Η τρομερή αλλοίωση του Oλυμπιακού DNA

Μέσα σε συνθήκες ακραίας κόπωσης, ελέω διαβολοβδομάδας, οι ερυθρόλευκοι μπήκαν στο αεροπλάνο για τα Κανάρια Νησιά αμέσως μετά το ξέσπασμα της Τρίτης με τη Μπάγερν, με σκοπό μια ακόμη αγωνιστική υπέρβαση. Το όνομα του αντιπάλου σίγουρα δεν τρόμαζε, αλλά η συγκεκριμένη ομάδα αποτελεί ένα σύνολο σκληροτράχηλο, δυσκολοκατάβλητο και σε κάθε περίπτωση ικανό να δημιουργήσει προβλήματα σε όποιον το υποτιμήσει, γεγονός που αποδείχθηκε απόψε με τον πιο επώδυνο τρόπο. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς την απουσία των δύο ποιοτικότερων περιφερειακών των ερυθρολεύκων, το εγχείρημα κατέστη ακόμη δυσκολότερο και η στοχοπροσήλωση καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα ακόμη επιτακτικότερη.

Κι όμως, ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου ήταν η χειρότερη εκδοχή του νωθρού και αποσυντονισμένου φετινού του εαυτού. Άμυνα που έμπαζε από παντού, με μοναδικό διασωθέντα τον υπερκινητικό Μπριάντε Γουέμπερ των δύο κλεψιμάτων και της αφόρητης πίεσης, και επίθεση βασισμένη καθαρά σε ατομικές εμπνεύσεις χωρίς ηρεμία και σημεία αναφοράς.

Οι 19 πόντοι που δέχτηκε ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο, τα μηδέν εύστοχα τρίποντα των ερυθρόλευκων σε όλο το πρώτο ημίχρονο και οι 11 πόντοι του Ντι Τζέι Στρόμπερι που παρά την απίστευτη επιθετική του μετριότητα σε εκείνο το διάστημα του αγώνα φάνταζε Τζέιμς Χάρντεν, είναι τα τρία στατιστικά που πρέπει να γνωρίζετε αν, για καλή σας τύχη, δεν παρακολουθούσατε την τηλεόραση σας για να αποκρυπτογραφήσετε το παζλ του πρώτου ημιχρόνου.

Το τρίτο δεκάλεπτο ξεκίνησε ακόμη χειρότερα για τους ερυθρόλευκους, με 4/4 τρίποντα από τον αρχισκόρερ των Ισπανών Μάρκους Έρικσον, ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν παραδόξως ανενεργός. Με το μομέντουμ να έχει γείρει οριστικά υπέρ των Ισπανών και τον Ολυμπιακό να έχει συμβιβαστεί πλήρως με την ιδέα της ήττας, όλα στην πραγματικότητα είχαν τελειώσει.

Οι αγωνιστικές λεπτομέρειες από εκεί και πέρα δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Το τελικό σκορ αποτελεί αμείλικτο και ευκρινή καθρέφτη του αγωνιστικού ναυαγίου που συντελέστηκε στα Κανάρια και που όλοι θα δίναμε τα πάντα για να ξεχάσουμε.
Γενικώς, ο κόσμος που αγαπά το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού, έχει απεμπλακεί σε μεγάλο βαθμό από τις οπαδικές παθογένειες των πρώτων χρόνων της διοίκησης Αγγελόπουλων, έχοντας αποκτήσει κριτική σκέψη και ηρεμία στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παρά την αντικειμενικά μετριότατη σεζόν που διανύει η ομάδα στην Ευρωλίγκα, εκείνοι που ζητούν το κεφάλι του Ντέιβιντ Μπλατ είναι ακόμη ελάχιστοι, αν όχι μετρημένοι στα δάχτυλα.

Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που στις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις συσπειρώνονται περισσότερο από ποτέ, μπορούν να ανεχτούν σχεδόν τα πάντα. Μειωμένο μπάτζετ, αμφιλεγόμενες επιλογές ξένων παικτών, παιδιά της ομάδας να μένουν στάσιμοι, νεκρά αγωνιστικά διαστήματα, συνεχόμενες σεζόν χωρίς τίτλους και πολλά άλλα.

Η σοκαριστική ιλαρότητα στην αποδοχή της ήττας

Αυτό όμως που δαιμονίζει σχεδόν τους πάντες, κρίνοντας εξ’ιδίων, είναι η τρομακτική αλλοίωση του DNA αυτής της ομάδας. Η σοκαριστική ιλαρότητα στην αποδοχή της ήττας. Η αγωνιστική κατάρρευση που επέρχεται όταν το παιχνίδι στραβώνει.
Πώς γίνεται μέσα σε ένα σύνολο 25-26χρονων παιδιών που έχουν κίνητρο να λάμψουν και να καταξιωθούν σε επίπεδο Euroleague, το μάτι του 34 χρονου, δις πρωταθλητή Ευρώπης και θρύλου της διοργάνωσης Γιώργου Πρίντεζη να είναι το μοναδικό που γυαλίζει; Πώς γίνεται 28-29χρονοι Έλληνες, με Ευρωπαϊκές παραστάσεις που οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες δεν θα αποκτούσαν ούτε σε τρεις ζωές να μην έχουν το ειδικό βάρος να ηγηθούν και την αγωνιστική αξιοπρέπεια που επιτάσσει η φήμη τους;

Ποιον βαραίνει η ευθύνη για μια ακόμη χαμένη χρονιά, που με το πρωτάθλημα Ελλάδος ουσιαστικά εκτός ατζέντας, μπορεί να σωθεί μόνο με θαύμα; Φταίνε οι παίκτες; Παίρνουν τα πράγματα λιγότερο σοβαρά απ όσο πρέπει; Ας τους τραβήξουν το αυτί οι εργοδότες τους! Φταίει ο Ντέιβιντ Μπλατ της αμερικανικής νοοτροπίας; Ας αποφασίσουν για το μέλλον του οι άνθρωποι που τον επέλεξαν.

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, των οποίων η τεράστια προσφορά είναι αδιαπραγμάτευτη και των οποίων το λαϊκό έρεισμα δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο στα χρονικά. Εκείνοι ξοδεύουν τα χρήματα τους, εκείνοι έκαναν τον Ολυμπιακό φόβητρο στην Ευρώπη, εκείνοι έκαναν τον μπασκετικό τμήμα οικογένεια και εν πάση περιπτώσει, σε αυτούς ανήκει ο τελευταίος λόγος!

Μετά την ρηξικέλευθη και γενναία επανάσταση του #mexritelous, ας βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο και στις παθογένειες του αγωνιστικού τμήματος! Διότι το ναυάγιο στα Κανάρια Νησιά, ήταν το τελευταίο καμπανάκι…