρίως με έναν προπονητή που, όσο κι αν λατρεύουμε να μισούμε, αποτελεί το next big thing της Ευρωπαϊκής προπονητικής. Αυτός ήταν που στην πραγματικότητα κέρδισε με εμφατικό τρόπο τον Ντέιβιντ Μπλατ στην αποψινή μάχη.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει σήμερα τους «ερυθρόλευκους» ότι έπαιξαν το επιεικώς τρισάθλιο μπάσκετ των Καναρίων Νησιών. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για χαλαρότητα ή έλλειψη σοβαρότητας.

Προσέγγισαν το ματς με την σκληράδα και την σπιρτάδα που επέτασσε η αγωνιστική τους κατωτερότητα και απέδωσαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους, με απόλυτο πρωταγωνιστή τον σεληνιασμένο Μπριάντε Γουέμπερ. Ο Αμερικανός αποτελεί χωρίς υπερβολή την πιο επιτυχημένη χειμερινή διορθωτική κίνηση μετά το αξεπέραστο δίδυμο των Λο και Ντόρσει και οι Αγγελόπουλοι πρέπει από τώρα να κινήσουν τις διαδικασίες για να τον κρατήσουν στο λιμάνι μετά το καλοκαίρι, πριν τους προλάβει για πολλοστή φορά κάποιο από τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά πορτοφόλια.

Ο Ολυμπιακός, αν και συνολικά κατώτερος, θα μπορούσε να έχει φύγει νικητής από το παιχνίδι, κρίνοντας από τις περιπτώσεις που πάτησε το γκάζι και πέταξε τους Λιθουανούς στο καναβάτσο.

Όπως συμβαίνει συχνότατα όμως τα τελευταία χρόνια, τον πρόδωσαν τα νεκρά αγωνιστικά του διαστήματα και η τρικυμία που επικράτησε στο κρανίο των παικτών του στις κρίσιμες τελευταίες φάσεις. Είμαι σίγουρος πως ο Σπανούλης, εκείνες τις στιγμές κοιτούσε από τον πάγκο σαν θηρίο στο κλουβί. Όμως η ιστορία γράφεται από τους υπάρχοντες. Και οι σημερινοί, αρνητικοί πρωταγωνιστές, κατάφεραν να διαλύσουν σε μισή περίοδο ό,τι με κόπο και ιδρώτα έχτιζαν για 35 λεπτά.

Πλέον, το ενδεχόμενο πρόκρισης του Ολυμπιακού στα play off της Euroleague αποτελεί μαθηματικό γρίφο και σίγουρα δεν εξαρτάται μόνο από εκείνον. Τα κομπιουτεράκια θα πάρουν φωτιά μέχρι το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι με τη Νταρουσάφακα, όμως κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ειλικρίνεια στο ερώτημα που ταλανίζει όλους αυτούς που ενδιαφέρονται για το μακροπρόθεσμο καλό της ομάδας: Πρέπει πάση θυσία να προκριθεί ο Ολυμπιακός στους 8;