Ολυμπιακός: Μία χρήσιμη μίνι... κρίση

Συχνά οι προπονητές τονίζουν πως οι νίκες, πέρα από τη χαρά και την αυτοπεποίθηση που προσφέρουν, κρύβουν και τον κίνδυνο του εφησυχασμού. Όταν όλα πηγαίνουν καλά, η προσοχή στις λεπτομέρειες χαλαρώνει, η αυτοκριτική ατονεί και η ψευδαίσθηση της ανωτερότητας μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Η τρίτη σερί ήττα δεν είναι απλώς μια κακή βραδιά ή μια ατυχής συγκυρία. Επαναλαμβανόμενα λάθη σημαίνουν πως υπάρχει ένα βαθύτερο ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί και να διορθωθεί, μη μένοντας στις δικαιολογίες.

Παράλληλα, όμως, αυτή η «μίνι κρίση» των τριών σερί ηττών στην Ευρωλίγκα μπορεί να λειτουργήσει αφυπνιστικά. Είναι μια υπενθύμιση πως τίποτα δεν χαρίζεται, πως κάθε νίκη πρέπει να κατακτάται και πως, σε αυτό το επίπεδο, ακόμα και το παραμικρό σημάδι χαλάρωσης τιμωρείται αμείλικτα.

Όποιος πίστεψε πως η ομάδα έχει ήδη πετύχει κάτι, έχει πλέον προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα. Όποιος αισθάνθηκε πως μπορεί να ρίξει την ένταση στην προσπάθειά του, αντιλαμβάνεται τώρα πως οι απαιτήσεις είναι αμείλικτες. Οι μεγάλες ομάδες δεν κρίνονται μόνο στις στιγμές της δόξας, αλλά και στο πώς αντιδρούν στις δύσκολες περιόδους.

Ιδού η ευκαιρία... Η συνέχεια της σεζόν δεν θα εξαρτηθεί από αυτές τις τρεις ήττες, αλλά από το πώς η ομάδα θα τις διαχειριστεί. Αν τις δει ως μια ευκαιρία για αυτοκριτική, βελτίωση και ανασύνταξη, τότε αυτή η κρίση μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη. Αν όμως κυριαρχήσουν η αμφιβολία, η εσωστρέφεια, οι «εμφύλιοι» και η έλλειψη αντίδρασης, τότε ο δρόμος μπορεί να γίνει επικίνδυνα κατηφορικός.