Κάθε νίκη μετράει

Ποιος είπε ότι μια «άσχημη» νίκη δεν είναι σημαντική; Για το επίπεδο της φετινής Ευρωλίγκας, μάλιστα, με τις 16 από τις 18 ομάδες να έχουν αξιώσεις οκτάδας, ιδίως τέτοιες νίκες πιθανότατα να κάνουν και τη διαφορά στο τελικό ταμείο της κανονικής περιόδου. Η τελική κατάταξη θα εξαρτηθεί από τις λεπτομέρειες και μία από αυτές είναι αναμφίβολα η ικανότητα μιας ομάδας να κάνει δικά της ματς στα οποία δεν παίζει ιδιαίτερα καλά.

Αυτό συνέβη χθες βράδυ στο ΣΕΦ, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει μόλις μία από τις τέσσερις περιόδους του αγώνα σε επιμέρους σκορ, κάτι όμως που φάνηκε αρκετό για να βάλει ακόμα ένα… κουκί στο σακούλι του. Έστω και αν επιθετικά δεν λειτούργησε σωστά, έστω και αν στο σκοράρισμα εξαρτάται ίσως υπερβολικά από τη δυάδα Πίτερς-Κάνααν, έστω και αν σε πολλά «νεκρά» σημεία του αγώνα η ομάδα του Μπαρτζώκα έδειξε εμφανές έλλειμμα φρεσκάδας.

Ίσως, βέβαια, το περσινό υπερηχητικό μπάσκετ της καλοκουρδισμένης «ερυθρόλευκης» αρμάδας -με τον MVP της Ευρωλίγκας στη σύνθεσή της- να έχει κακομάθει το κοινό της ομάδας. Οι φίλοι του Ολυμπιακού είχαν συνηθίσει πέρσι να βλέπουν την ομάδα τους να κάνει… παπάδες επιθετικά, γι’ αυτό και έχουν γίνει εύλογα αυστηροί κριτές. Και καλά κάνουν.

Παράλληλα, όμως, οι φίλαθλοι των Πειραιωτών ξέρουν και μπάσκετ, γι’ αυτό αναμφίβολα γνωρίζουν πως δείγμα της έμπειρης και μεγάλης ομάδας είναι να μπορεί να παίρνει και τα παιχνίδια στα οποία δεν πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης. Όπως ακριβώς έκανε και χθες απέναντι στην Μπάγερν δηλαδή. Ενός κλαμπ που σημειωτέον μέχρι χθες είχε ίδιο ρεκόρ με τον Ολυμπιακό και πλέον ισοβαθμεί με τον Παναθηναϊκό.

Φυσικά σε έναν αγώνα Ευρωλίγκας δεν γίνεται να κερδίσεις αν δεν κάνεις έστω κάτι καλά. Αυτό το κάτι για τον χθεσινό Ολυμπιακό ήταν η άμυνά του, η οποία πάμπολλες φορές έχει… ξελασπώσει τους «ερυθρόλευκους» όταν η επίθεσή τους κάνει… νερά. Έτσι έγινε και χθες, με τους Πειραιώτες να δέχονται μόλις 8 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο και 69 συνολικά απέναντι σε μια ομάδα με μέσον όρο τους 80.

Θα ξεφύγουμε αναγκαστικά από το αμιγώς αθλητικό κομμάτι, για να αφιερώσουμε και μερικές αράδες στο ακραίο φαινόμενο βίας που διαδραματίστηκε το βράδυ της Πέμπτης στον Ρέντη. Ήτοι, ένα ακόμα επεισόδιο στο… σίριαλ της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα, το οποίο μαστίζει εδώ και δεκαετίες τον ελληνικό αθλητισμό και δυστυχώς με τον καιρό κλιμακώνεται αντί να υπάρχει εκτόνωσή του.

Πώς, όμως, να υπάρξει εκτόνωση όταν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές κατηγορούν τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους; Διότι αν πιστέψουμε καθέναν ξεχωριστά, ουσιαστικά δεν φταίει κανείς για αυτό το μπάχαλο βίας που -ειδικά εσχάτως- προκύπτει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Πώς να υπάρξει εκτόνωση όταν όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν κάνουν απολύτως τίποτα, πέρα από το να δείχνουν με το δάχτυλο;

Πρόσφατα η πολιτική ηγεσία προχώρησε σε ένα σωρό εξαγγελίες για μέτρα που θα αντιμετώπιζαν έγκαιρα και αποτελεσματικά το φαινόμενο της γηπεδικής βίας. Αποτέλεσμα φυσικά… μηδέν. Με άλλα λόγια, άλλη μια μέρα στη δουλειά για ένα κράτος που έχει βολευτεί στη γενικότερη σήψη του και το μόνο που απασχολεί τα μέλη του είναι το θεαθήναι.

Έχουμε, αλήθεια, κάτω από αυτές τις συνθήκες την προσμονή οι εκάστοτε γονείς να πάρουν τα παιδιά τους και να πάνε στο γήπεδο για ψυχαγωγία και διασκέδαση; Πώς, αλήθεια, να γίνει αυτό, όταν τα όργανα της τάξης φέρονται σαν τιμωροί, όταν οι οπαδοί δρουν σαν κακοποιοί και όταν η πολιτεία αρκείται στις έκτακτες συσκέψεις, στα διαγγέλματα και στην «ανάληψη της πολιτικής ευθύνης»;